Στην Ελλάδα ζεις

Η ψήφος του πολίτη, του κάθε πολίτη, είναι ιερή.

Η ψήφος του πολίτη, όταν εκφράζεται ελεύθερα, αβίαστα, είναι σύμβολο του δημοκρατικού πολιτεύματος.

Η ελεύθερη ψήφος του πολίτη είναι πάντα σεβαστή, δεν αμφισβητείται, κι ακόμα περισσότερο: δεν λοιδορείται.

Και λοιπά, και λοιπά.

Από τα παραπάνω λείπει, βέβαια, κάτι πολύ ουσιαστικό: όταν μιλάμε για πολίτη εννοούμε τον ενημερωμένο πολίτη, το συνειδητό πολίτη, που αγαπάει τον τόπο του. Αλλά αυτά είναι ψιλά γράμματα…

*****

Στις τελευταίες εκλογές η Χρυσή Αυγή, ένα κόμμα με απροκάλυπτα ναζιστικές καταβολές, έλαβε ποσοστό ψήφων που τη φέρνει στην τρίτη σε δύναμη θέση μεταξύ των δεκάδων κομμάτων που διεκδίκησαν την ψήφο του Ελληνικού λαού. Σημειώνω ιδιαίτερα το «μεταξύ των δεκάδων κομμάτων», γιατί είναι σημαδιακό. Γιατί, αν ο ψηφοφόρος ήταν υποχρεωμένος να επιλέξει μεταξύ μόνο τριών κομμάτων, π.χ. μεταξύ Νέας Δημοκρατίας, Πασόκ και Χρυσής Αυγής, και θα προτιμούσε να του κοπεί το χέρι από το να ψηφίσει ένα από τα δυο πρώτα κόμματα, έστω, θα το καταλάβαινα (αν μπορεί να το καταλάβει κανείς αυτό, αλλά από το να του κοπεί το χέρι, τι να σου κάνει ο άνθρωπος;).

Εδώ όμως ο ψηφοφόρος είχε να επιλέξει μεταξύ δεκάδων κομμάτων.

Επέλεξε Χρυσή Αυγή. Σεβαστόν και δικαίωμά του και δημοκρατία έχουμε και να μην ακούω τσιμουδιά.

*****

Στις τελευταίες εκλογές συνέβησαν για άλλη μια φορά φαινόμενα που τα έχουμε πια συνηθίσει. Για παράδειγμα, ανακηρύχθηκε δήμαρχος μεγάλης πόλης άνδρας άρτι αποφυλακισθείς, με περγαμηνές στη διοίκηση ποδοσφαιρικών ομάδων. Ποιος ξέρει, μπορεί οι δημότες του συγκεκριμένου δήμου, ιδίως οι άρρενες, να έχουν πάθει καθήλωση στα εφηβικά ή πρώτα νεανικά τους χρόνια και στις έξεις και αγάπες εκείνης της ηλικίας. Απλά, ψήφισαν ποδοσφαιρικά.

Το ίδιο ποδοσφαιρικά ψήφισαν και οι δημότες στο πρώτο λιμάνι της χώρας, ενώ σε άλλες περιπτώσεις έδρεψαν εκλογικές δάφνες άτομα γνωστά από τα τηλεοπτικά παράθυρα, από την βροντερή ακαταλληλότητά τους κλπ.

Ουδεμία έκπληξις, που θα έλεγε και ο Διονύσης Σαββόπουλος.

*****

Στα τέλη της δεκαετίας του 80, ο Διονύσης είχε γράψει ένα τραγούδι που πήγε άπατο. Δεν άρεσε. Θα καταλάβετε γιατί. Το τραγούδι είχε τίτλο «Κωλοέλληνες» και το ρεφραίν του έλεγε «Δεν υπάρχει ελπίς, στην Ελλάδα ζεις». Πρόβλεπε ο ποιητής και προφήτης ήδη από τα χρόνια εκείνα για την Ελλάδα πως «πέντε αιώνες δύσης εθνικής θα ζήσεις από δω και μπρος». Βέβαια τα χρόνια εκείνα ήταν άλλα, τότε δεν είχε επικρατήσει ακόμα πλήρως η αισθητική λουτροκαμπινέ σε όλα, με απαστράπτοντα πλακάκια, ούτε είχε ακόμα αποκτήσει το κάθε σπίτι κι από ένα ή περισσότερα σκυλάκια, κατά προτίμηση ράτσας, να ξεσηκώνουν τη γειτονιά από τις αυλές, τις ταράτσες και τα μπαλκόνια (κι ας απαγορεύεται) ή έστω ένα παπαγάλο να στριγγλίζει στη διαπασών (τότε τα σπίτια να είχαν το πολύ ένα καναρινάκι να κελαϊδεί). Αλλά και τότε κυβερνούσαν οι ίδιοι που σήμερα κυβερνούν, άσε που και τότε κάπνιζαν σε κλειστούς δημόσιους  χώρους όπως και σήμερα (άσχετο αν σήμερα απαγορεύεται, αλλά και τι μ’ αυτό).

Τα χρόνια πέρασαν, και ήρθε ο καιρός που ξανακούσαμε το «κωλοέλληνες», αλλά από άλλα, ξένα χείλη, ευρωπαϊκά, που βάλανε την Ελλάδα μπαλαούρο, τουτέστιν βαθειά σ’ ένα κελί για τα επόμενα κι εγώ δεν ξέρω πόσα χρόνια. Τώρα το «κωλοέλληνες» το κάναμε γαργάρα.

Καταλάβατε γιατί το τραγούδι όταν πρωτοτραγουδήθηκε δεν άρεσε και πήγε άπατο;