Tι συμβαίνει, λοιπόν;

Αλήθεια, τι πράγματι συμβαίνει αυτό τον καιρό; Ποιο είναι το αληθινό νόημα αυτής της τεράστιας αναστάτωσης στο χώρο της ανώτατης παιδείας; Ή μήπως ξεπερνάει το χώρο της ανώτατης παιδείας κι αρχίζει να απλώνεται σε ολόκληρη την Ελληνική κοινωνία;

Ο καιρός θα δείξει τι πράγματι συμβαίνει. Κι όσο για το νόημα των ημερών (το αληθινό, όχι αυτό που δίνει στα γεγονότα ο καθένας) μόνο οι πιο ψαγμένοι, ίσως μάλιστα μόνον οι ποιητές, μπορούν να το πουν. Εμείς τι να πούμε; Ας αρκεστούμε σε μερικές επισημάνσεις.

1. Αυτό που, όταν ξεκίνησε, ερμηνεύτηκε από πολλούς ως αντίδραση των «ακραίων» ή κάποιων βολεμένων, των «γνωστών ταραξιών» ή των αιώνιων φοιτητών σε κάποιες προθέσεις της κυβέρνησης, και ίσως να ήταν, ως ένα βαθμό και από ορισμένες πλευρές, μια τέτοια αντίδραση, έχει ήδη δείξει ότι είναι κάτι άλλο. Φαίνεται να είναι μια κίνηση που πάει να γίνει κίνημα (ας μην το πούμε κιόλας κίνημα, είναι μεγάλη κουβέντα) με βαθύτερο περιεχόμενο. Μια κίνηση που πιάνει την ουσία της πολιτικής, που σιγά-σιγά συνειδητοποιείται ως κίνηση πολιτική. Δηλαδή γίνεται στάση (θέση, δράση) που θέτει επί τάπητος ένα βασικό αίτημα μιας κοινωνίας ανθρώπων. Το αίτημα της εκπαίδευσης των νέων μελών αυτής της κοινωνίας.

2. Το αίτημα αυτό σιγά-σιγά ξεπερνάει τα πλαίσια μιας αντίδρασης στην κατάργηση του άρθρου 16 του Συντάγματος και στη θεσμοθέτηση της μη δημόσιας ανώτατης εκπαίδευσης. Σιγά-σιγά φαίνεται να ξεπερνάει ακόμα και τα πλαίσια της διεκδίκησης δωρεάν και δημόσιας εκπαίδευσης. Γενικεύεται σαν αίτημα για ένα σύστημα εκπαίδευσης που θα παρέχει ουσιαστική παιδεία και που θα το εξασφαλίζει πλήρως σε όλα τα νέα μέλη της, και ιδίως τα μη προνομιούχα, η Ελληνική κοινωνία. Γιατί το κίνημα αυτό δεν θα μπορούσε να απηχεί ανάγκες κάποιων μόνο τάξεων, ιδίως των πιο προνομιούχων, αυτών που ήδη καρπώνονται τους όποιους καρπούς του σημερινού εκπαιδευτικού συστήματος.

3. Το κίνημα αυτό δεν θα μπορούσε να κλειστεί στα πολύ στενά, ακόμα και παραπλανητικά, πλαίσια της διεκδίκησης απλά μιας γενναίας αύξησης των δαπανών για την παιδεία. Φυσικά πρέπει να αυξηθούν γενναία οι δαπάνες για την παιδεία. Για να το πούμε πιο σωστά, να αυξηθούν γενναία οι δημόσιες και να περικοπούν, αντίστοιχα γενναία, οι ιδιωτικές δαπάνες ως μη αναγκαίες για την παιδεία. Γίνεται όλο και πιο φανερό: το αίτημα ξεπερνάει τις ευθύνες και τις αρμοδιότητες μιας κυβέρνησης και δεν μπορεί να σφραγιστεί από τις εμπνεύσεις της και τα σφάλματά της. Για το αίτημα αυτό, της ουσιαστικής παιδείας για όλους, ευθύνη και αρμοδιότητα έχει ολόκληρη η κοινωνία. Για να το πούμε αρνητικά, τις ευθύνες για το κατάντημα του σημερινού εκπαιδευτικού συστήματος στο σύνολό του τις έχει ολόκληρη η κοινωνία: κυβερνήσεις, κόμματα, εκπαιδευτικό προσωπικό, γονείς, παραγωγικές δυνάμεις, φοιτητές και σπουδαστές.

4. Το κίνημα, που αρχίζει να γεννιέται, αμφισβητεί και ξεπερνάει τα κόμματα και ειδικότερα τις ηγεσίες των παραδοσιακών φοιτητικών παρατάξεων. Χρόνια τώρα οι ηγεσίες αυτές λειτουργούν ως πρακτορεία των κομμάτων, των οποίων τα στενά συμφέροντα υπηρετούν μέσα στα πανεπιστήμια, μετατρέποντας το φοιτητικό κίνημα σε έκτρωμα και σε καρικατούρα και τα πανεπιστήμια σε χώρους συναλλαγής και προώθησης ιδιοτελών συμφερόντων, όπου κερδίζουν οι πιο πονηροί. Το κίνημα, που αρχίζει να γεννιέται, αυτοοργανώνεται, προβληματίζεται, αναπτύσσει δράσεις, και, το κυριότερο, απλώνει ρίζες. Αύριο μπορεί οι καταλήψεις να λήξουν. Όμως θα έχει δημιουργηθεί μια νέα συνειδητοποίηση, που ίσως μπορέσει να μας πάει πιο πέρα.

Τα σχόλια σας ευπρόσδεκτα!