Ένα σχόλιο περί δημόσιου πανεπιστημίου (+ δυο ξένα κείμενα)

Δεν ξέρω γιατί, μ’ αυτά και μ’ αυτά, μου πέρασε η εξής σκέψη από το μυαλό:

Αν η σημερινή κυβέρνηση, αλλά και όλες οι προηγούμενες, έσκαψαν συστηματικά τον τάφο για να ταφεί το πτώμα του δημόσιου πανεπιστημίου, εκείνοι που ετοίμασαν και θα του βάλουν τελικά την ταφόπετρα είναι αυτοί ακριβώς που κόπτονται και διαρρηγνύουν τα ιμάτιά τους υπέρ αυτού. Και θα φροντίσουν να είναι η ταφόπετρα βαριά-βαριά, μη και τυχόν το πτώμα εμφανίσει ποτέ συμ-πτώματα Ναζωραίου και νεκραναστηθεί.

Επί των ημερών τώρα, διαβάστε κείμενα από δυο ξένους που σας (μας) αφορούν.

Ο ένας είναι ένας δικός μας ξένος, ο Στάθης Καλύβας, καθηγητής στο πανεπιστήμιο Yale. Λέει, μεταξύ άλλων: «Από το 1974 και μετά κυριαρχεί στη χώρα μας ένας απλοϊκός λόγος που δικαιολογεί, και ενίοτε εκθειάζει, την βίαιη διαμαρτυρία και προσφέρει το ιδεολογικό άλλοθι που χρειάζονται οι κάθε λογής κουκουλοφόροι. Είναι ένας βαθιά συντηρητικός λόγος που μετασχηματίζει κάθε αίτημα σε δικαίωμα και μετατρέπει ένα τραγικό θύμα της αστυνομικής βίας σε ήρωα μιας επανάστασης που είναι τόσο ρομαντική όσο και ασαφής. Εν τέλει είναι ένας λόγος που μπλοκάρει κάθε αλλαγή. Χωρίς την κουλτούρα αυτή δύσκολα τα αντικειμενικά προβλήματα θα οδηγούσαν εκεί που οδήγησαν. Θα είχαν, απλούστατα, μια διαφορετική έκφραση που θα αποσύνδεε την δικαιολογημένη διαμαρτυρία από τις εκτεταμένες καταστροφές».

Ο άλλος είναι ξένος-ξένος, ο Daniel Howden και υπήρξε μέχρι το 2004 ανταποκριτής στην Αθήνα του Independent. Λέει κάπου, μεταξύ άλλων: «There is every reason for anger and just as in 1973, the streets are burning – but this time there is no unifying cause and no visible route to redemption. The courts have failed to deliver justice and the police to afford protection. And elections are unlikely to offer any new solutions».