Κώστας Παππής

4/11/2013

Είναι ποιοτικά κατώτερα τα Ελληνικά αγροτικά προϊόντα; Ο Βασίλης Λίγκας απαντάει στο Θοδωρή Βουτσινά


Ο Βασίλης Λίγκας, γεωπόνος με μεγάλη πείρα και γνώστης εξ επαγγέλματος σε βάθος των ζητημάτων που σχετίζονται με τα αγροτικά μας προϊόντα και την ποιότητά τους, σχολιάζει ένα σημείο της τοποθέτησης του Θοδωρή Βουτσινά και ... αποκαθιστά την τιμή τους:

"Φίλε Κώστα,

Θέλω κατ’ αρχάς να ζητήσω συγνώμη, γιατί όπως εσύ ξέρεις είμαι πρωτάρης σε θέματα ηλεκτρονικής αλληλογραφίας.

Θα σταθώ μόνο σε ένα σημείο της τοποθέτησης του φίλου σου κου Θοδωρή Βουτσινά. Εκεί που αναφέρεται στα αγροτικά μας προϊόντα και ιδιαίτερα στην παραγωγή προϊόντων που “συχνά απορρίπτονται όταν υπόκεινται σε ποιοτικό έλεγχο”. Και πάρα κάτω που αναφέρει, ότι τα ελληνικά προϊόντα υστερούν σε συσκευασία. Όπως ξέρεις το αντικείμενο αυτό το υπηρετώ για σαράντα χρόνια τώρα και περισσότερο το τελευταίο διάστημα. Τον τελευταίο καιρό βλέπω να περνά μια παραπληροφόρηση, που φθάνει και μέχρι τους μορφωμένους ανθρώπους. Αυτός είναι ο λόγος που κάνω αυτή την παρέμβαση.

Όταν λέμε ότι υπάρχει στο εξωτερικό απόρριψη αγροτικών προϊόντων, στο μυαλό μας πηγαίνει, ότι αυτό συμβαίνει, διότι είναι επιβαρυμένα με υπολείμματα φυτοφαρμάκων. Στον τομέα αυτό ο Έλληνας παραγωγός προσαρμόστηκε πολύ γρήγορα και εδώ και μερικά χρόνια στην Ευρώπη έγινε αποδεκτό, ότι τα ελληνικά αγροτικά προϊόντα είναι τα καθαρότερα. Το επιτραπέζιο σταφύλι είναι το πιο επιβαρυμένο από απόψεως υπολειμμάτων φυτοφαρμάκων. Για το λόγο αυτό η γερμανική Greenpeace κάθε χρόνο διενεργεί ελέγχους υπολειμμάτων σε σταφύλια και ανακοινώνει τα αποτελέσματα. Τη χρονιά 2012 τα πιο επιβαρυμένα σταφύλια ήσαν τα τούρκικα, ακολουθούσαν τα αιγυπτιακά, τα μαροκινά, τα ισπανικά, τα ιταλικά και μακράν καθαρότερα ήσαν τα ελληνικά. Τα τουρκικά είχαν συγκέντρωση  (σύνολο φυτοπροστατευτικών) 10 mg στο κιλό προϊόντος. Προτελευταία ήσαν τα ιταλικά με συγκέντρωση λίγο πάνω από 3 mg. Τα ελληνικά ήσαν μακράν τα καθαρότερα με συγκέντρωση μόνο 0,7 mg στο κιλό. Τους πίνακες αποτελεσμάτων των τελευταίων ετών τους έχω στη διάθεσή μου. Όταν ακούγονται απορρίψεις φορτίων ελληνικών προϊόντων αλλά και άλλων χωρών  πολλές φορές είναι σκόπιμες για να αρπάξουν οι καλοί αυτοί άνθρωποι το προϊόν.

Στο δεύτερο τώρα θέμα το κατά πόσο υστερούν το ελληνικά αγροτικά προϊόντα σε συσκευασία. Αυτό μπορεί να το δει ο καθ’ ένας επισκεπτόμενος ένα Σούπερ Μάρκετ. Στα ράφια υπάρχουν τόσο ελληνικά προϊόντα όσο και ξένα. Μήπως τα κρασιά μας, τα λάδια μας, οι χυμοί μας υστερούν σε συσκευασία; Όσον αφορά τα νωπά μας προϊόντα αυτά εξάγονται στη συσκευασία που απαιτεί ο πελάτης και είναι ίδια με τα προϊόντα όλων των άλλων χωρών".

4/07/2013

«Ο σώζων εαυτόν σωθήτω;»: παρέμβαση από Σπύρο, Θοδωρή και Ντίτα



Στο διάλογο με αφορμή το «Ο σώζων εαυτόν σωθήτω;» (διάβασε  προηγούμενες αναρτήσεις), μετά το Μάρκο, παίρνουν σειρά ο Σπύρος, ο Θοδωρής και η Ντίτα:

Πρώτα ο Σπύρος Καρβουνιάρης (αναφέρεται στο αρχικό κείμενο - «Ο σώζων εαυτόν σωθήτω;»):

«Διάβασα το άρθρο σας και το βρήκα πολύ καλό. Αναφέρετε γνωστά πράγματα, αλλά μου άρεσε πολύ ο τρόπος που τα αποδίδετε και οι εκφράσεις που χρησιμοποιείτε. Κυρίως το παρακάτω κομμάτι σχετικά με τη Χρυσή Αυγή: "Ελκύει τους διαψευσμένους, απελπισμένους, κακομαθημένους στο εύκολο χρήμα που πρόσφεραν μέχρι πρόσφατα πλαστικό οι τράπεζες, ζεστό τα ταμεία της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Τους ελκύει όπως η φλόγα ελκύει τα έντομα γύρω της και καίει μυαλά, προσφέροντας στα μέλη της «στόχους», «αντίπαλους» και «προοπτική»".

Δεν βρήκα το κείμενο γκρίζο, μιας και γκρίζα είναι ήδη η ζωή μας και δεν είναι ανάγκη να εθελοτυφλούμε. Το μόνο που θα παρατηρήσω είναι ότι έχω διαβάσει πολλά άρθρα που περιγράφουν ή σχολιάζουν την κατάσταση που ζούμε. Στις τηλεοράσεις έχω βαρεθεί να βλέπω τους ίδιους και τους ίδιους να αναμασάνε τα ίδια πράγματα, τις ίδιες διαπιστώσεις, τόσο έντονα που ακόμη και σήμερα να έβαζαν ένα δελτίο του 2011 με αλλαγμένα ονόματα για τους Υπουργούς, δεν θα καταλάβαινε κανείς την διαφορά. Και το χειρότερο, όλοι στο τέλος μιλάνε για "ανάγκη για ανάπτυξη". Λες και δεν μας έφταναν όλα τα άλλα, χρειαζόμασταν και "δούλεμα" από πάνω.
Αυτά είναι τα εύκολα. Είναι ικανότητα να μπορείς να τα αποτυπώσεις στο "χαρτί" ή στο "γυαλί" με ωραία λόγια, αλλά πλέον δεν φτάνει μόνο αυτό. Είναι πολυτέλεια στην εποχή μας. Πρέπει να υπάρξει δράση και μάλιστα στοχευμένη δράση. Με τόσο κόσμο αποπροσανατολισμένο και φοβισμένο φαίνεται η γύμνια της εποχής μας σε ηγέτες και πνευματικούς ταγούς. Η λογική του fast food ήρθε και για τις λύσεις που προτείνονται. Να τους σκοτώσουμε, να βγούμε από το ευρώ, να τους φυλακίσουμε... και άλλα ωραία... Η ανάπτυξη θα έρθει μετά... κατά τύχη. Στην εποχή που το project management έχει γίνει επιστήμη και έχουμε ίσως από τα μεγαλύτερα ποσοστά ατόμων με MBA, εμείς θα πάμε στην τύχη προς την ανάπτυξη. Δεν χρειαζόμαστε πλάνο, δεν χρειαζόμαστε σχεδιασμό, δεν χρειαζόμαστε σκληρή δουλειά. Αν τους καθαρίσουμε, όλα θα πάνε καλά. Το να μην τους ψηφίσουμε, δεν το έχουμε σκεφτεί βέβαια, γιατί τότε θα συνειδητοποιήσουμε ότι έχουμε μερίδιο ευθύνης και δεν μας αρέσει.

Καταλήγω λέγοντας ότι θέλω να βλέπω θετικά κείμενα πλέον. Κείμενα που να τονίζουν την ομορφιά της ζωής, όπως πολύ ωραία γράφετε στις πρώτες δύο παραγράφους του κειμένου σας στο blog. Της ζωής που πρέπει να ζούμε όλοι μέσα από το πρίσμα της ευγνωμοσύνης για αυτά που έχουμε και όχι της μιζέριας για αυτά που δεν έχουμε. Του πάθους για να βρούμε τρόπους να εκτονώσουμε τη δημιουργικότητα μας, τη φαντασία μας και όχι της απεγνωσμένης προσπάθειας να μπούμε στο Δημόσιο και να αράξουμε (το αναφέρω σαν παράδειγμα νοοτροπίας).

Σε αυτή την προσπάθεια αλλαγής νοοτροπίας, χρειάζονται όλοι όσοι έχουν την δυνατότητα να "γράφουν ωραία", έτσι ώστε να βάλουν το λιθαράκι τους σε αυτή την πολύ δύσκολη και χρονοβόρα διαδικασία. Αν αρχίσουμε όλοι να σκεφτόμαστε θετικά, θα αρχίσουμε να βλέπουμε και θετικά πράγματα να συμβαίνουν σε αυτόν τον τόπο. Γιατί αν συνεχίσουμε να διαπιστώνουμε την δύσκολη κατάσταση και το ζοφερό παρόν, όλο και περισσότερο θα σπρώχνονται οι πιο αδύναμοι στην fast food λύση της Χρυσής Αυγής. Και τότε, δυστυχώς, θα χάσουμε και την δυνατότητα να διαπιστώνουμε.

Θα ήθελα, αν έχετε χρόνο, να διαβάσετε και ένα σχετικό κείμενο μου. Είναι λίγο παλιό (πριν ενάμιση χρόνο το έγραψα), αλλά είναι ακόμη επίκαιρο.
http://gia-thn-parth-mou.blogspot.gr/2011/08/blog-post.html».

Ακολουθεί ο Θοδωρής Βουτσινάς:

«Νομίζω ότι ο Μάρκος έχει δίκιο στα περισσότερα. Ενώ όμως απαντά με σαφήνεια για την εξέλιξη των πραγμάτων στην περίπτωση της ομοσπονδιοποίησης φαίνεται ότι δεν θέλει να μας πικράνει πολύ και να αναφερθεί στην πιθανή διάσπαση του ευρώ...

Θα ήταν χρήσιμο κατά τη γνώμη μου να εξετασθούν όσα αναφέρονται από την οπτική της δυνατότητας παραγωγής προϊόντων και υπηρεσιών λαμβάνοντας υπόψη κριτήρια όπως:
- γεωγραφική θέση,
- μέγεθος της εσωτερικής αγοράς,
- υποδομές,
- παράδοση,
- κουλτούρα και νοοτροπία,
- τεχνολογικές εξελίξεις,
- συρρίκνωση της εφοδιαστικής αλυσίδας,
- κατακλυσμός προϊόντων από την Άπω Ανατολή.

Φοβάμαι ότι σε αυτήν την περίπτωση το ερώτημα "μπορούμε στη χώρα μας να παράξουμε το προϊόν x με ανταγωνιστικούς όρους;", με ελάχιστες εξαιρέσεις η απάντηση είναι "όχι". Ας μην ξεχνάμε άλλωστε ότι όλες οι περίοδοι οικονομικής ανάπτυξης στην Ελλάδα συνδυάστηκαν με έντονη δραστηριότητα του κατασκευαστικού τομέα όπου, νομοτελειακά, το σημαντικότερο μέρος του κύκλου εργασιών έμενε και κυκλοφορούσε στον τόπο παρασύροντας σε ανάπτυξη το σύνολο της οικονομίας. Φαίνεται ότι σήμερα αυτό το όπλο δεν το έχουμε αλλά και αν το βρούμε ολοένα και μικρότερο μέρος του τζίρου καταναλώνεται ή επανεπενδύεται στον τόπο (ξένοι μελετητές και εργολάβοι, μεροκάματα μεταναστών που φεύγουν έξω, συμβόλαια εκμετάλλευσης των έργων από ξένες κατασκευαστικές κλπ).

Θα σωθούμε λοιπόν από την παραγωγή αγροτικών προϊόντων; Την παραγωγή προϊόντων που συχνά απορρίπτονται  όταν υπόκεινται σε ποιοτικό έλεγχο επειδή μοιάζουν με τον Κεντέρη (βλ. κουλτούρα και νοοτροπία); Ή των άλλων που είναι άψογα αλλά δεν μπορούν να τυποποιηθούν και να προωθηθούν στις αγορές;

Αυτό το τελευταίο πονάει περισσότερο, φανταστείτε να ζείτε σε έναν τόπο που το χώμα του βγάζει το καλύτερο κινητό τηλέφωνο και η ΚΟΙΝΩΝΙΑ δεν μπορεί να το βάλει στο κουτάκι, να κολλήσει το φιογκάκι και να συνεργαστεί με τα δίκτυα πωλήσεων του κόσμου... Αν η σημερινή κατάσταση μας βοηθήσει να φτιάξουμε κουτάκι και φιογκάκι ίσως να πω χαλάλι (είμαι από αυτούς -τους λίγους- που θεωρούν ότι η κρίση επαναπροσδιορίζει αρκετά πράγματα και τα τοποθετεί σε σωστό ράφι, τουλάχιστον σύμφωνα με το δικό κώδικα αξιών).

Ξέχασα, θα τα κονομήσουμε από τον τουρισμό... Είστε σίγουροι; Είδα το βίντεο http://www.youtube.com/watch?v=U9NeWHJ3yw8 και πραγματικά θεωρώ ότι είναι συγκινητικό. Δυστυχώς όμως οι άνθρωποι πλέον συγκινούνται πιο δύσκολα, έχουν λιγότερες κλασικές σπουδές και τείνουν να έλκονται περισσότερο από δέκα μέρες σε ένα all-inclusive ξενοδοχείο σε σχέση με δέκα μέρες βόλτας στα νησιά (sorry Κώστα αλλά το νοιώθω ότι εκεί πάει το πράγμα - ζωοποίηση μέχρις εσχάτων). Όποιος έχει το καλύτερο all-inclusive θα έχει και τουρισμό...

Αν ισχύουν τα παραπάνω φοβάμαι ότι θα πρέπει να αποδεχτούμε ότι περνώντας το σημείο καμπής δεν θα έχουμε αρκετή δύναμη επαναφοράς για να μειώσουμε δραστικά τα ποσοστά ανεργίας».

Και το σχόλιο από τη Ντίτα Σαρίκα:

"Διάβασα την απάντηση και τις απόψεις του Μάρκου Πετρόχειλου και από μια άποψη ίσως να δείχνουν μια διέξοδο, καλή ή λιγότερο καλή. Σ΄ αυτή τη διέξοδο όμως απουσιάζει απ’ όσο κατάλαβα η παρέμβαση του κινήματος, των πολιτών και θυμάτων αυτής της πολιτικής που ζούμε στην Ελλάδα. Επίσης αντιμετωπίζει  την κρίση σαν πρόβλημα στενά ελληνικό. Εδώ μιλάμε για μια γενικευμένη κρίση του καπιταλιστικού συστήματος που δεν θα αφήσει αλώβητους τους λαούς των άλλων χωρών της Ευρώπης τουλάχιστον. Γι’ αυτό γίνεται μια βίαιη ανακατανομή του πλούτου και βίαιη φτωχοποίηση της μεσαίας τάξης. Δηλαδή μία βίαιη πόλωση της κοινωνίας. Μέσα σ’ αυτή την καταιγίδα δεν νομίζω ότι μπορεί να αντισταθεί κανένας "βολεμένος μικροαστός" όπως γράφει. Φοβάμαι δηλαδή ότι τα πράγματα είναι πολύ πιο δυσοίωνα και δυσεπίλυτα από ό,τι γράφει και δεν μπορούν να λυθούν με τον λαό απόντα, πανικοβλημένο και αδρανή".

4/04/2013

«Ο σώζων εαυτόν σωθήτω;»: Συνέχεια στο διάλογο με το Μάρκο


Στην προηγούμενη ανάρτηση ο Μάρκος απάντησε με κάποιες απόψεις του στο κείμενό μου με τίτλο «Ο σώζων εαυτόν σωθήτω;». Διαβάστε τη συνέχεια στο διάλογο.

Κώστας προς Μάρκο

«Πρώτα-πρώτα, να ευχηθώ Χρόνια Πολλά στο γιόκα σας (μου το θύμισε ο Θοδωρής ο Βουτσινάς). Να πάρει από την ομορφιά σας και τα άλλα χαρίσματά σας και νάναι τυχερό!
Κι εγώ σε γενικές γραμμές θα συμφωνήσω μαζί σου, αλλά δεν ξέρω αν το πιστέψεις που θα σου πω ότι σε βρίσκω πολύ πιο αισιόδοξο από όσο είμαι εγώ! Η πλήρης ομοσπονδιοποίηση [της Ευρωπαϊκής Ένωσης] που βλέπεις σαν πιο πιθανή λύση αφήνει περιθώρια να βγούμε κάποτε στην επιφάνεια! Μα θα υπάρξει τέτοια λύση;

Φυσικά βάζεις τους αστερίσκους σου όταν γράφεις πως «αυτό δε σημαίνει ότι οι τεράστιες κοινωνικές αδικίες στην Ελλάδα θα επιλυθούν όσο η ίδια κάστα της διεφθαρμένης πολιτικής και οικονομικής ελίτ συνεχίζει να ελέγχει τα πάντα, και η πλειοψηφία των Ελλήνων μικροαστών να το αποδέχεται…». Αλλά, οι «Έλληνες μικροαστοί», όπως τουλάχιστον τους ήξερες μέχρι που έφυγες από την Ελλάδα, δεν υπάρχουν πια, τους πάτησε το τρένο. Τώρα η μεγάλη τους πλειοψηφία είναι ή άνεργοι ή εν αναμονή της πετσοκομμένης σύνταξής τους… Οι υπόλοιποι, ιδίως οι νέοι, είναι είτε άνεργοι κι αυτοί είτε κακοπληρωμένοι προλετάριοι σαν κι αυτούς της Σικελίας που περιγράφεις».

Μάρκος προς Κώστα

«Ο λόγος για τον οποίο θεώρησα ότι δεν έχει πεθάνει ακόμα η ελληνική μικροαστική τάξη (το μικροαστική με μια αρνητική χροιά σε αντίθεση με τον όρο "μεσαία" με σαφώς θετική χροιά) είναι διότι παρ' όλα τα καθημερινά νέα ρεκόρ ανεργίας, τους μισθούς πείνας κλπ. ο κόσμος εξακολουθεί να επιβιώνει με σχετικά ήπιες διαμαρτυρίες (κυρίως μέσω facebook, όχι απελπισμένες, ή με τεράστια οργή, όπως το Δεκέμβρη του 2008 που συγκριτικά φαίνεται τραγική ειρωνεία δεδομένου ότι τότε η κρίση δεν είχε καν αγγίξει την Ελλάδα). Δεν υπάρχει μαζική μετανάστευση στο Βορρά ή στην Αυστραλία ή αλλού, όπως έγινε πριν πολλές δεκαετίες σε συνθήκες πραγματικής φτώχειας. Αυτό σημαίνει ότι ο 30χρονος άνεργος με τον ένα ή τον άλλο τρόπο συντηρείται από την οικογένεια (όπως άλλωστε είναι η ελληνική παράδοση, καθώς ως γνωστόν οι Έλληνες είναι "παιδιά" μέχρι τα 40), η οποία οικογένεια κατά πάσα πιθανότητα έχει και κύρια και εξοχική κατοικία και ενδεχομένως και έξτρα μαύρο εισόδημα από κάπου ώστε να μπορεί να συντηρεί και τον άνεργο γιο/κόρη. Μπορεί να κάνω λάθος και το σύστημα να κρατιέται από μια κλωστή και το μπαμ να έρθει αύριο. Αλλά ίσως επειδή είμαι μακριά η αίσθησή μου είναι ότι κόσμος έχει αποδεχτεί κάπως την κατάσταση, εκτός αν έχει πειστεί ότι η ανάπτυξη έρχεται οσονούπω και κρατάει την ανάσα περιμένοντάς την να έρθει πίσω από τη γωνία. Και στις δύο περιπτώσεις η αίσθησή μου είναι ότι η πλειοψηφία του πληθυσμού (ή του οικονομικά ενεργού πληθυσμού αν θες) έχει πιο πολλά να χάσει από το σπάσιμο των υφιστάμενων κοινωνικών συμμαχιών παρά να κερδίσει. Προτιμάει τη βεβαιότητα της κρίσης και του μειωμένου εισοδήματος (για τους εργαζόμενους) ή το να ζει από τους γονείς του (για τους άνεργους νέους) από το ρίσκο της ξενιτιάς ή της ενεργής πάλης για να αλλάξει κάτι στον τρόπο που δουλεύει το σύστημα (χωρίς αυτό να σημαίνει ότι είναι εύκολο).

Anyway, πιστεύω ότι το μέλλον θα φέρει σχετικά σύντομα μία από τις δύο τερματικές λύσεις που ανέφερα στο προηγούμενο email. Kαι ελπίζω να γίνει ένα από τα δύο σύντομα γιατί όσο συνεχίζεται η σημερινή κατάσταση τόσο χειρότερα. Ακόμα και η "καταστροφή" της διάλυσης του ευρώ μεσοπρόθεσμα (σε βάθος πενταετίας) θα έχει πολύ θετικές συνέπειες σε σχέση με το σήμερα».