Εμείς, πάντως, νικήσαμε
Πάει σχεδόν ένας μήνας από την τελευταία εγγραφή σε αυτό το blog, διάστημα πολύ μεγάλο σε σχέση με τις αρχικές μου προθέσεις για τακτική κατάθεση απόψεων. Η τελευταία αυτή εγγραφή είχε τίτλο «Περί πολιτισμένων λαών». Δεν «τιμήθηκε» με κανένα σχόλιο. Τι να υποθέσω; Ότι συνάντησε την καθολική αμηχανία; Αλλά γιατί αμηχανία; Για τα ερωτήματα που έβαλα σχετικά με το τι είναι τελικά πολιτισμός και ποιος θα πρέπει να θεωρείται πολιτισμένος λαός; Για το πιο ευθύ ερώτημα αν πολιτισμένος είναι ένας λαός που αγαπάει και τιμά τους ποιητές του ή ένας λαός που τους αγνοεί ενώ ασκείται καθημερινά στην κατανάλωση κάθε είδους σκουπιδιών, ιδίως των «πνευματικών» που προσφέρουν τα ΜΜΕ;
Ίσως η αμηχανία (δεν πιστεύω ότι υπάρχει αδιαφορία για τέτοιου είδους ερωτήματα) να προκλήθηκε από την πρότασή μου στους αναγνώστες/αναγνώστριες να μιμηθούμε τους Ιρανούς, να φτιάξουμε μια παρέα και να πάμε να διαβάσουμε στίχους των μεγάλων μας ποιητών στους τάφους τους. Σε κάθε περίπτωση, το εννοούσα!
Τα τρέχοντα, πάντως, με καλούν να φύγω (προσωρινά τουλάχιστον), από αυτό το θέμα. Δύο κείμενα έχουν τραβήξει ιδιαίτερα την προσοχή μου τις τελευταίες μέρες. Το πρώτο ήταν η απόφαση (ψήφισμα) της συνέλευσης φοιτητών του ΠΑΠΕΙ της περασμένης εβδομάδας (19-10-06), που δημοσιεύεται στη στήλη «Ανακοινώσεις» του Παπιού (http://www.topapi.gr/). Και το δεύτερο η επιστολή του Δημήτρη που δημοσιεύεται στη στήλη «Ελεύθερο Βήμα» με τίτλο «Η κατάληψη μετράει 6-7 μήνες».
Ο Δημήτρης, αναφερόμενος στην τελευταία κατάληψη, επιχειρεί ένα «ψυχόγραμμα» κάποιων συνδικαλιστών, οι οποίοι θα πρέπει να έχουν θυμώσει πολύ μαζί του (το υποθέτουμε, αν και δεν δημοσιεύτηκε καμιά απαντητική επιστολή στο Παπί). Αντιγράφω τμήματα της οργισμένης επιστολής του: «Ο καθένας έχει το δικαίωμα να κάνει ό,τι θέλει για να εκφράσει την αντίθεσή του. Ο μεγαλύτερος αυταρχισμός όμως είναι να καταπατάς τα δικαιώματα του άλλου για ίδιον όφελος. Κάνε αποχή, μοίρασε φυλλάδια, κάνε πορεία, κάνε ομιλίες, κάνε και απεργία πείνας αν θες, αλλά όχι να κλείνεις ένα ολόκληρο Πανεπιστήμιο με το έτσι θέλω, να επικαλείσαι δημοκρατικές μεθόδους, και να πατάς στο λαιμό τους συμφοιτητές σου υποστηρίζοντας ότι το κάνεις για το καλό της κοινωνίας και των επόμενων γενιών. Ποιος σε έχρισε αυθεντία; Ποιος σου επιτρέπει να αλλάζεις τον προγραμματισμό τόσων οικογενειών και να λες από πάνω ότι και εσύ θες να τελειώσεις τη σχολή σου; Παντού βλέπεις ΔΑΠίτες και ΠΑΣΠίτες. Τους ανένταχτους που είναι η πλειοψηφία γιατί δεν τους βλέπεις; Γιατί πολύ απλά νιώθεις ευχαρίστηση όταν εσύ ο ένας μπορείς να απαγορεύσεις κάτι σε δέκα. Αυτό σε κρατάει ζωντανό, η αίσθηση εξουσίας. Γιατί έχεις πλάσει ένα δικό σου παράλληλο σύμπαν στο οποίο εσύ εξουσιάζεις και τότε μόνον νιώθεις ότι πέτυχες κάτι, ότι έκανες την επανάστασή σου».
Και αμέσως μετά: «Γι' αυτό όμως δε μπορεί να σε κατηγορήσει κανείς. Γιατί ίσως η μεγαλύτερη επιτυχία του ίδιου συστήματος που κατηγορείς για τα πάντα είσαι εσύ. Ένα παιδί που παντού βλέπει έναν εχθρό, όχι πολλούς και διαφορετικούς - γιατί οι πολλοί δύσκολα αντιμετωπίζονται - έναν και υπέρτατο. Και έχεις βάλει σκοπό σου να αφυπνίσεις τον υπόλοιπο κόσμο. Αλλά επειδή τον κόσμο τον βλέπεις πολύ κοιμισμένο προσπαθείς να τον τρομάξεις για να ανοίξει τα μάτια του και να φύγει απ' τον Μορφέα. Όταν ανοίγει τα μάτια όμως τρομάζει περισσότερο γιατί δεν του δείχνεις μια καλύτερη ζωή, του δείχνεις ένα μέλλον ζοφερό και μίζερο και μαύρο. Ίσως για μερικούς αυτό να είναι το μέλλον τους, αλλά για όσους δεν ισχύει αυτό, το μόνο που καταφέρνεις είναι να τους κάνεις να γραπωθούν με τα νύχια απ' τον Μορφέα και να εκλιπαρήσουν για κάτι καλύτερο, κάτι πιο όμορφο. Τελικά είσαι ο μπαμπούλας».
Κατά περίεργο τρόπο, στην επιστολή του ο Δημήτρης δεν κάνει καμιά αναφορά στο ψήφισμα που αναφέρω, αν και προηγήθηκε, άρα του ήταν γνωστό. Όμως το ψήφισμα θα έλεγα ότι ενισχύει τις βασικές του θέσεις. Τι λέει το ψήφισμα; Ακριβώς ό,τι θα έλεγε η ανακοίνωση μιας κομματικής οργάνωσης του εξωκοινοβουλευτικού αριστερού χώρου (σημειώνω ότι ο όρος «αριστερός» έχει κακοποιηθεί βάναυσα στις μέρες μας). Πάντως δεν λέει ό,τι θα έλεγε (και πιστεύει) ο μέσος φοιτητής του ΠΑΠΕΙ. Tο ψήφισμα κάνει μια περιήγηση στα τρέχοντα εσωτερικά και διεθνή με αναφορές στην «πολιτική κρίση» (;) (αναφέρεται προς απόδειξη του ισχυρισμού το σκάνδαλο της Επιτροπής Ανταγωνισμού και η «ομιλία του πρωθυπουργού μετά τα αποτελέσματα των Δημοτικών-Νομαρχιακών εκλογών») και στις «επείγουσες απαιτήσεις» του ΣΕΒ, της Ευρωπαϊκής Ένωσης, του ΔΝΤ και του ΟΟΣΑ. Στη συνέχεια το ψήφισμα διακηρύσσει ότι η πάλη γίνεται για να καταργηθούν κλπ, να διαλυθούν κλπ, να αποσυρθούν κλπ, να παραιτηθούν κλπ., και φυσικά «όχι στην καταστρατήγηση του ασύλου» (αυτού που καταστρατηγείται βάναυσα όταν απαγορεύεται κατά τη διάρκεια των καταλήψεων η είσοδος στο Πανεπιστήμιο και στα γραφεία, στα εργαστήρια και στις βιβλιοθήκες κάθε άλλου μέλους της πανεπιστημιακής κοινότητας, δικαιούμενου ασύλου φυσικά, χωρίς το προαπαιτούμενο να έχει προσχωρήσει στην όποια κατάληψη!). Και καταλήγει με την απόφαση για κατάληψη του ΠΑΠΕΙ.
Πόσοι αλήθεια από το πλήθος των φοιτητών του ΠΑΠΕΙ (10.000; 15.000; έχω χάσει το λογαριασμό) θα προσυπέγραφαν αυτό το ψήφισμα;
Ανεξάρτητα από το αν συμφωνεί ή διαφωνεί κανείς με επιμέρους θέσεις του ψηφίσματος, τι επιτεύχθηκε με την ψήφισή του; Μα ο θρίαμβος της οργάνωσης που κατέβασε το ψήφισμα στη συνέλευση ή, εν πάση περιπτώσει, του συντάκτη του ψηφίσματος! Το Πανεπιστήμιο Πειραιώς και οι φοιτητές του φαίνεται προς τα έξω αλλά και προς τα μέσα, προς το ίδιο το Πανεπιστήμιο, να έχουν προσχωρήσει πλήρως στην οργάνωση του συντάκτη ή στις απόψεις του, αφού (υποτίθεται ότι) το ψήφισμα εκφράζει αυθεντικά τους φοιτητές του Πανεπιστημίου Πειραιά! Η εξουσία, που λέει ο Δημήτρης.
Όσο για τα άλλα, το αν λειτούργησε ουσιαστικά η δημοκρατία στο χώρο, το αν εκφράζεται γνήσια η βούληση των φοιτητών του ΠΑΠΕΙ, είναι ψιλά γράμματα. Εμείς, πάντως, νικήσαμε!
Ίσως η αμηχανία (δεν πιστεύω ότι υπάρχει αδιαφορία για τέτοιου είδους ερωτήματα) να προκλήθηκε από την πρότασή μου στους αναγνώστες/αναγνώστριες να μιμηθούμε τους Ιρανούς, να φτιάξουμε μια παρέα και να πάμε να διαβάσουμε στίχους των μεγάλων μας ποιητών στους τάφους τους. Σε κάθε περίπτωση, το εννοούσα!
Τα τρέχοντα, πάντως, με καλούν να φύγω (προσωρινά τουλάχιστον), από αυτό το θέμα. Δύο κείμενα έχουν τραβήξει ιδιαίτερα την προσοχή μου τις τελευταίες μέρες. Το πρώτο ήταν η απόφαση (ψήφισμα) της συνέλευσης φοιτητών του ΠΑΠΕΙ της περασμένης εβδομάδας (19-10-06), που δημοσιεύεται στη στήλη «Ανακοινώσεις» του Παπιού (http://www.topapi.gr/). Και το δεύτερο η επιστολή του Δημήτρη που δημοσιεύεται στη στήλη «Ελεύθερο Βήμα» με τίτλο «Η κατάληψη μετράει 6-7 μήνες».
Ο Δημήτρης, αναφερόμενος στην τελευταία κατάληψη, επιχειρεί ένα «ψυχόγραμμα» κάποιων συνδικαλιστών, οι οποίοι θα πρέπει να έχουν θυμώσει πολύ μαζί του (το υποθέτουμε, αν και δεν δημοσιεύτηκε καμιά απαντητική επιστολή στο Παπί). Αντιγράφω τμήματα της οργισμένης επιστολής του: «Ο καθένας έχει το δικαίωμα να κάνει ό,τι θέλει για να εκφράσει την αντίθεσή του. Ο μεγαλύτερος αυταρχισμός όμως είναι να καταπατάς τα δικαιώματα του άλλου για ίδιον όφελος. Κάνε αποχή, μοίρασε φυλλάδια, κάνε πορεία, κάνε ομιλίες, κάνε και απεργία πείνας αν θες, αλλά όχι να κλείνεις ένα ολόκληρο Πανεπιστήμιο με το έτσι θέλω, να επικαλείσαι δημοκρατικές μεθόδους, και να πατάς στο λαιμό τους συμφοιτητές σου υποστηρίζοντας ότι το κάνεις για το καλό της κοινωνίας και των επόμενων γενιών. Ποιος σε έχρισε αυθεντία; Ποιος σου επιτρέπει να αλλάζεις τον προγραμματισμό τόσων οικογενειών και να λες από πάνω ότι και εσύ θες να τελειώσεις τη σχολή σου; Παντού βλέπεις ΔΑΠίτες και ΠΑΣΠίτες. Τους ανένταχτους που είναι η πλειοψηφία γιατί δεν τους βλέπεις; Γιατί πολύ απλά νιώθεις ευχαρίστηση όταν εσύ ο ένας μπορείς να απαγορεύσεις κάτι σε δέκα. Αυτό σε κρατάει ζωντανό, η αίσθηση εξουσίας. Γιατί έχεις πλάσει ένα δικό σου παράλληλο σύμπαν στο οποίο εσύ εξουσιάζεις και τότε μόνον νιώθεις ότι πέτυχες κάτι, ότι έκανες την επανάστασή σου».
Και αμέσως μετά: «Γι' αυτό όμως δε μπορεί να σε κατηγορήσει κανείς. Γιατί ίσως η μεγαλύτερη επιτυχία του ίδιου συστήματος που κατηγορείς για τα πάντα είσαι εσύ. Ένα παιδί που παντού βλέπει έναν εχθρό, όχι πολλούς και διαφορετικούς - γιατί οι πολλοί δύσκολα αντιμετωπίζονται - έναν και υπέρτατο. Και έχεις βάλει σκοπό σου να αφυπνίσεις τον υπόλοιπο κόσμο. Αλλά επειδή τον κόσμο τον βλέπεις πολύ κοιμισμένο προσπαθείς να τον τρομάξεις για να ανοίξει τα μάτια του και να φύγει απ' τον Μορφέα. Όταν ανοίγει τα μάτια όμως τρομάζει περισσότερο γιατί δεν του δείχνεις μια καλύτερη ζωή, του δείχνεις ένα μέλλον ζοφερό και μίζερο και μαύρο. Ίσως για μερικούς αυτό να είναι το μέλλον τους, αλλά για όσους δεν ισχύει αυτό, το μόνο που καταφέρνεις είναι να τους κάνεις να γραπωθούν με τα νύχια απ' τον Μορφέα και να εκλιπαρήσουν για κάτι καλύτερο, κάτι πιο όμορφο. Τελικά είσαι ο μπαμπούλας».
Κατά περίεργο τρόπο, στην επιστολή του ο Δημήτρης δεν κάνει καμιά αναφορά στο ψήφισμα που αναφέρω, αν και προηγήθηκε, άρα του ήταν γνωστό. Όμως το ψήφισμα θα έλεγα ότι ενισχύει τις βασικές του θέσεις. Τι λέει το ψήφισμα; Ακριβώς ό,τι θα έλεγε η ανακοίνωση μιας κομματικής οργάνωσης του εξωκοινοβουλευτικού αριστερού χώρου (σημειώνω ότι ο όρος «αριστερός» έχει κακοποιηθεί βάναυσα στις μέρες μας). Πάντως δεν λέει ό,τι θα έλεγε (και πιστεύει) ο μέσος φοιτητής του ΠΑΠΕΙ. Tο ψήφισμα κάνει μια περιήγηση στα τρέχοντα εσωτερικά και διεθνή με αναφορές στην «πολιτική κρίση» (;) (αναφέρεται προς απόδειξη του ισχυρισμού το σκάνδαλο της Επιτροπής Ανταγωνισμού και η «ομιλία του πρωθυπουργού μετά τα αποτελέσματα των Δημοτικών-Νομαρχιακών εκλογών») και στις «επείγουσες απαιτήσεις» του ΣΕΒ, της Ευρωπαϊκής Ένωσης, του ΔΝΤ και του ΟΟΣΑ. Στη συνέχεια το ψήφισμα διακηρύσσει ότι η πάλη γίνεται για να καταργηθούν κλπ, να διαλυθούν κλπ, να αποσυρθούν κλπ, να παραιτηθούν κλπ., και φυσικά «όχι στην καταστρατήγηση του ασύλου» (αυτού που καταστρατηγείται βάναυσα όταν απαγορεύεται κατά τη διάρκεια των καταλήψεων η είσοδος στο Πανεπιστήμιο και στα γραφεία, στα εργαστήρια και στις βιβλιοθήκες κάθε άλλου μέλους της πανεπιστημιακής κοινότητας, δικαιούμενου ασύλου φυσικά, χωρίς το προαπαιτούμενο να έχει προσχωρήσει στην όποια κατάληψη!). Και καταλήγει με την απόφαση για κατάληψη του ΠΑΠΕΙ.
Πόσοι αλήθεια από το πλήθος των φοιτητών του ΠΑΠΕΙ (10.000; 15.000; έχω χάσει το λογαριασμό) θα προσυπέγραφαν αυτό το ψήφισμα;
Ανεξάρτητα από το αν συμφωνεί ή διαφωνεί κανείς με επιμέρους θέσεις του ψηφίσματος, τι επιτεύχθηκε με την ψήφισή του; Μα ο θρίαμβος της οργάνωσης που κατέβασε το ψήφισμα στη συνέλευση ή, εν πάση περιπτώσει, του συντάκτη του ψηφίσματος! Το Πανεπιστήμιο Πειραιώς και οι φοιτητές του φαίνεται προς τα έξω αλλά και προς τα μέσα, προς το ίδιο το Πανεπιστήμιο, να έχουν προσχωρήσει πλήρως στην οργάνωση του συντάκτη ή στις απόψεις του, αφού (υποτίθεται ότι) το ψήφισμα εκφράζει αυθεντικά τους φοιτητές του Πανεπιστημίου Πειραιά! Η εξουσία, που λέει ο Δημήτρης.
Όσο για τα άλλα, το αν λειτούργησε ουσιαστικά η δημοκρατία στο χώρο, το αν εκφράζεται γνήσια η βούληση των φοιτητών του ΠΑΠΕΙ, είναι ψιλά γράμματα. Εμείς, πάντως, νικήσαμε!
posted by Costas Pappis at
10/26/2006 12:28:00 μ.μ.
3 Σχόλια:
Θέλω να αναφέρω κάτι που μου έκανε εντύπωση τις τελευταίες μέρες. Μετά τη λήξη της απεργίας των καθηγητών/δασκάλων η προσοχή στράφηκε στους καταληψίες μαθητές. Τότε ακούστηκε το απίστευτο: "Η υπουργός παιδείας θα πρέπει να συναντήσει τους εκπροσώπους των μαθητών και να συζητήσει μαζί τους".
Αναρωτιέμαι αν έχουν οι μαθητές οργανωμένο συνδικαλιστικό φορέα; Αν ναι, εγώ κοιμόμουν στα 16 μου!! Θα είχε πλάκα πάντως να έβλεπα τη συνεδρίαση ενός τέτοιου οργάνου τη στιγμή που ούτε καν οι φοιτητές δεν έχουμε καταφέρει να κρατήσουμε το πανελλήνιο συνδικαλιστικό μας όργανο.
Να δω τη Γιαννάκου να συναντιέται με τον πρόεδρο/ αντιπρόεδρο των μαθητών και θα τα έδω δει όλα σε τούτη την αστεία χώρα.
Έλεος!!!
By
Ανώνυμος, at 9:59 μ.μ.
Πολλές φορές αναρωτιέμαι και από παλιά, ούσα φοιτήτρια σας κάποτε αναρωτιόμουν, πως είναι δυνατόν ένας χώρος που προσφέρει παιδεία και επιμόρφωση, όπως το σχολείο ή το πανεπιστήμιο, να βρίσκεται σε αυτό το ελεεινό χάλι.
Ανέκαθεν, τα δημόσια σχολεία και πανεπιστήμια έμοιαζαν περισσότερο με καταφύγιο λήσταρχων, παρά με χώρο ανάπτυξης παιδείας και επιμόρφωσης.
Φαίνεται μία απίστευτη κατάρρευση, μία παντελής έλλειψη πολιτισμού και όπως θα έλεγε και ο κος Μπατζιάς στο μάθημα των φυσικών επιστημών, οι χώροι βρίσκονται σε κατάσταση "εντροπίας".
Μήπως αυτό αντικατοπτρίζει το νεοελληνικό παρακμάζων πολιτισμό;
Ακόμα και οι Ζουλού, τα καλύβια τους τα έχουν πιο συγυρισμένα.
Μέσα σε τούτο προστίθεται και ο "φοιτητικός συνδικαλισμός". Ανάθεμα και αν ξέρουν όλοι τούτοι που πιστεύουν πως ασχολούνται με το συνδικαλισμό, τι ακριβώς είναι συνδικαλισμός. Πάντως σίγουρα δεν είναι το προπαρασκευαστικό του βουλευτισμού ή της πολιτικής καριέρας γενικότερα.
Για το "μαθητικό συνδικαλισμό" δε θα μιλήσω, διότι τα λυπάμαι αυτά τα παιδιά. Ανησυχώ δε, για τους γονείς του που μάλλον κάτι λάθος έχουν κάνει.
Αυτά είχα να σχολιάσω και σας ευχαριστώ πολύ.
Με φιλικούς χαιρετισμούς
By
Ανώνυμος, at 7:12 μ.μ.
Υπήρξα συνδικαλιστής σαν προπτυχιακός φοιτητής και σαν υποψήφιος διδάκτορας στα Ιωάννινα (θα ήμουν ακόμη, αλλά μία αναπηρία με πηγαίνει πίσω, όπως λέμε). Όταν ήμουν συνδικαλιστής στον χώρο της Πανσπουδαστικής - αναφέρομαι στα μέσα της δεκαετίας του '90, εμείς ήμαστε αυτοί που είχαν πρόβλημα. εμείς είχαμε την ταμπέλα του ενοχλητικού ή του προβάτου ή ό,τι άλλο θέλει ο καθένας να βάλει για χαρακτηρισμό. Δίναμε απίστευτες μάχες μήπως και κατορθώσουμε να κάνουμε μία γενική συνεέλυση, έστω και για ένα ειδικό ζήτημα του τμήματος ή τη σχολής. Σπάνια το καταφέραμε (τότε).
Σήμερα διατηρώ ακόμη επαφές με τους συναδέλφους μου, αρκετούς από αυτούς τέλος πάντων. Η αντίδρασή τους; λένε ότι έκαναν σφάλμα τότε να μην ασχολούνται με τα κοινά, έστω συμμετέχοντας στις Συνελεύσεις ή στις συνεδριάσεις των παρατάξεων (γιατί εμείς καλούσαμε ανοικτά τον κόσμο να παρακολουθήσει και να συμμετέχει). Γιατί βλέπουν ότι τα πράγματα στην παιδεία πάνε από το κακό στο χειρότερο χρόνο με τον χρόνο. Γιατί βλέπουν την ανεργία να τους ταλανίζει. Γιατί βλέπουν ότι πολλά από τα προβλήματά τους έχουν τη ρίζα τους στο τότε και κάνουν αυτοκριτική για την στάση τους.
Όποιος δεν είναι σε θέση να κατανοήσει ότι η συμμετοχή στα συλλογικά όργανα διασφαλίζει το δικαίωμά του να έχει λόγο για τα κοινά και τα προβλήματα που τον απασχολούν άμεσα ή και έμμεσα, έχει μόνο να χάσει αύριο. Και αν πιστεύει ότι στις Συνελεύσεις δεν τον αφήνουν να μιλήσει, απλούστατα διεκδικεί εκεί μέσα το δικαίωμά του. Κανείς δεν είναι σε θέση να του το στερήσει, παρά αν το παραδώσει ο ίδιος.
ΥΓ. Πολλοί συνδικαλιστές της - εκάστοτε - κοινοβουλευτικής πλειοψηφίας ή αξιωματικής αντιπολίτευσης (ΔΑΠ-ΠΑΣΠ) προέτρεπαν τους φοιτητές να μην υπογράφουν για τη διεξαγωγή Συνελεύσεων ή, όταν η απόφαση λαμβανόταν, τους προέτρεπαν να μην πάνε σε αυτές, γιατί οι αριστεροί θα ζήταγαν κατάληψη (δηλαδή, αν ο καφές του κυλικείου ήταν κακός, θα κάναμε κατάληψη...). Σ¨ημερα, ΠΛΗΘΟΣ αυτών των συνδικαλιστών είτε εργάζονται ήδη σε διάφορα πόστα μέσα στο πανεπιστήμιο (διδακτικά, διοικητικά ) ή διαπλέκονται οικονομικά με αυτό (έχουν αξιοποιήσει τις καλές τους σχέσεις με τους καθηγητές και τις πανεπιστημιακές αρχές και "κλείνουν" δουλειές με αυτό) ή, έχοντας το πτυχίο στα χέρια τους και αξιοποιώντας τις γνωριμίες τους, εργάζονται στο αντικείμενό τους, "πετώντας" από την ουρά άλλους, πολύ αξιότερους συναδέλφους τους. Πιστέψτε με, οι περισσότεροι από αυτούς που έχασαν τη θέση τους, δεν ανήκουν στον ίδιο πολιτικό χώρο με εμένα.
Με εκτίμηση.
By
Ανώνυμος, at 11:56 π.μ.
Δημοσίευση σχολίου
<< Home