Οι ποιητές μας διαδηλώνουν

H ανακοίνωση στο διαδίκτυο καλούσε τον κόσμο σε συγκεντρώσεις στις πλατείες της χώρας την Τετάρτη 11/2, ώρα 6μμ. «…Να πάρει και ο λαός την υπόθεση της ανατροπής στις πλάτες του. Να υψώσουμε το ανάστημά μας και να στείλουμε ένα παλλαϊκό μήνυμα ενάντια στη λιτότητα και τα μνημόνια, υπέρ της δημοκρατίας και της προκοπής. Να μη μασήσουμε στους εκβιασμούς της ΤΡΟΙΚΑ και των υποστηρικτών τους στην Ελλάδα, ολιγαρχία, καναλάρχες».

Πήγα κι εγώ, στο Σύνταγμα. Κόσμος απρόσμενα πολύς. Χαμόγελα, αγκαλιάσματα, συγκίνηση (τον τελευταίο καιρό κι εγώ συγκινούμαι με το παραμικρό). Ένας άλλος κόσμος. Κάποιοι, οι πιο ευάλωτοι, νοιώθουμε για μια ακόμα φορά ένα κόμπο στο λαιμό. Από πού βγαίνει αυτή η συγκίνηση, που φέρνει όμως μαζί της μια αύρα ελπίδας κι αισιοδοξίας;  Την απάντηση τη διαβάζω σ’ ένα πανό:

Είδαμε τις αμυγδαλιές ν’ ανθίζουν!

Θυμήθηκα το ποίημα του Γιώργου Σεφέρη – προφανώς από κει και το σύνθημα:

Λίγο ακόμα
θα ιδούμε τις αμυγδαλιές ν' ανθίζουν
τα μάρμαρα να λάμπουν στον ήλιο
τη θάλασσα να κυματίζει
λίγο ακόμα,
να σηκωθούμε λίγο ψηλότερα.

Ναι! Μέσα στο καταχείμωνο της λεηλατημένης χώρας μας ένας λαός αρχίζει ξανά να ελπίζει, να χαμογελάει. Άνοιξη μέσα στο χειμώνα. «Δεν εκβιαζόμαστε. Δεν υποκύπτουμε. Δεν φοβόμαστε. Δεν κάνουμε πίσω». Παίρνοντας δύναμη από την παρουσία και το βλέμμα του άλλου. Μια εμπιστοσύνη που ελπίζεις να κρατήσει – και ξέρεις πόσο δύσκολο είναι αυτό… Συγκρατημένα, χωρίς ψευδαισθήσεις για μεγάλα πετάγματα εδώ και τώρα. Αλλά προσδοκώντας ότι θα δεις να μπαίνει σιγά-σιγά μια λογική στα παράλογα, και η δημοκρατία, η αλληλεγγύη και η αξιοπρέπεια του ανθρώπου στα κριτήρια των κυβερνητικών επιλογών. «Ζητάμε για εμάς και τους λαούς όλης της Ευρώπης μια μεγάλη ανάσα αλλαγής. Καλούμε όλους τους λαούς της Ευρώπης να δείξουν έμπρακτα την υποστήριξή τους στον αγώνα του ελληνικού λαού και της ελληνικής κυβέρνησης για μια Ευρώπη της δημοκρατίας και της αλληλεγγύης. Θα νικήσουμε».

Υπήρχαν κι άλλα συνθήματα:

Στης πόλης τα φερμάνια ποτέ να μη δοθείς!

Ο στίχος από το Θούριο του Ρήγα.  Το νόημα: μην παραδοθείς, μην υποκύψεις στα «φιρμάνια», στις επιταγές και τα προστάγματα της εξουσίας (του Σουλτάνου τότε, των κέντρων που έχουν φορέσει το ζουρλομανδύα κι έχουν επιβάλει την τυραννία τους στους λαούς της Ευρώπης σήμερα).

Διαβάζω το ποίημα – διακήρυξη του μάρτυρα και προφήτη του ξεσηκωμού, της εθνικής παλιγγενεσίας. Κοκκινίζω κάποιους στίχους:

…..
Τι σ’ ωφελεί αν ζήσεις, και είσαι στη σκλαβιά;
στοχάσου πως σε ψένουν, καθ’ ώραν στην φωτιά.
Βεζύρης, δραγουμάνος, αφέντης κι αν σταθής
ο τύραννος αδίκως σε κάμνει να χαθής.
Δουλεύεις όλη ημέρα, σε ό,τι κι αν σε πει,
κι’ αυτός πασχίζει πάλιν, το αίμα σου να πιει.
.....
Ψηλά στα μπαϊράκια, σηκώστε τον σταυρόν,
και σαν αστροπελέκια, χτυπάτε τον εχθρόν.
Ποτέ μη στοχασθήτε, πως είναι δυνατός,
καρδιοκτυπά και τρέμει, σαν τον λαγόν κι αυτός.
…..
Στεργιάς και του πελάγου, να λάμψη ο σταυρός,
και στην δικαιοσύνην να σκύψη ο εχθρός.
Ο κόσμος να γλυτώση, απ’ αύτην την πληγή,
κ’ ελεύθεροι να ζώμεν, αδέλφια εις την γη.

Κι άλλα συνθήματα:

Πολιορκημένοι αλλά ελεύθεροι

Ακόμα ένας ποιητής μας, ο μέγιστος Διονύσιος Σολωμός. Αντιγράφω λίγους στίχους από το τρίτο Σχεδίασμα των Ελεύθερων Πολιορκημένων – κι αν μπορείτε μη βουρκώσετε:

Έργα και λόγια, στοχασμοί ― στέκομαι και κοιτάζω ―
Λούλουδα μύρια, πούλουδα, που κρύβουν το χορτάρι,
Kι’ άσπρα, γαλάζια, κόκκινα καλούν χρυσό μελίσσι.
Eκείθε με τους αδελφούς, εδώθε με το χάρο.―
Mες στα χαράματα συχνά, και μες στα μεσημέρια,
Kαι σα θολώσουν τα νερά, και τ’ άστρα σα πληθύνουν,
Ξάφνου σκιρτούν οι ακρογιαλιές, τα πέλαγα κι’ οι βράχοι.
«Aραπιάς άτι, Γάλλου νους, βόλι Tουρκιάς, τόπ’ Άγγλου!
Πέλαγο μέγα πολεμά, βαρεί το καλυβάκι·
Kι’ αλιά! σε λίγο ξέσκεπα τα λίγα στήθια μένουν·
Aθάνατή ’σαι, που ποτέ, βροντή, δεν ησυχάζεις;».

Ας είναι να κρατήσει ετούτη η άνοιξη…