4-1 (τέσσερα η ΠΟΣΔΕΠ, ένα το πανεπιστήμιο)

Καρδιά και μυαλό είχε ζητήσει ο Ότο Ρεχάγκελ από τους παίχτες της Εθνικής μας για τον χτεσινό αγώνα με την Εθνική της Τουρκίας. Δυστυχώς παίξανε χωρίς καρδιά και χωρίς μυαλό. Αποτέλεσμα: ήττα-διασυρμός με 4-1.

"Ανοιχτά πανεπιστήμια" αποφάσισε η ΠΟΣΔΕΠ την Παρασκευή. Τώρα; Γιατί τώρα; Άραγε γνωρίζει το σκορ του δικού της αγώνα;

Η ΠΟΣΔΕΠ, και γενικά ο «καθηγητικός» συνδικαλισμός, εκπροσωπεί μια μικρή μειοψηφία των μελών ΔΕΠ. Αυτό, τουλάχιστον δηλώνει, μεταξύ άλλων, το ποσοστό μελών ΔΕΠ του ΠΑΠΕΙ που συμμετέχει στις γενικές συνελεύσεις και ψηφίζει εκπροσώπους της Ένωσης στην ΠΟΣΔΕΠ (στις τελευταίες εκλογές ψήφισε ένας στους επτά!).

Η ΠΟΣΔΕΠ υπήρξε αδιάλλακτα μαχητική για ένα πολύ μεγάλο διάστημα. Κάποιοι, λοιπόν, θα έλεγαν ότι είχε «καρδιά» (εγώ δεν είμαι βέβαιος αν περί αυτού πρόκειται). Αλλά από μυαλό;

Το Πανεπιστήμιο όλο αυτό τον καιρό πήγε ολοταχώς πίσω. Όχι λόγω της «μεταρρύθμισης» που επιχειρεί να κάνει η κυβέρνηση. Ποιας μεταρρύθμισης, άλλωστε! Ο νέος νόμος-πλαίσιο δεν είναι παρά μια απόπειρα εισαγωγής και στην Ελλάδα κάποιων ρυθμίσεων αυτονόητων και στοιχειωδών, σαν κι αυτούς που εφαρμόζει κάθε πανεπιστήμιο δυτικής (ου μην αλλά και ανατολικής!) χώρας, όπως η κατάργηση του χουντικού καθεστώτος του ενός συγγράμματος. Κι αυτό άτολμα και με λάθη και κενά που θα φανούν στην πορεία. Καμία σχέση με μεταρρύθμιση, αυτή που πράγματι και επειγόντως ζητάει το ελληνικό πανεπιστήμιο και η εκπαίδευση στο σύνολό της.

Θα σταματήσει με το νέο νόμο, άραγε, η εθνική μας χολέρα των φροντιστηρίων και η αφαίμαξη του λαού προς δόξαν της δημόσιας και δωρεάν παιδείας (υπέρ της οποίας ΠΟΤΕ δεν έκανε κανέναν ουσιαστικό αγώνα η ΠΟΣΔΕΠ, η οποία θυμήθηκε να διεκδικήσει αγωνιστικές δάφνες μόλις από τότε που η κυβέρνηση αποφάσισε να εισάγει την αξιολόγηση στα πανεπιστήμια); Θα σταματήσει το καθεστώς του να αποφασίζει τελικά κυρίως η τύχη ποιες
σπουδές σε ποια ειδικότητα θα κάνει ο υποψήφιος φοιτητής; Θα σταματήσει η ανώτατη εκπαίδευση να έχει όλο και πιο πολύ ταξικό χαρακτήρα (το πανεπιστήμιο και ιδίως οι σχολές φιλέτα και τα μεταπτυχιακά γίνονται όλο και περισσότερο απλησίαστα για τα παιδιά των φτωχών τάξεων);

Το Πανεπιστήμιο όλο αυτό τον καιρό πήγε ολοταχώς πίσω εξαιτίας ΚΑΙ της στείρας τακτικής που ακολούθησε η μειοψηφική ΠΟΣΔΕΠ, που εξάντλησε όλα τα περιθώρια αδιαλλαξίας μη συμμετέχοντας σε κανένα διάλογο, συνεχώς καταγγέλλοντας, μηδενίζοντας και δαιμονολογώντας και κρατώντας το πανεπιστήμιο κλειστό, ακόμα και όταν πια είχε ψηφιστεί ο νέος νόμος.

4-1, λοιπόν, κι εδώ; Κατά την άποψή μου, ναι. Για την ακρίβεια, τέσσερα η ΠΟΣΔΕΠ, ένα το πανεπιστήμιο. Ή μήπως μηδέν το πανεπιστήμιο;

Αν αποφασίσει κάποτε να ασκήσει στοιχειώδη αυτοκριτική, θα αντιληφθεί η ΠΟΣΔΕΠ ότι συντέλεσε καθοριστικά να οδηγηθεί το πανεπιστήμιο σε μια πελώρια ήττα: μια ακαδημαϊκή χρονιά χαμένη λίγο-πολύ, με ανυπολόγιστες συνέπειες, που αξίζει κάποτε να αναλυθούν. Και κυρίως, μια χαμένη ευκαιρία να συνδράμει, με ψυχή (που δεν σημαίνει κατ’ ανάγκην βροντερά συνθήματα και δηλώσεις αδιαλλαξίας), αλλά κυρίως με μυαλό, στη μεταρρύθμιση της εκπαίδευσης στην Ελλάδα.

Μια ακόμα χαμένη ευκαιρία για την Ελλάδα.