Πώς βγαίνουμε από τον εφιάλτη;

Με τίτλο «Εφιάλτης πάνω από την πόλη» και υπότιτλο «Σημείωμα για τον ιστορικό του μέλλοντος» κατέγραφα πριν λίγες μέρες εδώ τη μαρτυρία μου για την ιστορική περίοδο που περνάει η χώρα. Δεν νομίζω ότι είπα τίποτα διαφορετικό από ό,τι συζητούμε όλοι μεταξύ μας σήμερα, καλοκαίρι του 2011, για την εικόνα στους αστικούς δρόμους, στα εργοστάσια και στην ύπαιθρο, αλλά και για την κρυμμένη εικόνα των σπιτιών όπου ζουν επαγγελματίες, πρώην εργαζόμενοι, που έμειναν χωρίς δουλειά, οικογένειες που πένονται, που δεν έχουν να πληρώσουν λογαριασμούς, νέοι αλλά και όχι τόσο νέοι, χωρίς δουλειά, χωρίς θέση στην κοινωνία, που ψάχνουν για μια οποιαδήποτε απασχόληση, με οποιουσδήποτε όρους και αμοιβή. Ρωτούσα «ποιος φταίει για όλα αυτά;» και η απάντησή μου ήταν ΟΛΟΙ μας, άλλος λιγότερο, άλλος περισσότερο. Και εξηγούσα σύντομα γιατί.

Τελείωνα ρωτώντας: «Μπορούμε να κάνουμε κάτι για να τελειώσει κάποτε αυτός ο εφιάλτης;».

Αλήθεια, μπορούμε να κάνουμε κάτι για να ξετυλιχτεί αυτό το κουβάρι που φαίνεται να μην έχει αρχή ούτε τέλος, που μας τυλίγει όλους, ακόμα και αυτούς που για την ώρα φαίνεται να την έχουν «σκαπουλάρει» αλλά που δεν μπορούν ούτε αυτοί να είναι σίγουροι για το τι ξημερώνει αύριο στη χώρα μας και στον κόσμο όλο; Υπάρχουν κάποιες αρχές που, αν γίνουν σεβαστές, μπορούν να μας οδηγήσουν σε διέξοδο - στο βαθμό που αυτό εξαρτάται από τους πολίτες αυτής της χώρας, γιατί δεν πρέπει να παραγνωρίζουμε το βαρύ ρόλο της διεθνοποίησης στα πράγματα του κόσμου;

Για κάποιες τέτοιες αρχές θα παραθέσω μερικές σκέψεις. Η σημερινή κρίση έχει μπει βαθιά μέσα στο πνεύμα μας κι έχει ανατρέψει λογικές τάξεις και διανοητικές πειθαρχίες και βεβαιότητες – το κουβάρι που λέμε παραπάνω, που είναι αδύνατο για την ώρα να ξετυλιχτεί. Γι αυτό οι σκέψεις αυτές ίσως ακουστούν αποσπασματικές και άταχτες και αυθαίρετες σε κάποιους. Άλλοι πάλι μπορεί να συμφωνήσουν.

Λέω, λοιπόν, ότι μια αναγκαία προυπόθεση για να βγούμε από την κρίση στη χώρα μας είναι να αποκτήσει επιτέλους, όπου δεν έχει, υγιείς και μόνιμους θεσμούς και οι πολίτες να μάθουν να τους σέβονται. Υγιείς θεσμούς και νόμους που να εφαρμόζονται αυστηρά, και να εφαρμόζονται σε όλους, χωρίς εξαίρεση.

Να μπει τέρμα στην κρατική βία και αυθαιρεσία. Αλλά να μπει τέρμα στη βία και την αυθαιρεσία και των πολιτών, όλων όσοι διεκδικούν αιτήματα και δικαιώματα, όσο αδικημένοι και αν αισθάνονται. Που ασκούν βία και αυθαιρεσία σε βάρος άλλων πολιτών, σε βάρος της οικονομίας και της κοινωνίας. Τα παραδείγματα αφθονούν: ταξιτζήδες, φορτηγατζήδες, αγρότες, ναυτεργάτες, απεργοί κάθε κατηγορίας που ακινητούν και παραλύουν τη ζωή στις πόλεις, στις εθνικές οδούς, στα λιμάνια.

Να γίνει η εργασία, κάθε εργασία, αξία που τιμάται και αμείβεται. Να μπει τέρμα στον πλουτισμό των αεριτζήδων, των κολλητών, των διαπλεκόμενων. Αυτό που μετράει πια, που πρέπει να μετράει, πρέπει να είναι η δουλειά.

Να γίνει η παιδεία αξία που τιμάται και αμείβεται. Να μπει τέρμα στην αναρρίχηση των άσχετων, των αγράμματων, των κολλητών, των διαπλεκόμενων.

Η παραγωγική ανασυγκρότηση να πάψει να είναι καραμέλα στο στόμα των κυβερνώντων, να γίνει στόχος πρώτης προτεραιότητας, να στηριχτεί με όλα τα μέσα για να δώσει λύση στο πρόβλημα της ύφεσης, της υπανάπτυξης, της ανεργίας. Η χώρα πρέπει να παράγει διεκδικώντας θέση ανταγωνιστική στη διεθνή αγορά.

Να αναπτυχθεί η κοινωνική αλληλεγγύη, η πρόνοια για τα θύματα της τύχης ή της κρίσης που, χωρίς να φταίνε, βρέθηκαν άνεργοι, αβοήθητοι. Να θυμηθούμε τον ανθρωπισμό που κάποτε χαρακτήριζε την ελληνική κοινωνία. Να ξαναγίνουμε κοινωνία.

Και, βέβαια, να κυβερνηθεί επιτέλους αυτός ο τόπος από υγιείς, πατριωτικές, ικανές δυνάμεις και να λειτουργήσει το κράτος.

Πώς εξασφαλίζεται η ισχύς αυτών των αρχών στην κοινωνία μας;

Θα συνεχίσουμε.