Ένα κυπαρίσσι

Αναδύθηκε από το βυθό της μνήμης όπου ήταν φουνταρισμένη από τον καιρό ενός παλιού μου ταξιδιού στη Περσία,  το πρώτο μου στη μαγική αυτή χώρα (πότε θα γράψω γι αυτήν;). 

Μια εικόνα, χαμένη ανάμεσα σε τόσες άλλες  από τα ταξίδια μου μιας ζωής στα τέσσερα σημεία του ορίζοντα. Ένα κυπαρίσσι! Δείτε το στην όμορφη φωτογραφία(*):

Το είχα αντικρίσει κάπου στα περίχωρα της ιστορικής πόλης Yazd. Πελώριο δέντρο, ιερό των πιστών του Ζωροάστρη. Ο μύθος θέλει να το έχει φυτέψει ο ίδιος ο ιδρυτής της θρησκείας του Ζωροαστρισμού.

Αναζήτησα κάποια πράγματα γι αυτό. Το Κυπαρίσσι του Abarkuh ή Zoroastrian Sarv, όπως λέγεται, του είδους Cupressus sempervirens, εκτιμάται ότι  είναι ηλικίας μεταξύ 4000 και 5000 ετών και πιθανολογείται ότι είναι το δεύτερο μακροβιότερο δέντρο στην Ασία. Περιλαμβάνεται στον κατάλογο των πλέον μακρόβιων δέντρων του πλανήτη. Πάντως είναι δύσκολο να εξακριβωθεί με ακρίβεια η ηλικία του. Η επιβίωσή του αποδίδεται στις ειδικές συνθήκες που επικρατούν στην περιοχή αυτή της μικρής πόλης Abarkuh στην επαρχία Yazd του Ιράν. Έχει ύψος 25 μέτρα και περίμετρο 11,5 μέτρα στο ύψος του κορμού του και 15 μέτρα ψηλότερα, γύρω από τους κλάδους του.

Με την ευκαιρία, αναρωτήθηκα ποιο να είναι το μακροβιότερο δέντρο στην Ελλάδα. Και βρήκα πως είναι η ελιά των Πάνω Βουβών, στο Κολυμπάρι της Κρήτης, ηλικίας 2000 έως 5000 ετών. Ο κορμός σε ύψος 0.9μ από το έδαφος έχει διάμετρο 3.70μ και περίμετρο 8.10μ, ενώ στη βάση έχει διάμετρο 4.53μ και περίμετρο 12.55μ. Θαυμάστε την!

Για τα κυπαρίσσια έγραφα το περασμένο καλοκαίρι στο «Η δική μου Μεταμόρφωση: η Ευαγγελίστρια και τα κυπαρίσσια της, ο ίσκιος τους και ο Σεφέρης, η Άρτεμις...:

(https://costaspappis.blogspot.com/2018/08/blog-post_17.html):

«…Μέσα στην εκκλησία, κάποια λίγα κομμάτια από τον αρχαίο ναό εδώ κι εκεί στο δάπεδο. Φωτογραφίζω και βγαίνω. Διακρίνω αρχαίο υλικό στους τοίχους. Ολόγυρα πεύκα κι ελαιόδενδρα, αλλά κυρίως κυπαρίσσια. Λίγα παγκάκια κάτω απ’ τα κυπαρίσσια. Παλιά κυπαρίσσια, ψηλά, βαθυπράσινα, όλο υγεία, μερικά στη γραμμή. Κάθομαι σ’ ένα παγκάκι και χαζεύω τους κορμούς τους. Είναι τόσο όμορφοι, να τους βλέπεις σα χορό στην ορχήστρα αρχαίου θεάτρου.

Ήταν, λέει,  ο Κυπάρισσος ένας όμορφος νέος από την Κέα. Γιος του Τήλεφου, του ήρωα της Τεγέας, εγγονός του Ηρακλή και της Αυγής, αγαπημένος του Απόλλωνα και του Ζέφυρου. Για σύντροφό του ο Απόλλωνας του είχε χαρίσει ένα εξημερωμένο ελάφι. Μια μέρα, όπως κοιμόταν το ελάφι σ’ έναν ίσκιο, ο Κυπάρισσος νομίζοντας πως είναι θήραμα κι όχι το αγαπημένο του ελάφι, το σκοτώνει. Απελπισμένος ο νέος θέλει να δώσει τέλος στη ζωή του. Ζητάει μόνο από τους Θεούς τη χάρη να κυλούν τα δάκρυά του αιώνια για να θρηνούν το σκοτωμένο ελάφι. Ο Απόλλωνας προσπαθεί να τον μεταπείσει. Μάταια. Τέλος ο Θεός τον λυπάται και τον μεταμορφώνει σε κυπαρίσσι. Τώρα αιώνια θα κυλούν σαν σταγόνες από τα κυπαρίσσια τα δάκρυα του Κυπάρισσου...».

Βέβαια, η κλίμακα των δικών μας κυπαρισσιών δεν μπορεί να συγκριθεί με εκείνη του Κυπαρισσιού του Abarkuh. Εδώ είναι στα μέτρα του ανθρώπου, ακόμα κι αν αυτός τυχαίνει να είναι ο αγαπημένος ενός από τους πολλούς μας Θεούς, του πιο όμορφου, του Απόλλωνα. Εκεί φτάνει τα θεώρατα μεγέθη ενός Προφήτη. του πρώτου που ίδρυσε μια θρησκεία του ενός και μόνου Θεού.

Διαφορές…  

____________________

(*) By TruthBeethoven - Own work, CC BY-SA 3.0, https://commons.wikimedia.org/w/index.php?curid=19259983