Αντίο Γαλήνη

«Κατεδαφίζεται ένα από τα κτίρια που υποβάθμιζαν την εικόνα του κέντρου».

Αυτός ήταν ο τίτλος της είδησης και αναφερόταν στο ιστορικό – για την πόλη του Κιάτου – κτίριο στην Πλατεία Ελευθερίας που στέγαζε παλιότερα το ξενοδοχείο «Γαλήνη» και πιο πρόσφατα την καφετέρια «Πραξίλλειο» (Πολιτεία Σικυωνίων, φ. 97, Δεκέμβριος 2013).

Η εγκατάλειψη του κτιρίου και κυρίως της χρήσης του ως ξενοδοχείου τα τελευταία χρόνια ταίριαζε φυσικά με τον τίτλο της είδησης. Όμως το πικρό αυτό «κατευόδιο»  αφήνει στο σκοτάδι μιαν άλλη αλήθεια, που πιθανώς δεν την γνώριζε ο νεότερος από εμένα (υποθέτω) συντάκτης της είδησης. Είναι η αλήθεια που ζήσαμε οι παλιότεροι από τους κατοίκους του Κιάτου, και ιδίως εκείνοι της ίδιας «σειράς» με εμένα. Γιατί σε αυτό το κτίριο στεγάστηκε στα χρόνια της εφηβείας και της πρώτης νεότητάς μας (δεκαετία του 1960) ένας κινηματογράφος, το «ΑΛΦΑ», που ήταν ο πιο σύγχρονος που απέκτησε ποτέ η πόλη. Με σκεπή που άνοιγε, με σύγχρονα μηχανήματα, με μεγάλη οθόνη για να απολαμβάνει ο θεατής τις ταινίες που είχαν γυριστεί με την τεχνική του σινεμασκόπ. Εκεί χαρήκαμε πολλές από τις κινηματογραφικές επιτυχίες, κυρίως εμπορικές, εκείνων των χρόνων.

Δεν ήταν το «ΑΛΦΑ» όπου μυηθήκαμε οι συνομήλικοί μου κι εγώ στη μαγεία της τέχνης του κινηματογράφου. Είχαν προηγηθεί για εμάς άλλοι «ναοί» αυτής της τέχνης – ο Ορφέας (χειμερινός αλλά και θερινός, ο ωραιότερος θερινός της Ελλάδας), το Στάρ, το Παλλάς παλιότερα... Το Κιάτο είχε μονίμως, χειμώνα καλοκαίρι, δυο (τουλάχιστον) κινηματογράφους σε λειτουργία. Σιγά σιγά εξέλιπαν οι θεατές. Είχε έρθει η σειρά του Μεγάλου Αδερφού, της τηλεόρασης, να εκμαυλίσει με την ευκολία της και να κλείσει στα σπίτια του τον κόσμο, επιβάλλοντας αισθητική, αξίες, πρότυπα ζωής. Ο κινηματογράφος, σαν τρόπος διασκέδασης και κοινωνικότητας, είχε πια τελειώσει για το Κιάτο, αλλά και όλη την Ελλάδα της επαρχίας.

Το κτίριο της «Γαλήνης» δεν ήταν απλά ένα κτίριο «που υποβάθμιζε την εικόνα του κέντρου». Στέγασε κάποτε κάτι πολύ περισσότερο από ένα ξενοδοχείο, που κι αυτό δεν ήταν λίγο για τις φτωχές υποδομές του Κιάτου τότε. Κι αν το κτίριο παρουσίαζε πράγματι εικόνα εγκατάλειψης τα τελευταία χρόνια που υποβάθμιζε την εικόνα του κέντρου, θα έλεγα πως αυτό είναι το λιγότερο. Εικόνα πολύ μεγαλύτερης εγκατάλειψης, και όχι μόνο του κέντρου της πόλης, δίνει στο Κιάτο η παντελής έλλειψη μιας αίθουσας κινηματογράφου, τουλάχιστον για τους 10 μήνες του χρόνου, με ένα μικρό διάλειμμα τους μήνες Ιούλιο και Αύγουστο που λειτουργεί ο θερινός στα Πευκάκια του Διμηνιού. Η προσπάθεια που έκαναν τα τελευταία χρόνια μερικοί νέοι του Κιάτου (μπράβο τους) να κάνουν στο Πολιτιστικό Κέντρο του Δήμου μια ή δυο φορές την εβδομάδα προβολές ταινιών, και μάλιστα από τις πιο αξιόλογες της ιστορίας του κινηματογράφου (ένα είδος μυητικού σεμιναρίου πάνω στην τέχνη αυτή), δυστυχώς εγκαταλείφθηκε ελλείψει ενδιαφερόμενων θεατών και ίσως και λόγω ακαταλληλότητας του χώρου. Σημάδι και αυτό του πολιτιστικού επιπέδου της πόλης...

Θα τελειώσω με μιαν ευχή: να ξαναδεί το θέμα αυτό ο Δήμος και, με όποιο κόστος, να εξασφαλίσει μια σύγχρονη, ελκυστική αίθουσα κινηματογράφου, όπου θα γίνονται καθημερινά, όλο το χρόνο, προβολές με ελάχιστο ή και καθόλου εισιτήριο για τους κατοίκους του Δήμου, αλλά και τους επισκέπτες του.

Σκόρπια σκάγια ΙΙΙ

Σκόρπια σκάγια: έτσι είχαμε βαφτίσει τα σχόλια, μεταξύ αστείου και σοβαρού, που δημοσιεύαμε στο ηρωικό Παπί, το ηλεκτρονικό περιοδικό του Πανεπιστημίου Πειραιά, όσο υπήρχε ακόμα. Στο πνεύμα εκείνου του καιρού, θα ανεβάζω εδώ επιλεκτικά κάποια σχόλιά μου (πολλά από αυτά τα δημοσιεύω στην τοπική μας εφημερίδα «Σικυωνίων Πολιτεία», που βγάζουμε στο Κιάτο). 

Φοίνικες

 Η ζημιά από το σκαθάρι έγινε. Όχι μόνο στο Κιάτο. Σε όλη την Ελλάδα. Μακάρι να είχε προληφθεί αλλά, εν πάση περιπτώσει, έγινε. Οι φοίνικες κόπηκαν σύριζα εδώ και πολύ καιρό.

Και μετά; Μετά αποφασίστηκε αρμοδίως να μη γίνει τίποτα. Απλώς να παραμείνει το ίχνος τους – η βάση του κορμού, μόλις λίγα εκατοστά πάνω από το έδαφος – για να θυμίζει στους επιγενόμενους πως εδώ υπήρχαν κάποτε φοίνικες. Και πως πρέπει να βρεθεί το αντι-σκαθάρι για να φυτέψουμε καινούργια δέντρα, τα οποία πρέπει οπωσδήποτε να είναι φοίνικες γιατί, όπως είναι γνωστό, δεν υπάρχουν ως εναλλακτική λύση άλλα δέντρα επί γης. Ούτε πλατάνια, ούτε πεύκα, ούτε ευκάλυπτοι, τίποτα...   

 

***

 

Η ελπίδα πεθαίνει τελευταία

Δυο είναι οι κεντρικές πλατείες του Κιάτου: η Πλατεία Ελευθερίας και η Πλατεία Πλουμιστού. Και ποια είναι τα πιο καλοσχεδιασμένα, τα πιο φανταχτερά,τα πιο περίβλεπτα, αλλά κυρίως τα πιο πολυσύχναστα καταστήματα και στις δυο πλατείες;

Καλά το μαντέψατε. Είναι τα δυο καταστήματα με την ταμπέλα του ΟΠΑΠ, άλλως στοιχηματζίδικα! Οι δυο μεγάλες παραγωγικές (!) επενδύσεις στην πόλη μας των τελευταίων χρόνων, τρανή απόδειξη του success story που είναι σε εξέλιξη στη χώρα μας, όπως διατείνονται οι κυβερνώντες.

Αλλά πάλι καλά. Η πολυπληθής πελατεία των δυο καταστημάτων αποδεικνύει πως η ελπίδα δεν έχει εκλείψει εντελώς από το Κιάτο και γενικότερα από την Ελλάδα – μέλος της Ενωμένης Ευρώπης, του κλαμπ του ευρώ, του Δυτικού Κόσμου κλπ κλπ. Άλλωστε η ελπίδα πεθαίνει τελευταία.

Βαθιά νυχτωμένος;

Πίστευα πως το πρόβλημα της λαθρομετανάστευσης στην Ελλάδα δεν μπορεί να λυθεί με τον τρόπο που επιχειρούν οι διάφορες κυβερνήσεις. Για παράδειγμα, με την ανέγερση τειχών και με το μάντρωμα στα συρματοπλέγματα των στρατοπέδων συγκέντρωσης όσων λαθρομεταναστών συλλαμβάνονται, όπως συμβαίνει σήμερα. Ή με την απειλή του ακαριαίου θανάτου τους στα ναρκοπέδια κατά μήκος των χερσαίων συνόρων της χώρας, όπως συνέβαινε παλιότερα.

Πίστευα ότι το πρόβλημα της λαθρομετανάστευσης το δημιουργούν οι τρομακτικές ανισότητες, οι τοπικοί πόλεμοι και η εξαθλίωση των χωρών του λεγόμενου «τρίτου κόσμου».

Πίστευα πως το πρόβλημα είναι αδύνατο να λυθεί αν δεν αναλάβουν τις ευθύνες τους οι δυνάμεις που το δημιουργούν. Δηλαδή όσοι σπέρνουν τον πόλεμο και την καταστροφή στις παραπάνω χώρες. Κι όσοι διαθέτουν τον πλούτο της γης που, τουλάχιστον ένα μεγάλο μέρος του, έχει αφαιρεθεί από τους λαούς που σκοτώνονται ή λιμοκτονούν. Λαούς που προσπαθούν να βρουν σωτηρία στη λαθραία μετανάστευση. Χωρίς ειρήνη, χωρίς δίκαιη κατανομή του πλούτου στον κόσμο, χωρίς έλεγχο των γεννήσεων, η λαθραία μετανάστευση θα αναπαράγεται ως η έσχατη λύση γι’ αυτούς που δεν έχουν παραιτηθεί από την ελπίδα και που θέλουν να γλιτώσουν από την εξαθλίωση.

Αυτά πίστευα. Ώσπου, δεν ξέρω αν στ’ αλήθεια ή μέσα στο όνειρο, άρχισε να προβάλλει  μπροστά μου όλο και συχνότερα μια μορφή πού μου τα λέει αλλιώς. Να τι μου λέει:

«Είσαι βαθιά νυχτωμένος αν τα πιστεύεις όλα αυτά. Τα πράγματα είναι απλά. Οι άνθρωποι δεν γεννήθηκαν για να είναι ίσοι. Κοίτα τους όλους αυτούς, που έρχονται εδώ λαθραία, απρόσκλητοι κι ανεπιθύμητοι, αυτούς τους μαυριδερούς, τους κακομούτσουνους, που μας φθονούν για το ψηλό μας επίπεδο και θέλουν να αρπάξουν τις δουλειές μας και τον πλούτο μας. Τι θέλουν εδώ; Να μείνουν στις κακορίζικες χώρες τους. Μακριά από μας. Κι αυτά τα παραμύθια, πως η λαθρομετανάστευση θα σταματήσει αν αναλάβουν τις δήθεν ευθύνες τους οι … δυνάμεις που τη δημιουργούν, πώς τα λες; Ζεις στα σύννεφα; Και γιατί, παρακαλώ, δεν σου αρέσει το μάντρωμα, όπως λες, των λαθρομεταναστών σε σύγχρονα στρατόπεδα συγκέντρωσης, όπου τρώνε και πίνουν τζάμπα εις υγείαν του κορόϊδου; Μήπως ενόχλησε κανέναν αυτό; Είδες να έχει ξεσηκωθεί η κοινωνία μας; Οι μόνες διαμαρτυρίες που ακούγονται από κάποιους κατοίκους είναι να φύγουν τα στρατόπεδα – ακριβώς όπως τα σκουπίδια - από τη γειτονιά τους και όπου θέλει ας πάνε. Και πού να τους βάλουμε δηλαδή όλους αυτούς ; Κάποιος (άγιο το χώμα που τον σκεπάζει) έστελνε κάποιους άλλους κακομούτσουνους κατ’ ευθείαν στους φούρνους – τι να τους έκανε, δεν ήσαν καν Άριοι. Δεν θα είχα αντίρρηση να το δοκιμάσουμε κι εμείς αυτό! Αρκεί να εξαφανιστούν όλοι αυτοί που μας κουβαλιώνται εδώ, να μη τους βλέπω να βρωμίζουν με την παρουσία τους την πεντακάθαρη χώρα μας...».   

Όνειρο είναι ή στ’ αλήθεια τα ακούω αυτά; Πάντως  δεν απέχουν και πολύ από τα όσα συμβαίνουν γύρω μου τελευταία. Οι εκδηλώσεις ακραίας βίας κατά μεταναστών (ξυλοδαρμοί, καταδιώξεις, μαχαιρώματα, φόνοι) και τα κηρύγματα μίσους και ρατσισμού που προέρχονται από τους εκλεκτούς μιας ευάριθμης μερίδας συμπατριωτών μας εκφράζουν βαθύτερες επιθυμίες όχι μόνο των «εκλεκτών» αλλά, μη γελιόμαστε, και της μερίδας αυτής της Ελληνικής κοινωνίας που τους επιλέγει να την εκπροσωπεί. Δεν είναι όνειρο (για την ακρίβεια: εφιάλτης) αυτά που βλέπω κι ακούω. Είναι, μου φαίνεται, μια πικρή, δυσοίωνη πραγματικότητα.

Ή μήπως είμαι βαθιά νυχτωμένος;

Υπάρχει, βέβαια, και η άλλη λύση. Μου την υπαγορεύει μια άλλη φωνή:

«Άκου: ο ένας στους τέσσερις Έλληνες σήμερα είναι κάτω από το όριο της φτώχειας. Άνεργοι, άστεγοι, που ζούνε με συσσίτια και με ελεημοσύνες, κρυμμένοι σαν τα ποντίκια, δύσκολα τους παίρνεις χαμπάρι. Ίδια ζωή πάνω κάτω με τους λαθρομετανάστες. Αν αυτός ο ένας στους τέσσερις Έλληνες γίνει ένας στους τρεις, ένας στους δύο, δυο στους τρεις, εννιά στους δέκα, να δεις που τέρμα η λαθρομετανάστευση. Ποιος ο λόγος για να έρχονται τότε όλοι αυτοί οι μετανάστες στην Ελλάδα και στον πολιτισμένο κόσμο μας; Θα τους περιμένουν κι εδώ τα ίδια, όπως στην πατρίδα τους. Γιατί να μπαίνουν στη φασαρία και επιπλέον οι μισοί να σκυλοπνίγονται στο δρόμο; Να πώς λύνονται  τα προβλήματα. Καθαρές λύσεις. Κάτι μάθαμε τα τρία-τέσσερα τελευταία χρόνια στην Ελλάδα – δηλαδή κάτι ήξεραν οι Ευρωπαίοι φίλοι και σύμμαχοί μας, που φαίνεται πως βρήκαν τη λύση πριν από εμάς για εμάς, και κάνουν την Ελλάδα να μοιάζει όλο και πιο τριτοκοσμική!».

Τι λέτε κι εσείς;