Με αφορμή ένα σχόλιο για το «φονικό της Ελένης»

Ο τίτλος της προηγούμενης ανάρτησής μου ήταν «Το φονικό της Ελένης». Θα μπορούσε να είναι «Ο Ιερέας και το τσεκούρι». Ή, ακόμα πιο σωστά, «Ο Ιερέας, το τσεκούρι κι εμείς». Εναλλακτικά, «Η Ουρά και το Κεφάλι». Γιατί στόχος μου ήταν να στρέψω τον προβολέα από το «τσεκούρι», δηλαδή από εκεί που είναι σταθερά στραμμένος όλες αυτές τις μέρες, στον «Ιερέα» και πιο πέρα, στην κοινότητα. Να φωτιστεί όλο το σκηνικό της «θυσίας».

Τελικά πόσοι ήσαν οι δολοφόνοι της Ελένης; Ποιος εκτέλεσε τη σφαγή;

Το τσεκούρι, λέμε όλοι. Κοιτάμε με αποτροπιασμό και καταδικάζουμε τους δυο δολοφόνους. Και πολλοί στεκόμαστε εκεί. Ξεχνώντας ότι οι  δυο άμεσοι θύτες, ηλικίας 19 και 21 χρονών, είναι με τη σειρά τους θύματα του «Ιερέα», και τελικά της κοινότητας.

Ξεχνώντας επίσης πως η Ελένη δεν δολοφονήθηκε μόνο μια φορά, αλλά πολλές, μέσα στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης («τα ήθελε…», «τι γύρευε με τον αλβανό και με το δικό μας κάθαρμα;»…), μέσα στις καθημερινές μας συζητήσεις, μέσα στην υπεροψία του βλέμματός μας («αυτά τα μιάσματα έπραξαν το φονικό, όχι εμείς, ευτυχώς!».

Αλλά πριν από την Ελένη είχαν ήδη δολοφονηθεί οι δυο νεαροί, για την ακρίβεια η ηθική τους προσωπικότητα, το αξιακό τους σύστημα, η σχέση τους με την ανθρωπιά, το έλεος, το σεβασμό του άλλου, την αξιοπρέπεια. Φρόντισαν γι αυτό οι κυρίαρχες απόψεις της κοινότητας: σεξισμός, ρατσισμός, μαγκιά, φαλλοκρατία, μισογυνισμός.

«Φταίει το τσεκούρι, εγώ ήμουν αλλού» λέει ο Ιερέας. Δηλαδή όλοι εκείνοι που προβάλλουν, διαπαιδαγωγούν, επιβάλλουν τις κυρίαρχες απόψεις: τα μέσα μαζικής αποβλάκωσης, τα μέσα ηλεκτρονικής δικτύωσης, οι ιστότοποι με το άκρως βίαιο και αισχρό περιεχόμενο, διαθέσιμο στους πάντες, ακόμα και στα μικρά παιδιά.

«Φταίει το τσεκούρι, εγώ ήμουν αλλού» λέει η κοινότητα. Δηλαδή όλοι εμείς που έχουμε αναγάγει τα παραπάνω άκριτα σε υπέρτατο κριτή, σε θεσμούς που μας δίνουν την πληροφορία, διαμορφώνουν τα κριτήριά μας,  επιβάλλουν το ρυθμό του βηματισμού μας.

Την επόμενη φορά ίσως να μη την λένε «Ελένη». Όμως θα είναι ίδιο το τυπικό της «θυσίας». Με το τσεκούρι, τον Ιερέα και την κοινότητα, καθέναν στο ρόλο του.

Εκτός αν τ’ αλλάξουμε όλα: τυπικό, θυσίες, ιερείς, και κυρίως εμάς, την κοινότητα.