Αυλαία

Το κείμενο αυτό είναι το τελευταίο που ανεβαίνει στο www.topapi.gr , στο «Παπί».  Τελευταίο κείμενο – και αυλαία.

Θα έπρεπε ίσως να είχε ανέβει πολύ νωρίτερα και μαζί του να είχε πέσει και η αυλαία. Όλα τα πράγματα κάνουν τον κύκλο τους. Γεννιούνται, ζουν και πεθαίνουν.  Όμως οι άνθρωποι επιμένουμε να είμαστε ερωτευμένοι με την αιωνιότητα – μια ουτοπία για τα ανθρώπινα πράγματα.  Έτσι δεν συνέβαινε πάντα με τον έρωτα; Έφτασε μέχρι εδώ. Δεν έχει άλλο.

Το Παπί δημιουργήθηκε για να εκφραστεί μέσα από αυτό η κοινότητα του Πανεπιστημίου Πειραιώς. Το δημιούργησε την Άνοιξη του 2001 μια ομάδα όπου συμμετείχαν καθηγητές, φοιτητές, διοικητικοί. Μαχητικό, δυναμικό, με χιούμορ και με πάθος, με τον ενθουσιασμό και τον ιδεαλισμό του αυτοδίδακτου και του πρωτοπόρου, σε ένα πείραμα που δεν είχε προηγούμενο σε κανένα άλλο πανεπιστήμιο. Μέσα από αυτό ακούστηκαν οι απόψεις πάρα πολλών μελών της κοινότητας για πολλά, και προ πάντων για τα σοβαρά προβλήματα του πανεπιστημίου. Σκεφτήκαμε, προβάλλαμε ζητήματα και προτείναμε λύσεις, δημιουργήσαμε κουλτούρα, αστειευτήκαμε, μαλώσαμε, αγαπηθήκαμε, αρκετοί μας πήραν στα σοβαρά, άλλοι μας αγνόησαν, γελάσαμε, πικράναμε, πικραθήκαμε, πήραμε τεράστιες δόσεις ικανοποίησης.

Το Παπί κυνηγήθηκε ανηλεώς από όσους έθιξε με την κριτική που άσκησαν είτε μέλη της Συντακτικής του Ομάδας είτε άλλα μέλη της κοινότητας σε συγκεκριμένους ανθρώπους ή συμφέροντα. Οι παλιότεροι θυμούνται. Κάποια μέλη της Ομάδας μας σύρθηκαν στα δικαστήρια. Προσωπικά, από την αρχή της έκδοσής του και μέχρι πριν όχι πολύ καιρό, μπαινόβγαινα στα γραφεία ανακριτών και σε αίθουσες δικαστηρίων, απολογούμενος για κατηγορίες που μου απευθύνονταν για τα δημοσιεύματα και για τη συμμετοχή μου στο Παπί, θεωρούμενος ως «ψυχή» του. Στήθηκαν μέχρι και ασύλληπτες, μαφιόζικου τύπου σκευωρίες εναντίον μου, για τις οποίες καταδικάστηκαν οι σκευωροί (όχι όλοι…) στα δικαστήρια σε βαριές ποινές – τελικά τους  συγχώρησα. Ταλαιπωρήθηκα, αλλά δεν το μετάνιωσα. Συνήθιζα να λέω: όταν κάποτε φτάσω μπροστά στον Άγιο Πέτρο, στην τελική απολογία, θα του πω πως ήμουνα μαζί με κάποιους άλλους στο Παπί κι αυτός, γι’ αυτό και μόνο το λόγο, θα με συγχωρέσει για όλα τα κρίματα της ζωής μου. Άλλωστε μέσα από το Παπί δημιούργησα φιλίες για μια ζωή.
  
Ο ένας χρόνος έφερνε τον άλλο, το Παπί συνέχιζε, νέα μέλη έρχονταν στη Συντακτική Ομάδα, παλιότερα μέλη έπαιρναν πτυχίο και αποχωρούσαν. Στο μεταξύ οι καιροί άλλαζαν. Όλο και λιγότεροι είχαν διάθεση να μοιραστούν τη δουλειά της έκδοσης, αλλά και το πάθος για έκφραση. Η κοινότητα γινόταν όλο λιγότερο κοινότητα. Σιγά-σιγά, η  Συντακτική Ομάδα  συρρικνώθηκε. Μέναμε όλο και πιο λίγοι . Σήμερα, στο τέλος, η κοινότητα δεν λειτουργεί πια – σύμπτωμα και αυτό της κρίσης; Το πανεπιστήμιο κατέληξε στα σημερινά του αδιέξοδα. Ποιος ο λόγος να υπάρχει το Παπί;

Σε λίγο το www.topapi.gr δεν θα «εκπέμπει» πια. Φυσικά θα συνεχίσω να γράφω στο προσωπικό μου blog (costaspappis.blogspot.com).

Ευχαριστώ από τα βάθη της καρδιάς μου όλες τις συντρόφισσες και όλους τους συντρόφους που μαζί δημιουργήσαμε αυτό τον πλούτο που ήταν για το πανεπιστήμιο και για εμάς τους ίδιους όλα αυτά τα χρόνια το Παπί.

Αυλαία.

Ομότιμος Καθηγητής Κώστας Παππής
Διαχειριστής του www.topapi.gr