Αστειεύονται μωρέ

Χτες ήταν η πρώτη μέρα που θα έκανα μάθημα στο εαρινό εξάμηνο. Κανονικά θα έπρεπε να είχα αρχίσει μαθήματα αμέσως μετά τη λήξη των εξετάσεων Φεβρουαρίου. Για την ακρίβεια, θα έπρεπε να είχα κάνει το πρώτο μάθημα στις 26 Φεβρουαρίου! Λόγω κατάληψης δεν ήταν δυνατό να αρχίσω παρά μόλις χτες.

Σκέφτομαι ότι κανείς ποτέ δεν πρότεινε κατάληψη του ΠΑΠΕΙ για το ότι, ενώ έπρεπε να αρχίσω μάθημα στις 26 Φεβρουαρίου, άρχισα μόλις χτες (τρόπος του λέγειν «άρχισα», αφού ούτε μάθημα έκανα τελικά, ούτε θα υπάρξει συνέχεια, τουλάχιστον μέχρι την επόμενη Δευτέρα και μάλλον μέχρι τη Δευτέρα του Θωμά!). Δηλαδή άρχισα με 3 ολόκληρες εβδομάδες καθυστέρηση, κι ενώ όλο αυτό το διάστημα πληρώνομαι κανονικά, εγώ και όλο το προσωπικό του πανεπιστημίου, που είναι αραχτό (αστειεύομαι μωρέ!).

Είχα ετοιμαστεί από καιρό γι αυτή την ημέρα, τη χτεσινή. Δεν είχαν τελειώσει ακόμα οι εξετάσεις Φεβρουαρίου και εγώ είχα βγάλει στο site του Τμήματός μου το «συμβόλαιο» με τους φοιτητές μου του εαρινού εξαμήνου (τι αφορά το μάθημα, ποια η σημασία του, πώς θα γίνει, πώς θα βαθμολογηθούν κλπ). Είχα βγάλει σειρές ασκήσεων για όλη την ύλη του μαθήματος. Και ακόμα είχα βγάλει τα θέματα που πρότεινα στους φοιτητές μου για να τα δουλέψουν και να τα παρουσιάσουν στην τάξη. Τέτοια ετοιμασία!

Κατεβαίνω από το γραφείο μου στην τάξη. Στη διαδρομή έχω για μια ακόμα φορά την ευκαιρία να απολαύσω την ταπετσαρία αφισών, με την οποία έχουν στολίσει οι παρατάξεις τους τοίχους του ΠΑΠΕΙ.

Σκέφτομαι ότι κανείς ποτέ δεν πρότεινε κατάληψη του ΠΑΠΕΙ για το ότι κατάντησε μια κουρελού (θέαμα μοναδικό για πανεπιστήμιο σε όλη την πολιτισμένη ανθρωπότητα) από τις παρατάξεις και τα ταξιδιωτικά γραφεία, που μας θεωρούν κρετίνους, γι’ αυτό επαναλαμβάνουν την ίδια αφίσα δεκάδες, εκατοντάδες φορές, σε πινακίδες αλλά, κυρίως, διαδρόμους, τοίχους, κάγκελα, παντού, μήπως και δεν πιάσαμε το νόημα με την πρώτη (αστειεύομαι μωρέ!).

Μπαίνω στην τάξη με καθυστέρηση 5 λεπτών. Κανείς! Υπομονή. Σε λίγο αρχίζουν να προσέρχονται οι φοιτητές, ένας-ένας, δυο-δυο, τρεις-τρεις.

Σκέφτομαι ότι κανείς ποτέ δεν πρότεινε κατάληψη του ΠΑΠΕΙ για το ότι οι καθηγητές μπαίνουν στην τάξη συχνά με καθυστέρηση ενώ οι φοιτητές συχνά μπαίνουν μετά τον καθηγητή τους, πράγμα αδιανόητο για οποιοδήποτε πανεπιστήμιο, δύσης και ανατολής, βορρά και νότου, όπου οι φοιτητές σέβονται το καθηγητή και τον εαυτό τους (αστειεύομαι μωρέ!).

Στην αίθουσα, ο προβολέας διαφανειών, στην ίδια πάντα θέση. Αλυσοδεμένος στο τραπέζι, όπως πέρσι και πρόπερσι και αντιπρόπερσι, για να μη τον κλέψουν τίποτα κλεφτρόνια (φοιτητές;), στα πλαίσια του ακαδημαϊκού ασύλου του πανεπιστημίου μας και της δημόσιας δωρεάν παιδείας, βεβαίως, χωρίς ομόφωνη απόφαση αλλά με πλήρη απαρτία της Συγκλήτου (τι λέω; Μήπως έχω πυρετό; Παραληρώ ή μου φαίνεται;).

Σκέφτομαι ότι κανείς ποτέ δεν πρότεινε κατάληψη του ΠΑΠΕΙ για τον εξευτελισμό όλων μας, καθηγητών και φοιτητών, που οι προβολείς διαφανειών αλυσοδένονται για να μη τους κλέψουν κλεφτρόνια (φοιτητές;) (αστειεύομαι μωρέ και σίγουρα έχω πυρετό, και συγγνώμη που προς στιγμήν σκέφτηκα να παραλληλίσω την κατάσταση με τη Ζιμπάμπουε, ρίχνοντας λάσπη σε μια χώρα με κατοίκους πολύ πιο αξιοπρεπείς από τη δική μας και τους κατοίκους της).

Τώρα είναι κατειλημμένες κάποιες θέσεις στην αίθουσα, για την ακρίβεια καμιά 25ριά, μπορεί και λιγότερες.

Σκέφτομαι ότι κανείς ποτέ δεν πρότεινε κατάληψη του ΠΑΠΕΙ για το ότι, στο όνομα της μη υποχρεωτικής παρακολούθησης, ορισμένοι φοιτητές του μπαίνουν στην τάξη μόνον όταν σχηματιστεί νέα Σελήνη και ο Δίας βρεθεί σε αντίθεση με τον Κρόνο και, εν πάση περιπτώσει, μπαίνουν σε ποσοστά που κάποτε κατεβαίνουν στο 3%, ναι, 3%! (αστειεύομαι μωρέ - για την κατάληψη, όχι για το 3%!).

Μπορώ να αρχίσω. Ο πίνακας γεμάτος από το προηγούμενο μάθημα. Κοιτάω για σπόγγο. Πουθενά. Βρίσκω πεταμένο κάτω ένα χαρτομάντιλο χρησιμοποιημένο από τον προηγούμενο διδάσκοντα (για να σβήσει τον πίνακα ελπίζω, όχι για τη μύτη του). Σβήνω. Τώρα κοιτάζω για μαρκαδόρο. Πουθενά. Θα κάνω μάθημα χωρίς να μπορώ να γράψω έστω μια εξίσωση ή ένα σύμβολο στον πίνακα.

Σκέφτομαι ότι κανείς ποτέ δεν πρότεινε κατάληψη του ΠΑΠΕΙ για το σπόγγο και το μαρκαδόρο, που λείπουν από εκεί όπου έπρεπε να βρίσκονται, στις αίθουσες διδασκαλίας δηλαδή, με ευθύνη των υπηρεσιών του πανεπιστημίου και εντολή άνωθεν (αστειεύομαι μωρέ!).

Τελικά μάθημα δεν γίνεται. Πάνε τα «συμβόλαια» με τους φοιτητές, πάνε οι προγραμματισμοί και οι ετοιμασίες. Αντί για μάθημα ξεκινάει μια συζήτηση για την κατάσταση (δηλαδή το χάος) στα πανεπιστήμια, που μας απορροφάει τόσο, ώστε ξεχνάμε να κάνουμε διάλειμμα. Συζητάμε για το νέο νόμο πλαίσιο, για όλα τα φοβερά και τρομερά που επιβάλλει, όπως για το άσυλο κλπ. Ρωτάω τους φοιτητές μου να θυμηθούν πότε είχε τεθεί για τελευταία φορά θέμα άρσης του ασύλου στο ΠΑΠΕΙ. Πότε άραγε; Κανείς δεν θυμάται. Κανείς, γιατί απλούστατα ΠΟΤΕ στο ΠΑΠΕΙ δεν τέθηκε θέμα άρσης του ασύλου, ούτε φυσικά τέθηκε θέμα για απαρτίες στη Σύγκλητο και ομοφωνίες και άλλα τέτοια. Άρα μπορεί και να συζητάμε περί όνου σκιάς; Τους ρωτάω αν, εφόσον τεθεί κάποτε, σε αυτόν ή στον επόμενο αιώνα, θέμα άρσης του ασύλου σε μια κρίση στο ΠΑΠΕΙ, μας αρκεί ή όχι το ότι θα αποφασίζει με πλειοψηφία το Πρυτανικό Συμβούλιο. Δηλαδή οι ΕΚΛΕΓΜΕΝΟΙ ΑΠΟ ΟΛΗ ΤΗΝ ΠΑΝΕΠΙΣΤΗΜΙΑΚΗ ΚΟΙΝΟΤΗΤΑ πρύτανης, αντιπρυτάνεις και εκπρόσωποι των φοιτητών. Τους ρωτάω τι, εν πάση περιπτώσει, προστατεύει το άσυλο, αν όχι την ελευθερία στη διδασκαλία και στην έρευνα - πάντως όχι κανένα κουκουλοφόρο ή καταστροφέα δημόσιας περιουσίας ή κλέφτη υπολογιστών του πανεπιστημίου και προβολέων διαφανειών. Ρητορικές ερωτήσεις. Περισσότερες οι ερωτήσεις από τις απαντήσεις.

Φεύγω από το πανεπιστήμιο κατά τις 4.30. Εκείνη την ώρα έχει τελειώσει η συνέλευση των φοιτητών. Απόφαση: επανακατάληψη.

Σκέφτομαι την επόμενη φορά (πότε; άγνωστο), όταν οι 500 που αποφάσισαν την κατάληψη μου επιτρέψουν να ξαναμπώ στο πανεπιστημιακό άσυλο(!), δηλαδή στο γραφείο μου για να δουλέψω και στην αίθουσα για να διδάξω, ότι πρέπει να έχω μαζί μου σπόγγο και μαρκαδόρο για πίνακες.

Από το δρόμο, την ώρα που αποχωρώ, ακούω μια βροντερή ιαχή από μια ομάδα φοιτητών, από αυτούς που θριάμβευσαν πάλι στη συνέλευση:

- «Εμπρός λαέ, μη σκύβεις το κεφάλι».

Αστειεύονται μωρέ!

ΥΓ: Με πληροφόρησε κάποιος πριν από λίγο, ότι το πρωί που πέρασε από το ΠΑΠΕΙ ήσαν καμιά δεκαριά παιδιά όλα κι όλα και φύλαγαν το άσυλο, τον αγώνα, τη δωρεάν δημόσια παιδεία, το δίκιο του λαού που δεν σκύβει το κεφάλι. Οι άλλοι όλοι (12.000 φοιτητές συν καθηγητές συν διοικητικό προσωπικό) ήσαν εκεί που τους έστειλαν οι 500: έπαιρναν αργοπορημένο πρωινό ή είχαν βγει για τσάρκα και για ψώνια.