Tρίτο Πρόγραμμα

Όπως πολύ λίγοι, ελάχιστοι (μπορεί και κανένας) θα ξέρετε, το Ξυλόκαστρο είναι μια πολίχνη, ευάερος και ευήλιος, παρά θιν’ αλός (τουτέστι παραθαλάσσια), με έναν ωραιότατο πευκιά. Και πώς να την ξέρετε την περί ου ο λόγος πολίχνη, αφού ανήκει σε ένα μικρό εξωτικό βασίλειο, χαμένο κάπου στις πηγές του Νείλου ποταμού (ή στο Δέλτα του ποταμού Μεκόγκ; Θα σας γελάσω. Άλλωστε δεν έχει και πολλή σημασία).

Στο ίδιο βασίλειο ανήκουν και άλλες πολίχνες, όπως Κιάτο, Διδυμότειχο, Σουφλί, Λιανοκλάδι, Κραβασαρά κλπ. Βασικό χαρακτηριστικό του βασιλείου είναι ότι ο λαός του είναι αγράμματος, κούτσουρο απελέκητο, και το κυριότερο άμουσος. Για παράδειγμα, ουδείς από τους κατοίκους του βασιλείου δεν γνωρίζει τι εστί κλασσική μουσική, ούτε θέλει να μάθει. Και φυσικά δεν επιθυμεί να την ακούει. Όλοι οι κάτοικοι του εξωτικού βασιλείου ακούνε από τα ραδιόφωνα, κρατικά και μη, μουσική ταμ-ταμ.

Στον πλανήτη Γη, εκτός από το παραπάνω βασίλειο, υπάρχει και ένα άλλο, ένδοξο από τα αρχαία χρόνια, ονόματι Ελλαδιστάν. Αυτό το βασίλειο είναι ακόμα πιο μικρό. Περιορίζεται σε ένα λεκανοπέδιο. Υπάρχουν εκεί πολλές πόλεις και πολίχνες, όπως Αθήνα, Μαλακάσα, Κορωπί, Πειραιάς, Νέα Σμύρνη κλπ. Οι ευτυχισμένοι κάτοικοι του εν λόγω μικρού βασιλείου δεν έχουν καμία σχέση με τους αγράμματους και άμουσους κατοίκους, Ξυλοκαστρίτες και λοιπούς, του άλλου βασιλείου, του χαμένου κάπου στις πηγές του Νείλου ποταμού (ή στο Δέλτα του ποταμού Μεκόγκ;).

Αυτοί, λοιπόν, οι μακάριοι κάτοικοι του Ελλαδιστάν, γνωρίζουν τι εστί κλασσική μουσική, και επιθυμούν να την ακούν. Και, πράγματι, την ακούν. Φροντίζουν γι αυτό εδώ και πολλές δεκαετίες οι κραταιοί κυβερνήτες του βασιλείου, που έστησαν ένα κρατικό Πρόγραμμα, το περίφημο Τρίτο, που μεταδίδει σχεδόν αποκλειστικά κλασσική μουσική, προς τέρψιν των ευτυχών κατοίκων του Ελλαδιστάν (εν πάση περιπτώσει, εκείνων που έχουν πάθος με την κλασσική μουσική).

Όλοι οι Υπουργοί Πολιτισμού που πέρασαν από αυτή τη μακάρια χώρα, όλοι μα όλοι, συμφώνησαν πως η κλασσική μουσική αποτελεί μια μορφή τέχνης που αξίζει να καλλιεργηθεί, να προωθηθεί και να κοινωνείται και στο μακρινότερο σημείο της Επικράτειας του Ελλαδιστάν (μέχρι και Σούνιο), ακόμα κι αν θα ενδιέφερε μόνο έναν κάτοικο αυτού του σημείου. Και ακόμα συμφώνησαν πως αξίζει κάθε κόστος αυτή η προσπάθεια, ακόμα κι αν έτσι επρόκειτο να μυηθεί και να αγαπήσει αυτή τη μορφή τέχνης έστω και ένας νέος άνθρωπος. Και έτσι, όπως προείπα, φρόντισαν το Τρίτο Πρόγραμμα να ακούγεται απ’ άκρη σ’ άκρη στο μικρό βασίλειο του Ελλαδιστάν (που έχει έκταση ενός μόνο λεκανοπεδίου, γνωστού με το όνομα «Λεκανοπέδιο Αττικής»).

Όσο για τους κατοίκους, Ξυλοκαστρίτες και λοιπούς, του μικρού εξωτικού βασιλείου, του χαμένου κάπου στις πηγές του Νείλου ποταμού (ή στο Δέλτα του ποταμού Μεκόγκ;), αν τυχόν, που δεν το βλέπω, συμβεί κάποτε και κάποιος από αυτούς τύχει, από θεία φώτιση, να γνωρίσει και να αγαπήσει την κλασσική μουσική, κανένα πρόβλημα. Εφόσον επιθυμεί να την απολαμβάνει, μπορεί να μεταναστεύσει στο Ελλαδιστάν, κι εκεί να ακούει το Τρίτο πρόγραμμα όσο γουστάρει η καρδιά του.
_______________
*Αφιερωμένο στους μεγάλους οραματιστές Υπουργούς Πολιτισμού του Ελλαδιστάν, μεταξύ των οποίων συγκαταλέχθηκαν ο νυν πρωθυπουργός του βασιλείου, αλλά και σπουδαίοι άνθρωποι από το χώρο της τέχνης, όπως μια αγαπημένη ηθοποιός, που την απειλούσε κάποιος που κρατούσε μαχαίρι, και κάποιος μικρός έως μικρούτσικος (μουσικός αυτός!). Και φυσικά στο νυν Υπουργό Πολιτισμού του Ελλαδιστάν κ.Λιάπουρα.