Οι έμποροι της απελπισίας

Το ότι ο κόσμος περνάει δύσκολα έως πολύ δύσκολα είναι γνωστό. Για την ακρίβεια, όχι όλος ο κόσμος. Σύμφωνα με μια πρόσφατη έκθεση της ελβετικής τράπεζας Credit Suisse (δημοσιεύτηκε πριν από δυο χρόνια), το 1% του παγκόσμιου πληθυσμού κατέχει το 48% του παγκόσμιου πλούτου. Στην Ελλάδα το 1% συγκεντρώνει το 56,1% του εγχώριου πλούτου.  Αν ανήκεις σε αυτό το 1% μάλλον δεν θα αντιμετωπίζεις ιδιαίτερα σοβαρό οικονομικό πρόβλημα...

Μπορεί η απαισιοδοξία, ο φόβος, η απόγνωση, η απελπισία μέσα στις τρέχουσες συνθήκες να αποτελέσει ... προϊόν; Δηλαδή κανονικό προϊόν, που πουλιέται στην αγορά όπως όλα τα άλλα προϊόντα, συσκευάζεται σε κατάλληλη συσκευασία, διακινείται, μοστράρεται και, κυρίως, μπορεί να φέρει κέρδη, πολλά κέρδη; Μη βιαστείτε να πείτε όχι. Γιατί μπορεί και παραμπορεί!

Είναι γνωστό πως, ιδιαίτερα σε καιρούς σκληρούς, άγριους, όπως είναι οι καιροί μας, υπάρχουν επιτήδειοι που κατέχουν και εκμεταλλεύονται το μυστικό πως κέρδη υπάρχουν στο εμπόριο της ελπίδας (παράδειγμα οι παράνομοι διακινητές προσφύγων, που υπόσχονται ασφαλές πέρασμα στον ποθητό προορισμό έναντι τεράστιου τιμήματος). Όμως υπάρχουν και κάποιοι άλλοι επιτήδειοι που κατέχουν το ίδιο μυστικό από την ανάποδη: πως κέρδη μπορούν να υπάρξουν και στο εμπόριο της απαισιοδοξίας, του φόβου, της απελπισίας, ιδίως όταν οι «πελάτες» ψαρεύονται στα θολά νερά της κρίσης.

Τα τελευταία 7 χρόνια στην Ελλάδα είδαμε υπέρτερες δυνάμεις, τις δυνάμεις του διεθνούς κεφαλαίου, να εξαναγκάζουν τη χώρα να φορέσει το ζουρλομανδύα των μνημονίων, δηλαδή της οικονομικής και κοινωνικής καταστροφής. Οι δυνάμεις αυτές δεν έδρασαν μόνες τους. Αξιοποίησαν τις άφρονες πολιτικές και την εγκληματική δράση των εσωτερικών δυνάμεων της διαπλοκής και του πλιάτσικου  του κοινωνικού πλούτου. Η Ελλάδα βρέθηκε στον πάτο ενός πηγαδιού δίχως … πάτο! Όλο αυτό το διάστημα οι εσωτερικές αυτές δυνάμεις δεν εγκατέλειψαν ούτε στιγμή το ρόλο τους, που συνίσταται στο να πλουτίζουν κάτω από οποιεσδήποτε συνθήκες και καθεστώς. Μόνο που δίπλα στις παλιές, δοκιμασμένες τέχνες τους πρόσθεσαν μιαν άλλη: το εμπόριο του φόβου. Στην πραγματικότητα, μπορεί ολόκληροι κλάδοι της οικονομίας να βυθίζονταν ο ένας μετά τον άλλο στην κρίση, όμως πάντα το εμπόριο του φόβου ανθούσε. Αλλά το τελευταίο διάστημα «δίνει ρέστα».

Ας αναλογιστούμε καθένας μας τι έχουμε δει και ακούσει τον τελευταίο ένα χρόνο και κάτι, είτε σε βαρύγδουπες αναλύσεις και δηλώσεις είτε σε πρωτοσέλιδα εφημερίδων με πηχυαίους τίτλους, είτε σαν πρώτη «είδηση» σε κάποιο κανάλι, είτε σε ψιθύρους και εικοτολογίες μέσα από facebook και twitter και τα άλλα μέσα μαζικής επικοινωνίας. Για επικείμενη έξοδο από το ευρώ/την Ευρώπη/τη Συνθήκη Σέγκεν, για νέες αφαιμάξεις μισθών και συντάξεων, για νέα φορολογικά βάρη, για νέες υπέρογκες εισφορές, για νέα χαράτσια, για κυβερνητικά σκάνδαλα κλπ. Μια ακατάσχετη καταστροφολογία που δεν επαληθεύεται, ξεχνιέται για λίγο, επαναλαμβάνεται ίσως λίγο αργότερα, διαψεύδεται και πάλι, μέχρι να ξεχαστεί, χωρίς να γίνει επανόρθωση και γενικά να ιδρώσει το αυτί κανενός  από εκείνους που κατασκεύασαν, μαγείρεψαν, διακίνησαν την «είδηση».

Δεν πάνε πολλές μέρες που διαβάζαμε σε γνωστή εφημερίδα την «είδηση» για «έκτακτη εισφορά 10%» γραμμένη με τεράστια στοιχεία στο πρωτοσέλιδό της. Η είδηση αναπαράχθηκε σε άλλες εφημερίδες, κανάλια και στο διαδίκτυο. Αν και ο τίτλος δεν διευκρίνιζε πάνω σε τι θα υπολογιζόταν το 10%, το μυαλό του αναγνώστη προσανατολιζόταν αυτόματα στο ότι, πάντως, η εισφορά θα ήταν νέα («έκτακτη») και θα αφορούσε όλους. Η κυβερνητική δήλωση που εκδόθηκε άμεσα έβαζε τα πράγματα στη θέση τους: ότι η «έκτακτη εισφορά», εφόσον επιβαλλόταν, δεν θα ήταν μια νέα εισφορά αλλά θα αφορούσε τη γνωστή εισφορά αλληλεγγύης που επιβλήθηκε όχι από τους τωρινούς αλλά από τους προηγούμενους πριν κάποια χρόνια. Ότι ναι, υπήρχαν σκέψεις για ενδεχόμενη αύξηση. Αλλά ότι, το κυριότερο, η αύξηση αυτή από το 8% στο καθαρό εισόδημα, που ισχύει τώρα, στο 10%, αν επιβαλλόταν, θα αφορούσε μόνο εισοδήματα πάνω από 500.000 ευρώ το χρόνο! Αν, λοιπόν, η «είδηση», όπως πλασαρίστηκε, δεν συνιστούσε συνειδητή απόπειρα εξαπάτησης του κόσμου και δημιουργίας εντυπώσεων, τότε τι ήταν; Και ο στόχος; Μήπως η τρομοκράτηση, η πρόκληση ανησυχίας και αγανάκτησης του αναγνώστη και η διαμόρφωση εχθρικού κλίματος κατά της κυβέρνησης που δήθεν σχεδιάζει τέτοια απεχθή, ληστρικά μέτρα κατά του λαϊκού εισοδήματος; Και, στη συνέχεια, η κεφαλαιοποίηση της λαϊκής αγανάκτησης υπέρ των αντιπάλων της κυβέρνησης;

Φυσικά τα τεράστια υπαρκτά προβλήματα που έχουν στριμώξει τη χώρα στη γωνία μετά από δεκαετίες ολόκληρες κακοδιοίκησης και καταλήστευσης του δημόσιου πλούτου ενισχύουν την αγωνία των πολιτών που κατακλύζονται από τέτοια «προϊόντα» (πλαστές ειδήσεις δηλαδή).  Εκτός αν οι πολίτες διαθέτουν μνήμη και κρίση. Τότε, «προϊόντα» όπως τα παραπάνω απλώς δεν έχουν καμία τύχη.