Μισοάδειο ή μισογεμάτο;

Στο αμέσως προηγούμενο κείμενο που ανέβασα σε αυτό το blog με τίτλο «Πώς ένας νέος επαρχιώτης επιχειρηματίας δείχνει δρόμο εξόδου από την κρίση» παρουσίασα την περίπτωση του κ.Τάκη Κόϊκα. Ισχυριζόμουν ότι είναι δραστηριότητες σαν και τις δικές του που μπορούν να δείξουν δρόμο εξόδου από την οικονομική και κοινωνική κρίση στην Ελλάδα. Έγραφα πως βρήκα στην επιχείρησή του ένα υπόδειγμα επιχείρησης μικρής κλίμακας διαφοροποιημένης παραγωγής και εμπορίας ποιοτικά ανώτερων αγροτικών προϊόντων, που συναντούν το αγοραστικό ενδιαφέρον στη διεθνή αγορά. Μια τέτοια επιχείρηση, με την προϋπόθεση της σωστής προώθησης των προϊόντων της μέσα από κατάλληλα κανάλια διάθεσης, μπορεί να επιβιώσει στο σημερινό δύσκολο τοπίο της αγοράς προσφέροντας θέσεις απασχόλησης και ανάπτυξη στη χώρα.

Θυμίζω πως οι δραστηριότητες της επιχείρησης αφορούν παραγωγή και εμπορία αποκλειστικά βιολογικών προϊόντων (λάδι, ελιές, σταφίδα) που παράγει ο ίδιος (λάδι) ή τα προμηθεύεται από άλλους παραγωγούς. Στη συνέχεια τα επεξεργάζεται και, αφού συσκευαστούν, τα προωθεί σχεδόν αποκλειστικά σε αγορές του εξωτερικού μέσω σωστής αξιοποίησης του διαδικτύου. Η επιχείρησή του λειτουργεί σαν ένας ενδιάμεσος κρίκος στην εφοδιαστική αλυσίδα, που ξεκινάει από παραγωγούς και καταλήγει στους τελικούς καταναλωτές.

Στη συζήτηση που είχα με τον κ.Κόϊκα ζήτησα τις απόψεις του για τα σημερινά προβλήματα της χώρας και την αιτία τους, για την οικονομική και κοινωνική κρίση στην Ελλάδα, για τον τρόπο εξόδου από την κρίση. Τι θα έλεγε σε ένα νέο που αγωνιά μπροστά σε ένα επαγγελματικό μέλλον σκοτεινό και αβέβαιο; Οι απαντήσεις του, κάποιες από τις οποίες σηκώνουν ενδεχομένως συζήτηση (ζητείται αντίλογος), συνοψίζονται στα παρακάτω.

Για τα σημερινά προβλήματα της χώρας και τις αιτίες τους: «Η Ελλάδα είναι μια χώρα πλούσια. Διαθέτει ορυκτό και φυσικό πλούτο και έχει μεγάλες δυνατότητες στον τουρισμό, στη ναυτιλία, ακόμα και στη βιομηχανία. Δυστυχώς όμως δεν υπάρχουν Ελληνικά προϊόντα! Εισάγουμε βιολογικό ψωμί από τη Γερμανία, ακόμα και λεμόνια! Και ό,τι παράγουμε, το παράγουμε ακριβά. Φανταστείτε, στην Κορινθία δεν παράγονται προϊόντα ονομασίας προέλευσης – πλην κρασιού. Ούτε καν η μαύρη Κορινθιακή σταφίδα δεν είναι τέτοιο προϊόν. Τελευταία κάτι ξεκίνησε να γίνεται. Πολλές είναι οι αιτίες αυτών των προβλημάτων, όπως ο λαϊκισμός, η τεμπελιά, οι συντεχνίες, η ισχυροποίηση των συνδικάτων, μα πάνω από όλα η έλλειψη παιδείας. Οι Έλληνες δεν έχουν παιδεία (κουλτούρα). Όμως στον κόσμο προχωράει όποιος έχει καλύτερη παιδεία».

Για την τρέχουσα οικονομική κρίση της χώρας: «Δεν τη θεωρώ κρίση. Ζούμε στη χώρα μας την αλλαγή του κοινωνικού και πολιτικού συστήματος. Ο Έλληνας έμαθε να ζει με δανεικά. Ανοίχτηκε πολύ. Τώρα στην Ελλάδα αλλάζει η δομή της χώρας συνολικά. Στον Ευρωπαϊκό χώρο βλέπουμε έναν πόλεμο να αναπτύσσεται ανάμεσα στους Αγγλοσάξονες και τους Γερμανούς για το ποιος θα κυριαρχήσει στην Ευρώπη, ενώ στον ευρύτερο διεθνή χώρο παρακολουθούμε την εξέλιξη της σύγκρουσης ανάμεσα στις ΗΠΑ και την Ευρωπαϊκή Ένωση».

Πώς μπορούν να λυθούν τα σημερινά προβλήματα;: «Να μπουν στόχοι. Χρειάζεται η εφαρμογή μέτρων που θα οδηγήσουν σε κοινωνικό σοκ. Μερικά σωστά οικονομικά μέτρα ήδη επιβάλλονται, όμως δεν χρειαζόταν να επιβληθούν απ’ έξω. Χρειάζεται η εκμετάλλευση της τεχνολογίας σε συνδυασμό με σωστό μάνατζμεντ και να αναπτυχθεί η παραγωγή. Nα στηρίξουμε την παραγωγή και να στηριχτούμε σε αυτήν».

Τι θα έλεγε σε ένα νέο που αντικρίζει σήμερα ένα επαγγελματικό μέλλον σκοτεινό και αβέβαιο; «Θα του έλεγα ότι το ποτήρι είναι πράγματι μισοάδειο αλλά εγώ τουλάχιστον προσπαθώ να το γεμίσω. Θα του έλεγα να επενδύσει στον εαυτό του. Θα του έλεγα να ταξιδέψει. Να μη φοβηθεί τη δουλειά, όποια κι αν είναι. Μέσα σε όλα! Να αποκτήσει υπευθυνότητα. Να στηριχτεί στην ατομικότητά του αλλά να μην αμελήσει την πλευρά της συνεργασίας, που είναι απαραίτητη. Εγώ βασίζομαι στη δουλειά μου για να επιβιώσω, όμως τους πελάτες μου και τους προμηθευτές μου δεν τους βλέπω σαν πελάτες ή σαν προμηθευτές αλλά σαν συνεργάτες μου σε μια κοινή προσπάθεια όπου όλοι κερδίζουμε».

Αυτά και άλλα μου είπε ο κ.Κόϊκας στη συζήτηση που κάναμε. Και δεν ήσαν απλά λόγια, χωρίς αντίκρισμα. Σήμερα 35 χρονών, ταξίδευε από 18 χρονών στο εξωτερικό, από όπου επέστρεψε ύστερα από 9 χρόνων απουσία έχοντας κάνει όχι μια και δυο δουλειές κι έχοντας αποκτήσει πολύτιμες εμπειρίες, γνώσεις και δεξιότητες. Και δεν φοβάται τη δουλειά. Σήμερα, όταν δεν είναι απασχολημένος με την επιχείρησή του (που δραστηριοποιείται λόγω προϊόντων εποχικά), συμπληρώνει το εισόδημά του απασχολούμενος με δυο ακόμα δουλειές.

Υπάρχει, λοιπόν, δυνατότητα εξόδου από τη σημερινή κρίση, προς όφελος της χώρας και του λαού της; Ο κ.Κόϊκας δηλώνει απερίφραστα: το ποτήρι στην Ελλάδα σήμερα είναι μισοάδειο. Όμως το παράδειγμά του, εμάς τουλάχιστον, μας δημιουργεί ελπίδες και μια διάθεση να το δούμε μάλλον μισογεμάτο. Ο χρόνος θα δείξει.