Υστερόγραφο σε ένα καλοκαίρι που δεν τέλειωσε ακόμα

Το καλοκαίρι δεν τέλειωσε ακόμα. Όμως οι πληγές που άνοιξε στα δάση μας, στο σώμα της Ελλάδας φέτος, είναι τόσο βαθιές και θα πάρει τόσο καιρό (δεκαετίες) για να επουλωθούν, που μπορούμε με βεβαιότητα να πούμε ότι αυτές οι πληγές ήταν η ταυτότητα του φετινού καλοκαιριού.

Εκτός κι αν μας περιμένουν χειρότερα. Η αλλαγή του κλίματος και η μη αλλαγή των ανθρώπων δεν αφήνουν περιθώρια αισιοδοξίας.

Τι θα μπορούσαμε να πούμε σαν υστερόγραφο σε αυτό το καλοκαίρι;

Νομίζω δεν έχουν νόημα άλλοι θρήνοι. Αντίθετα, έχει νόημα να βρεθεί τι έφταιξε σε όλα τα επίπεδα, από το ατομικό των εμπρηστών μέχρι εκείνο της ηγεσίας του πυροσβεστικού σώματος και, φυσικά, της υπεύθυνης (δηλαδή ανεύθυνης) πολιτικής ηγεσίας και να υποστούν όλοι αυτοί τις συνέπειες.

Πάνω από όλα, έχει νόημα κάθε συνειδητός πολίτης να παίξει το ρόλο του.

Που, κατά τη γνώμη μου, είναι να πιέσει με κάθε τρόπο, μέσα από όπου μπορεί, και κυρίως μέσα από συλλογικά όργανα όπως είναι οι κινήσεις πολιτών, για να καλυφθούν οι ελλείψεις σε έμψυχο και άψυχο υλικό για την προστασία των δασών, τοπικά, περιφερειακά, και σε εθνικό επίπεδο. Για να υπάρξει επιτέλους σε όλα αυτά τα επίπεδα οργανωμένη και με επιτελικά σχέδια δράσης έγκαιρη προετοιμασία για τα ακόμα πιο δύσκολα χρόνια που έρχονται.

Και τέλος, έχει νόημα κάθε συνειδητός πολίτης να βοηθήσει στη δημιουργία εθελοντικών ομάδων υποστήριξης (για την επάνδρωση παρατηρητηρίων, για τη βοήθεια στην κατάσβεση, για την επιτήρηση μετά ώστε να αποφευχθούν αναζωπυρώσεις) των δυνάμεων δασικής προστασίας που θα ενταχθούν στα παραπάνω σχέδια. Και φυσικά να ενταχθεί σε αυτές. Καθένας μπορεί, καθένας χρειάζεται.