Ευγνώμονες που φτάσαμε ως εδώ

Φέτος, με το μπάσιμο του Αυγούστου, συναντηθήκαμε τα «παιδιά» της τάξης μου, στην τρίτη ηλικία πια. Επετειακό σμίξιμο αφιερωμένο στα 50 χρόνια από την αποφοίτησή μας, το 1963, από το Γυμνάσιο τότε, σημερινό Λύκειο, του Κιάτου.

 Λίγο πριν πατήσουμε τα εβδομήντα βρεθήκαμε ξανά. Συνάντηση με πρόσωπα οικεία, δεμένα με την πιο όμορφη περίοδο της ζωής μας, με την πρώτη νιότη μας. Πρόσωπα που κατοικούν τη μνήμη μας. Κάποιοι χαμένοι για χρόνια, σε άλλους τόπους, και μερικοί για πάντα, δικαιολογημένοι απόντες, ωσεί παρόντες. 

Κοιταζόμασταν και χαμογελούσαμε. Κυρίαρχη η ανάμνηση επεισοδίων από την τάξη, από τις εκδρομές και τις παρέες, από τις πλάκες και τις αταξίες, από την πάντα επεισοδιακή εφηβεία και την πρώτη μας νιότη. Επεισόδια διηγημένα ξανά και ξανά όλα αυτά τα χρόνια. Τη μνήμη βοήθησε DVD με παλιές μας φωτογραφίες και τραγούδια της εποχής εκείνης που προβαλλόταν σε συνεχή επανάληψη σε όλη τη διάρκεια της συνάντησης (1).

Πού πήγε εκείνη η ασύληπτη ομορφιά της νιότης που πλημμυρίζει τις παλιές μας φωτογραφίες, η ομορφιά που κόβει την ανάσα, η λάμψη της που δεν λογαριάζει το χρόνο, κοιτάζει αγέρωχα και αγνοεί τη φθορά που έρχεται μέρα τη μέρα τόσο ανεπαίσθητα... Φθορά που αφήνει πληγή αγιάτρευτη. Γιατί, καθώς λέει ο ποιητής, «το γήρασμα του σώματος και της μορφής μου είναι πληγή από φριχτό μαχαίρι...» (2).

Η ομορφιά και η νιότη που έφυγαν για πάντα... Και πάλι τον ποιητή θα θυμηθώ - κρατάω το ιδίωμα και την ορθογραφία του (3):

«Του μέλλοντος η μέρες στέκοντ’ εμπροστά μας
σα μια σειρά κεράκια αναμένα —
χρυσά, ζεστά, και ζωηρά κεράκια.

Η περασμένες μέρες πίσω μένουν,
μια θλιβερή γραμμή κεριών σβυσμένων·
τα πιο κοντά βγάζουν καπνόν ακόμη,
κρύα κεριά, λυωμένα, και κυρτά.

Δεν θέλω να τα βλέπω· με λυπεί η μορφή των,
και με λυπεί το πρώτο φως των να θυμούμαι.
Εμπρός κυττάζω τ’ αναμένα μου κεριά.

Δεν θέλω να γυρίσω να μη διω και φρίξω
τι γρήγορα που η σκοτεινή γραμμή μακραίνει,
τι γρήγορα που τα σβυστά κεριά πληθαίνουν.

 

Έγινα άθελά μου λυρικός και ίσως αυτά που γράφω να ακούγονται σαν λυγμός για οριστικούς χωρισμούς, σχεδόν σαν λόγια γραμμένα σε ταφόπλακα. Καιρός, λοιπόν, να υπακούσω στην προτροπή: «Ω, φίλοι, όχι αυτός ο τόνος!» (4).

Αλλά ποιος τόνος να ταιριάζει εδώ;

Να μείνουν η χαρά από τη συνάντηση και τα χαμόγελά μας, η στοργική και με κατανόηση ματιά του ενός προς τον άλλο, η ευγένεια στο άγγιγμά μας, η ζεστασιά στο σφίξιμο των χεριών μας, έστω ανάμικτες με τη νοσταλγία και μιαν αδιόρατη μελαγχολία για όσα είναι οριστικά χαμένα!

Να μείνει στη μνήμη αυτή η σπονδή στα χρόνια της νιότης, αυτό το σμίξιμό μας μια ζεστή βραδιά του Αυγούστου του 2013, ύστερα από 50 χρόνια, που μας έκανε να νοιώσουμε ξανά για λίγο όπως τότε ωραίοι!

Ευγνώμονες που μοιραστήκαμε εκείνη την ομορφιά!

Ευγνώμονες που φτάσαμε ως εδώ!

Για πότε η επόμενη συνάντηση;

Ανάμεσα στο Βέγα,
τον Ντενέμπ και τον Αλτάιρ
υπάρχει μία θέση του ουρανού
όπου θα πάω σαν γίνω
σκόνη αστρική,
για κει σας κλείνω ραντεβού (5).

_____

(1)     Το DVD ετοίμασαν ο Νίκος Καρνασιώτης και η Αγγέλα, ο Σταύρος και ο Άκης (της Ευγενίας και του Αλέκου). Νάναι καλά.

(2)    «Μελαγχολία του Ιάσονος Κλεάνδρου, Ποιητού εν Κομμαγηνή, 595 μ.Χ.», Κωνσταντίνος Καβάφης

(3)    «Κεριά», Κωνσταντίνος Καβάφης

(4)    «Ωδή στη Χαρά» (Ενάτη συμφωνία του Μπετόβεν)

(5)    «Στην Ανδρομέδα και στη Γη», Θανάσης Παπακωνσταντίνου