Αντίο Γαλήνη

«Κατεδαφίζεται ένα από τα κτίρια που υποβάθμιζαν την εικόνα του κέντρου».

Αυτός ήταν ο τίτλος της είδησης και αναφερόταν στο ιστορικό – για την πόλη του Κιάτου – κτίριο στην Πλατεία Ελευθερίας που στέγαζε παλιότερα το ξενοδοχείο «Γαλήνη» και πιο πρόσφατα την καφετέρια «Πραξίλλειο» (Πολιτεία Σικυωνίων, φ. 97, Δεκέμβριος 2013).

Η εγκατάλειψη του κτιρίου και κυρίως της χρήσης του ως ξενοδοχείου τα τελευταία χρόνια ταίριαζε φυσικά με τον τίτλο της είδησης. Όμως το πικρό αυτό «κατευόδιο»  αφήνει στο σκοτάδι μιαν άλλη αλήθεια, που πιθανώς δεν την γνώριζε ο νεότερος από εμένα (υποθέτω) συντάκτης της είδησης. Είναι η αλήθεια που ζήσαμε οι παλιότεροι από τους κατοίκους του Κιάτου, και ιδίως εκείνοι της ίδιας «σειράς» με εμένα. Γιατί σε αυτό το κτίριο στεγάστηκε στα χρόνια της εφηβείας και της πρώτης νεότητάς μας (δεκαετία του 1960) ένας κινηματογράφος, το «ΑΛΦΑ», που ήταν ο πιο σύγχρονος που απέκτησε ποτέ η πόλη. Με σκεπή που άνοιγε, με σύγχρονα μηχανήματα, με μεγάλη οθόνη για να απολαμβάνει ο θεατής τις ταινίες που είχαν γυριστεί με την τεχνική του σινεμασκόπ. Εκεί χαρήκαμε πολλές από τις κινηματογραφικές επιτυχίες, κυρίως εμπορικές, εκείνων των χρόνων.

Δεν ήταν το «ΑΛΦΑ» όπου μυηθήκαμε οι συνομήλικοί μου κι εγώ στη μαγεία της τέχνης του κινηματογράφου. Είχαν προηγηθεί για εμάς άλλοι «ναοί» αυτής της τέχνης – ο Ορφέας (χειμερινός αλλά και θερινός, ο ωραιότερος θερινός της Ελλάδας), το Στάρ, το Παλλάς παλιότερα... Το Κιάτο είχε μονίμως, χειμώνα καλοκαίρι, δυο (τουλάχιστον) κινηματογράφους σε λειτουργία. Σιγά σιγά εξέλιπαν οι θεατές. Είχε έρθει η σειρά του Μεγάλου Αδερφού, της τηλεόρασης, να εκμαυλίσει με την ευκολία της και να κλείσει στα σπίτια του τον κόσμο, επιβάλλοντας αισθητική, αξίες, πρότυπα ζωής. Ο κινηματογράφος, σαν τρόπος διασκέδασης και κοινωνικότητας, είχε πια τελειώσει για το Κιάτο, αλλά και όλη την Ελλάδα της επαρχίας.

Το κτίριο της «Γαλήνης» δεν ήταν απλά ένα κτίριο «που υποβάθμιζε την εικόνα του κέντρου». Στέγασε κάποτε κάτι πολύ περισσότερο από ένα ξενοδοχείο, που κι αυτό δεν ήταν λίγο για τις φτωχές υποδομές του Κιάτου τότε. Κι αν το κτίριο παρουσίαζε πράγματι εικόνα εγκατάλειψης τα τελευταία χρόνια που υποβάθμιζε την εικόνα του κέντρου, θα έλεγα πως αυτό είναι το λιγότερο. Εικόνα πολύ μεγαλύτερης εγκατάλειψης, και όχι μόνο του κέντρου της πόλης, δίνει στο Κιάτο η παντελής έλλειψη μιας αίθουσας κινηματογράφου, τουλάχιστον για τους 10 μήνες του χρόνου, με ένα μικρό διάλειμμα τους μήνες Ιούλιο και Αύγουστο που λειτουργεί ο θερινός στα Πευκάκια του Διμηνιού. Η προσπάθεια που έκαναν τα τελευταία χρόνια μερικοί νέοι του Κιάτου (μπράβο τους) να κάνουν στο Πολιτιστικό Κέντρο του Δήμου μια ή δυο φορές την εβδομάδα προβολές ταινιών, και μάλιστα από τις πιο αξιόλογες της ιστορίας του κινηματογράφου (ένα είδος μυητικού σεμιναρίου πάνω στην τέχνη αυτή), δυστυχώς εγκαταλείφθηκε ελλείψει ενδιαφερόμενων θεατών και ίσως και λόγω ακαταλληλότητας του χώρου. Σημάδι και αυτό του πολιτιστικού επιπέδου της πόλης...

Θα τελειώσω με μιαν ευχή: να ξαναδεί το θέμα αυτό ο Δήμος και, με όποιο κόστος, να εξασφαλίσει μια σύγχρονη, ελκυστική αίθουσα κινηματογράφου, όπου θα γίνονται καθημερινά, όλο το χρόνο, προβολές με ελάχιστο ή και καθόλου εισιτήριο για τους κατοίκους του Δήμου, αλλά και τους επισκέπτες του.