Πώς βρέθηκε εκεί; Ποιοι τον έστειλαν εκεί;

Αφιερωμένο στον Αλέξη

Μια χώρα παραδομένη στην εξουσία των «αντιεξουσιαστικών» συμμοριών, που ανενόχλητες για μέρες, με κουκούλες, ρόπαλα και βόμβες μολότωφ, τρομοκρατούν, σπάζουν, καίνε, καταστρέφουν και λεηλατούν δημόσια περιουσία αποκτημένη με το μόχθο δεκαετιών του Ελληνικού λαού, σπίτια, αυτοκίνητα και καταστήματα ανθρώπων που αγωνίστηκαν μια ζωή να τα αποκτήσουν, επιχειρήσεις όπου βρίσκουν δουλειά και βγάζουν το ψωμί τους χιλιάδες άνθρωποι.

Μια κυβέρνηση παραδομένη στην εξουσία του φόβου της μη χάσει την εξουσία και της ανικανότητάς της να υπερασπιστεί στοιχειωδώς αυτό για το οποίο έχει ορκιστεί να υπερασπίζεται και για το οποίο κυρίως υπάρχει: τη ζωή, την ειρήνη, την ασφάλεια και τις περιουσίες των πολιτών.

Ένας υπουργός Εσωτερικών που ψελλίζει μπροστά στους δημοσιογράφους ότι, μην το λέτε, το κράτος είναι εδώ και προστατεύει τη ζωή, την ειρήνη, την ασφάλεια και τις περιουσίες των πολιτών (ενώ όλα έχουν παραδοθεί στις φλόγες και στη λεηλασία), και ότι αυτά που βλέπετε, οι φωτιές και τα λοιπά, είναι μόνο στιγμιαίες εικόνες, την επόμενη στιγμή, ας είναι καλά οι κρατικές δυνάμεις, οι φωτιές σβήνουν, και εν πάση περιπτώσει μην κοιτάτε πόσα κάηκαν, δείτε πόσα δεν κάηκαν ακόμα (χάρη στις ενέργειες τις κυβέρνησης και του κράτους, βεβαίως).

Μια κοινωνία που έχει ξεχάσει από πολύ καιρό να είναι κοινωνία. Που έχει αποδεχτεί και στηρίζει είτε παθητικά, με το φόβο και την ανοχή της, είτε ενεργητικά, με την επιδοκιμασία και την ψήφο της τις κάθε είδους εξουσίες που την εξαπατούν και την εκμεταλλεύονται. Που συμβιβάζεται περιδεής με τον κάθε ένα που πουλάει τσαμπουκά. Που αποδέχεται αδιαμαρτύρητα μιαν ανύπαρκτη «δωρεάν παιδεία», που την πληρώνει ακριβά από την τσέπη της. Που υπομένει μια κουτσή και πολυδάπανη «δημόσια υγεία». Που ξεπουλάει τον πολιτισμό της στις εταιρίες και στα κανάλια και τραγουδάει και χορεύει ρυθμούς βαρβαρικούς και χυδαίους. Που δεν επιχειρηματολογεί, που δεν διαλέγεται, αλλά ξεφωνίζει. Που δεν σέβεται το νόμο, τον άλλο συμπολίτη και τα δικαιώματά του, αλλά αυθαιρετεί με την πρώτη ευκαιρία. Που βρωμίζει και καταστρέφει τη φύση και ονειρεύεται χλιδή και επίδειξη.

Ένα πανεπιστήμιο που χορηγεί ανύπαρκτα, ψευδεπίγραφα, άχρηστα πτυχία. Που οι φοιτητές του μέσα από τις οργανώσεις τους, αν νοιάστηκαν για κάτι, ήταν ένα ψευδεπίγραφο «άσυλο», όχι πάντως οι άδειες αίθουσες διδασκαλίας. Που οι λειτουργοί του, ατομικά και μέσα από τους φορείς τους, αν νοιάστηκαν για κάτι, δεν ήταν τα μεταφερόμενα μαθήματα, οι οικογενειακές έδρες και οι «άψογες» διαδικασίες ακαδημαϊκής ανάδειξης και ανέλιξης, ο τρόπος που κερδίζονται οι πρυτανικοί θώκοι, αλλά να μην περάσει η αξιολόγηση - με ελάχιστες εξαιρέσεις.

Και στην άκρη ένα νεκρό παιδί που, από εκεί που βρίσκεται, αναρωτιέται πώς βρέθηκε εκεί, ποιοι τον έστειλαν εκεί, να είναι άραγε οι κουκουλοφόροι εξουσιαστές και οι ένστολοι μαζί, να είναι οι περιδεείς και οι επίσημοι, ή μήπως είναι μια ολόκληρη υπνωμένη κοινωνία;