Αφιερωμένο

Θα ‘θελα αυτή τη μνήμη να την πω, μέρα που είναι σήμερα.

Πρωί 21^ης Απριλίου 1967. Ξυπνάω νωρίς κι ετοιμάζομαι να φύγω για το τυπογραφείο της οδού Ζωοδόχου Πηγής. Έχω να κάνω τις τελικές διορθώσεις στο τεύχος αρ. 2 του περιοδικού «Φοιτητικό Βήμα» του Φοιτητικού Συλλόγου Κιάτου (είμαι αρχισυντάκτης), για να τυπωθεί και να φύγει για Κιάτο.

Χτυπάει η πόρτα του δωματίου που νοικιάζω σε ένα παράδρομο της Πατησίων (οδός Φολόης). Μπαίνει ο Μπάμπης, αγαπημένος φίλος, γιος στρατιωτικού, σπουδάζουμε κι οι δυο στο Πολυτεχνείο.

«Πού ετοιμάζεσαι να πας; Βγήκαν τα τανκς, δεν μπορείς να πας πουθενά».

«Το κάνανε τελικά! Όμως εγώ πρέπει να πάω για τις διορθώσεις».

«Τρελάθηκες;  Χτυπάνε στο ψαχνό. Θα έρθεις να μείνεις στο σπίτι για λίγες μέρες μέχρι να δούμε τι θα γίνει».

Τον ακολουθώ.

Μέρα πρώτη της δικτατορίας. Ταφόπλακα πάνω από την Ελλάδα. Ακόμα πληρώνουμε.

Το τεύχος αρ. 2 του περιοδικού δεν βγήκε ποτέ. Στο Σύλλογο διορίστηκε άλλο διοικητικό συμβούλιο, εκλεκτό της χούντας. Πρόσωπα γνωστά, κάποια «παίξανε» στα δημόσια πράγματα και όταν έπεσε η χούντα.

Αφιερωμένο στη μνήμη του Μπάμπη, που έφυγε, πάνε λίγα χρόνια, το πρώτο (θρηνητικό) μέρος της 5^ης του Μάλερ που άκουσα χτες βράδυ.