Ελίκα: Όταν ο Τζων Γουέιν

 

Μια πενηνταριά χρόνια και βάλε πίσω.

Εδώ είναι ο φίλος μου από την Ελίκα, ο Τζων Γουέϊν - άσχετο αν η ταυτότητά του στη θέση του ονόματος γράφει «Παναγιώτης»…

Μου χάρισε την φωτογραφία του πριν λίγο. Είχε έρθει να ποτίσει το περιβόλι του, και μαζί με τη φωτογραφία του μου χάρισε ωραία φρεσκοκομμένα αμπελοφάσουλα και ντομάτες και μελιτζάνες και μπάμιες. Καθίσαμε λίγο και κουβεντιάσαμε και μου παραπονέθηκε πάλι για τους ιλίγγους του – απομεινάρια από το τρομερό δυστύχημα πριν καμιά δεκαπενταριά χρόνια, οδηγώντας, που του στοίχισε την ζωή της κυράς του. Είπαμε και για την άλλη, πρόσφατη, περιπέτεια της υγείας του, που τον άφησε καμιά εικοσαριά κιλά πιο αδύνατο. Αλλά για τα κιλά που έχασε δεν είχε παράπονα, «καλό μού κάνανε», σχολίασε.

Συμφώνησα. Του είπα κι εγώ για τα δικά μου. Προσπάθησα να τον παρηγορήσω – μαύρη παρηγόρια, δηλαδή – πως όλα αυτά τα φέρνει ο χρόνος. Σε όλους, μηδενός εξαιρουμένου.

-          -- Α, ρε χρόνε αλήτη π’ ανθρώπους κι αγάπες σκορπάς, λέει εκείνο το τραγούδι…

 -  Ας μη μου είχανε συμβεί εκείνα που μου συνέβηκαν τότε και θα σου έλεγα εγώ, ήταν η απάντησή του…

Θυμήθηκα μια μαντινάδα κρητικιά:

 «Χρόνε προδότη τσ' ομορφιάς με ίντα καρδιά επιμένεις
βιόλες που ξεχωρίζουνε σα τσ' άλλες να μαραίνεις».

Τζων, τα χρόνια που περάσανε σου αφήσανε μια καρδιά αγνή, όπου αποτυπώθηκε η ομορφιά της νιότης σου, αλλά και μιαν αγάπη για τη ζωή, κι αυτό είναι που έχει πάνω απ’ όλα σημασία. Προχωράμε!