Άλλο ήθελα να πω

Στην Μαρίνα του Κιάτου, λίγα μέτρα από το Λιμενικό, σάπιζε μέχρι χτες ένα καΐκι μισοβουλιαγμένο μέσα στην θάλασσα. 

Κάτι μου θύμιζε.

Μια πόλη; 

Μια χώρα;

Είδα προχτές έναν γερανό δίπλα στο καΐκι και μετά είδα πως το είχε τραβήξει στην επιφάνεια και τώρα πια δεν είναι μισοβουλιαγμένο. Απλώς θα συνεχίζει να σαπίζει μέχρι να ξαναβουλιάξει. Κι όλο πάλι απ’ την αρχή, μέχρι να διαλυθεί εντελώς. 

Σαν την πόλη, σαν την χώρα.

Όμως άλλο ήθελα να πω.

*****

Είδα τις προάλλες στο facebook ένα ανθρωπάκι χαμογελαστό ανάμεσα σε δυο γίγαντες, παιχταράδες του μπάσκετ. Μέτραγε μάλλον το μπόι του και φαινόταν κατά-ευχαριστημένο το ανθρωπάκι.  Μάλλον δήμαρχος θα ήτανε.

Να δούμε πότε θα το δούμε το ανθρωπάκι να μετράει το μπόι του δίπλα στα καθήκοντά του σαν δήμαρχος. Μάλλον όταν κι οι δημότες αποφασίσουν να μετρήσουν κι αυτοί το μπόι τους σε σχέση με την ιδιότητα του ΠΟΛΙΤΗ. Πάντως αν το αποφασίσουν, ανθρωπάκι και δημότες, να μετρήσουν το μπόι τους, τους συνιστώ να μην επιχειρήσουν ν’ ανεβάσουν  στο facebook φωτογραφίες. Μπορεί οι εν λόγω, ανθρωπάκι και δημότες, να μην φαίνονται. Μπορεί να έχουν εξαφανιστεί δίπλα στα μεγέθη των δημαρχιακών καθηκόντων και της ιδιότητας του πολίτη, αντίστοιχα.

Όμως άλλο ήθελα να πω.

*****

Σ’ αυτό τον δήμο, σ’ αυτή την πόλη, όλοι μιλάνε με αγανάκτηση για ένα πρόβλημα που αποδεικνύεται άλυτο, αν δεν επιδεινώνεται τα τελευταία χρόνια: την αναγκαστική συγκατοίκηση με κάποιους (όχι όλους, βέβαια) Ρομά, γύφτους ή όπως αλλιώς τους αποκαλεί ο καθένας. Κραυγάζουν, καταριώνται, είναι έτοιμοι να τραβήξουν πιστόλια. Δεν πάει άλλο. 

Αλλά πάει. Ώσπου τι; 

Η αιτία; Έχουν γίνει οι άνθρωποι αυτοί το σήμα κατατεθέν της πόλης. Σκορπισμένοι παντού, κατά προτίμηση στα πιο κεντρικά σημεία, όπου καθίσουν αφήνουν πίσω τους βρωμιά, σκουπίδια, δυσωδία. Ζουν από την  επαιτεία, από τις κλοπές, από τα κρατικά επιδόματα, από την πορνεία. 

Είναι αυτοί οι κάποιοι οι φτωχοί της πόλης; Μα φτωχοί υπήρχαν πάντα εδώ. Αλλά δεν ζούσαν από την  επαιτεία, από τις κλοπές, από τα κρατικά επιδόματα, από την πορνεία. Αναζητούσαν το μεροκάματο, όσο σκληρό, κι αν δεν έβρισκαν εδώ, το αναζητούσαν αλλού, όπου γης. Και πρόκοβαν κι έπαυαν κάποτε να είναι στον πάτο της κοινωνίας.

Κάποιος μου είπε: 

- Φτωχοί; Χα! Αυτοί δεν είναι φτωχοί. Είναι οι τεμπέληδες της εύφορης κοιλάδας. Δες πώς βγάζουν τα προς το ζην.

Κάποιος άλλος μου σφύριξε, όταν με άκουσε να προβληματίζομαι με τα λόγια και τις κατηγόριες του κόσμου, πως να προσέχω τι λέω γιατί υπάρχουν και οι πολιτικά ορθοί που θα μου κακιώσουν. Γιατί οι πολιτικά ορθοί αντιτείνουν πως  το πρόβλημα δεν το δημιουργούν οι συγκεκριμένοι άνθρωποι, αλλά η πολιτεία, που δεν ασκεί τις κατάλληλες πολιτικές για να τους ενσωματώσει στην κοινωνία, ν’ ανεβάσει το επίπεδό τους, να τους διαπαιδαγωγήσει, να τους μορφώσει. 

Αυτό ακούγεται σωστό, αλλά σηκώνει μεγάλη συζήτηση. Γιατί το πρόβλημα είναι καυτό, γιατί θέλει άμεση λύση, εδώ και τώρα. Να πάψουν τα λεμόνια να σηκώνονται ως δια μαγείας από τα χτήματα και να μεταφέρονται στις λαϊκές όχι από εκείνους που μόχθησαν για να τα καλλιεργήσουν. Να πάψουν τα κινητά να εξαφανίζονται από κει που πίνεις ανύποπτος τον καφέ σου. Να πάψει να ξηλώνεται κάθε τι μεταλλικό και εμπορεύσιμο από τις υποδομές του δήμου κι από τα σπίτια και τα χτήματα των αγροτών. Να πάψουν να όζουν οι δημόσιοι χώροι, στο λιμάνι, στις πλατείες, έξω από, και λοιπά. 

Και εν τω μεταξύ, μέχρι τότε, μέχρι να λυθεί το πρόβλημα κάποτε (αν ποτέ λυθεί), να λειτουργούν σωστά οι υπεύθυνες αρχές, αστυνομικές, αυτοδιοικητικές, κρατικές, δικαστικές. 

Πιάσε το αβγό και κούρευτο.

Όμως άλλο ήθελα να πω.

*****

«ΚΤΕΛ. Καταργείται η μεταφορά χωρίς εισιτήριο των παιδιών έως 6 χρονών».

Επιτέλους! Η λύση! Ζήτω!

Αυτό ήθελα να πω.

Νιθ31θ5-]κβδ΄λωμ ‘ΑΣςΔΙςς 

Η ΠΑΡΑΠΑΝΩ ΠΡΟΤΑΣΗ ΛΟΓΟΚΡΙΝΕΤΑΙ ΓΙΑ ΕΥΝΟΗΤΟΥΣ ΛΟΓΟΥΣ.