Βαθιά νυχτωμένος;

Πίστευα πως το πρόβλημα της λαθρομετανάστευσης στην Ελλάδα δεν μπορεί να λυθεί με τον τρόπο που επιχειρούν οι διάφορες κυβερνήσεις. Για παράδειγμα, με την ανέγερση τειχών και με το μάντρωμα στα συρματοπλέγματα των στρατοπέδων συγκέντρωσης όσων λαθρομεταναστών συλλαμβάνονται, όπως συμβαίνει σήμερα. Ή με την απειλή του ακαριαίου θανάτου τους στα ναρκοπέδια κατά μήκος των χερσαίων συνόρων της χώρας, όπως συνέβαινε παλιότερα.

Πίστευα ότι το πρόβλημα της λαθρομετανάστευσης το δημιουργούν οι τρομακτικές ανισότητες, οι τοπικοί πόλεμοι και η εξαθλίωση των χωρών του λεγόμενου «τρίτου κόσμου».

Πίστευα πως το πρόβλημα είναι αδύνατο να λυθεί αν δεν αναλάβουν τις ευθύνες τους οι δυνάμεις που το δημιουργούν. Δηλαδή όσοι σπέρνουν τον πόλεμο και την καταστροφή στις παραπάνω χώρες. Κι όσοι διαθέτουν τον πλούτο της γης που, τουλάχιστον ένα μεγάλο μέρος του, έχει αφαιρεθεί από τους λαούς που σκοτώνονται ή λιμοκτονούν. Λαούς που προσπαθούν να βρουν σωτηρία στη λαθραία μετανάστευση. Χωρίς ειρήνη, χωρίς δίκαιη κατανομή του πλούτου στον κόσμο, χωρίς έλεγχο των γεννήσεων, η λαθραία μετανάστευση θα αναπαράγεται ως η έσχατη λύση γι’ αυτούς που δεν έχουν παραιτηθεί από την ελπίδα και που θέλουν να γλιτώσουν από την εξαθλίωση.

Αυτά πίστευα. Ώσπου, δεν ξέρω αν στ’ αλήθεια ή μέσα στο όνειρο, άρχισε να προβάλλει  μπροστά μου όλο και συχνότερα μια μορφή πού μου τα λέει αλλιώς. Να τι μου λέει:

«Είσαι βαθιά νυχτωμένος αν τα πιστεύεις όλα αυτά. Τα πράγματα είναι απλά. Οι άνθρωποι δεν γεννήθηκαν για να είναι ίσοι. Κοίτα τους όλους αυτούς, που έρχονται εδώ λαθραία, απρόσκλητοι κι ανεπιθύμητοι, αυτούς τους μαυριδερούς, τους κακομούτσουνους, που μας φθονούν για το ψηλό μας επίπεδο και θέλουν να αρπάξουν τις δουλειές μας και τον πλούτο μας. Τι θέλουν εδώ; Να μείνουν στις κακορίζικες χώρες τους. Μακριά από μας. Κι αυτά τα παραμύθια, πως η λαθρομετανάστευση θα σταματήσει αν αναλάβουν τις δήθεν ευθύνες τους οι … δυνάμεις που τη δημιουργούν, πώς τα λες; Ζεις στα σύννεφα; Και γιατί, παρακαλώ, δεν σου αρέσει το μάντρωμα, όπως λες, των λαθρομεταναστών σε σύγχρονα στρατόπεδα συγκέντρωσης, όπου τρώνε και πίνουν τζάμπα εις υγείαν του κορόϊδου; Μήπως ενόχλησε κανέναν αυτό; Είδες να έχει ξεσηκωθεί η κοινωνία μας; Οι μόνες διαμαρτυρίες που ακούγονται από κάποιους κατοίκους είναι να φύγουν τα στρατόπεδα – ακριβώς όπως τα σκουπίδια - από τη γειτονιά τους και όπου θέλει ας πάνε. Και πού να τους βάλουμε δηλαδή όλους αυτούς ; Κάποιος (άγιο το χώμα που τον σκεπάζει) έστελνε κάποιους άλλους κακομούτσουνους κατ’ ευθείαν στους φούρνους – τι να τους έκανε, δεν ήσαν καν Άριοι. Δεν θα είχα αντίρρηση να το δοκιμάσουμε κι εμείς αυτό! Αρκεί να εξαφανιστούν όλοι αυτοί που μας κουβαλιώνται εδώ, να μη τους βλέπω να βρωμίζουν με την παρουσία τους την πεντακάθαρη χώρα μας...».   

Όνειρο είναι ή στ’ αλήθεια τα ακούω αυτά; Πάντως  δεν απέχουν και πολύ από τα όσα συμβαίνουν γύρω μου τελευταία. Οι εκδηλώσεις ακραίας βίας κατά μεταναστών (ξυλοδαρμοί, καταδιώξεις, μαχαιρώματα, φόνοι) και τα κηρύγματα μίσους και ρατσισμού που προέρχονται από τους εκλεκτούς μιας ευάριθμης μερίδας συμπατριωτών μας εκφράζουν βαθύτερες επιθυμίες όχι μόνο των «εκλεκτών» αλλά, μη γελιόμαστε, και της μερίδας αυτής της Ελληνικής κοινωνίας που τους επιλέγει να την εκπροσωπεί. Δεν είναι όνειρο (για την ακρίβεια: εφιάλτης) αυτά που βλέπω κι ακούω. Είναι, μου φαίνεται, μια πικρή, δυσοίωνη πραγματικότητα.

Ή μήπως είμαι βαθιά νυχτωμένος;

Υπάρχει, βέβαια, και η άλλη λύση. Μου την υπαγορεύει μια άλλη φωνή:

«Άκου: ο ένας στους τέσσερις Έλληνες σήμερα είναι κάτω από το όριο της φτώχειας. Άνεργοι, άστεγοι, που ζούνε με συσσίτια και με ελεημοσύνες, κρυμμένοι σαν τα ποντίκια, δύσκολα τους παίρνεις χαμπάρι. Ίδια ζωή πάνω κάτω με τους λαθρομετανάστες. Αν αυτός ο ένας στους τέσσερις Έλληνες γίνει ένας στους τρεις, ένας στους δύο, δυο στους τρεις, εννιά στους δέκα, να δεις που τέρμα η λαθρομετανάστευση. Ποιος ο λόγος για να έρχονται τότε όλοι αυτοί οι μετανάστες στην Ελλάδα και στον πολιτισμένο κόσμο μας; Θα τους περιμένουν κι εδώ τα ίδια, όπως στην πατρίδα τους. Γιατί να μπαίνουν στη φασαρία και επιπλέον οι μισοί να σκυλοπνίγονται στο δρόμο; Να πώς λύνονται  τα προβλήματα. Καθαρές λύσεις. Κάτι μάθαμε τα τρία-τέσσερα τελευταία χρόνια στην Ελλάδα – δηλαδή κάτι ήξεραν οι Ευρωπαίοι φίλοι και σύμμαχοί μας, που φαίνεται πως βρήκαν τη λύση πριν από εμάς για εμάς, και κάνουν την Ελλάδα να μοιάζει όλο και πιο τριτοκοσμική!».

Τι λέτε κι εσείς;