Το τρίγωνο της Ελίκας V Ο Τζων Γουαίην από την Ελίκα

Όπως συμβαίνει συχνά, ιδίως αν είσαι από το είδος εκείνο που έχει τις κεραίες του αναπεπταμένες και δεν χρειάζεσαι τσουμπλέκια και τεχνολογίες, το έχεις από φυσικού σου να λαβαίνεις σήματα, άνθρωποι απρόσμενοι, μοναδικοί, βγαίνουν στη στράτα σου, σου χαμογελούν, σου δίνουν το χέρι, και μόλις ζεσταθεί λίγο η ατμόσφαιρα, αυτοσυστήνονται.

Αυτό μου συνέβη με τον Παναγιώτη στην Ελίκα.

Ως «Παναγιώτη» μου στον σύστησαν άλλοι. Ο ίδιος μου αυτοσυστήθηκε με το πραγματικό, δηλαδή το καρδιακό (δηλαδή της καρδιάς του) τ’ όνομα:

-    Τζων Γουαίην!

Για την ακρίβεια, πριν μου δώσει τ’ όνομα της καρδιάς του, μου είχε συστηθεί η κοψιά του, το χαμόγελό του, το μπόι του, το καπέλο στο κεφάλι και το μαντήλι στο λαιμό:

-    Τζων Γουαίην!

Και περί αυτού επρόκειτο. Γιατί αν δεν ήταν ο Παναγιώτης της Ελίκας, θα ήταν ο γνωστός αστέρας των ταινιών του Φαρ Γουέστ, πιθανώς και καλύτερος! Κι αυτό όχι μόνο επειδή είναι φτυστός ο Τζων Γουαίην, αλλά και γιατί οι περιπέτειες της ζωής του, οι πραγματικές, δεν υπολείπονταν σε τίποτα από εκείνες που μας καθήλωναν όταν τις βλέπαμε παιδιά στο σινεμά.

Οδηγός για δεκαετίες στις ελληνικές ασφάλτους, τι δεν θα είχαν δει τα μάτια του, από πόσους κινδύνους δεν θα γλίτωσε, κινδύνους πραγματικούς κι όχι στημένους, με ψεύτικες σφαίρες, με αίματα από ντοματόζουμο, με ψεύτικους ληστές, με νωθρούς κροταλίες κι άλλα ερπετά της αμερικάνικης ερήμου, με γύπες να υπερίπτανται αναμένοντας να  χορτάσουν την πείνα τους με το πτώμα του!  

Από πόσους κινδύνους δεν γλίτωσε – μέχρι εκείνη τη μοιραία μέρα (ή μήπως ήταν νύχτα;) που, ξεθεωμένο, τον πήρε ο ύπνος στο τιμόνι και καρφώθηκε στον δέντρο της μοίρας του, κι έχασε γυναίκα, «κέρδισε» ιλίγγους και πόνους στον αυχένα και στη μέση για την υπόλοιπη ζωή του, αλλά τουλάχιστον έμειναν παρηγοριά του οι τρεις κόρες του και το ασίγαστο πάθος του για τη ζωή… 

Με πήγε να μου δείξει τις «φυτείες» του. Εκεί έδωσε την έγνοια και τη φροντίδα του, κι από κει πια κέρδιζε τα προς το ζην, μετά τα τραγικά συμβάντα. Δεν ήσαν οι «φυτείες» του τίποτα φάρμες με τα δεκάδες και εκατοντάδες εκτάρια των αμερικάνικων πεδιάδων, φυσικά. Ήταν ένα μικρό, ολοπράσινο περιβόλι, το μποστάνι του: γύρω-γύρω αραποσιτιές, στη μέση παρτέρια φυτεμένα ντομάτες, πιπεριές, καρπούζια, πεπόνια, βλίτα κι άλλα κηπευτικά, που τα πότιζε από το οικογενειακό πηγάδι της Αναστασίας. Και στη μέση φυτεμένο ένα τεράστιο καλαμένιο καλύβι, φτιαγμένο με τα χέρια του, να θυμίζει κάποια άλλα καλύβια που είχε δει στη χώρα των Ζουλού – γιατί ο  φίλος μου ο Τζων Γουαίην ήταν ταξιδεμένος πέρα από τις ελληνικές ασφάλτους. Για το μεροκάματο, είχε αρμενίσει σε μακρινές θάλασσες.

Όταν σας βγάλει ο δρόμος στα μέρη της Ελίκας, πιο πέρα από το Μαραθιά, εκεί κατά τις Λίμνες, αναζητήστε τον. Σημάδι αλάθευτο, το τεράστιο καλαμένιο του καλύβι. Εκεί θα τον βρείτε να ποτίζει, να φυτεύει, να ξεβοτανίζει και να ετοιμάζει τα τελάρα με τη χρυσή του πραμάτεια για τη Δαιμονιά, τα Παπαδιανά, μέχρι Πλύτρα και πιο πέρα. Αγοράστε κι εσείς και γευθείτε τους καρπούς των χεριών του. Μπορεί να μην έχει πεπόνια, γιατί τις προάλλες του την πέσανε τ’ αγριογούρουνα της περιοχής και δεν έμεινε ούτε ρίζα. Θα βρείτε όμως γλυκύτατα καρπούζια και φρέσκα ζαρζαβατικά.

Κυρίως μην ξεχάσετε να φωτογραφηθείτε κι εσείς μαζί του. Γιατί, αλλιώς, πώς θα έχετε να λέτε κι εσείς (όπως εγώ) στους φίλους σας πως «συνάντησα κι εγώ κάποτε στη ζωή μου τον Τζων Γουαίην αυτοπροσώπως»;