Για το φονικό της Ελένης

«… Και αγάλματα του Δία υπάρχουν, ένα του Λεωχάρη και ένα του λεγόμενου Δία Πολιέα. Μπροστά του τελούνται θυσίες κατά το τυπικό που θα περιγράψω… Τοποθετούν πάνω στο βωμό του Δία Πολιέα σπόρους ανάμεικτους από κριθάρι και σιτάρι και τα αφήνουν εκεί, χωρίς φύλακα. Το βόδι που πρόκειται να θυσιαστεί πλησιάζει τότε στο βωμό και τρώει τα δημητριακά. Ένας από τους ιερείς, που θα τελέσει τη θυσία και σωστά ονομάζεται βουφόνος, σφάζει το βόδι με τσεκούρι, το οποίο πετάει καταγής και φεύγει βιαστικά. Οι Αθηναίοι, μη γνωρίζοντας [δήθεν…] ποιος σκότωσε το θύμα, δικάζουν το τσεκούρι. Η τελετή αυτή γίνεται ακριβώς όπως την περιέγραψα...».

Το απόσπασμα αναφέρεται σε ιερές τελετές στην Ακρόπολη της αρχαίας Αθήνας. Ο Ζακ Λακαριέρ το αντέγραψε από τον αρχαίο περιηγητή Παυσανία (Αττικά 24.1,3-5,7). Μας πληροφορεί, ανάμεσα στ’ άλλα, πως το φόνο του βοδιού τον θεωρούσαν αναγκαίο για να εξασφαλιστούν η πλούσια συγκομιδή και οι ευεργετικές βροχές που θα φέρει ο θεός. 

Όσο για τη δίκη του φονικού τσεκουριού, ο Λακαριέρ γράφει ότι το θεωρούσαν μιαρό, γιατί έχυσε το αίμα, και σημαδεμένο με στίγμα επικίνδυνο για την κοινότητα. Δικαζόταν, λοιπόν, σαν ζωντανό ον, καταδικαζόταν, και στη συνέχεια το πέταγαν στη θάλασσα…

 ***

Χιλιάδες χρόνια μετά θα δικάσουν τους φονιάδες της Ελένης, θα τους καταδικάσουν, και θα τους ρίξουν, όχι στη θάλασσα, αλλά στην ειρκτή, τους άθλιους. Να σαπίζουν τα υπόλοιπα χρόνια της ζωής τους, οι μιαροί, που έχυσαν αίμα. Οι σημαδεμένοι με στίγμα επικίνδυνο για την κοινωνία…

Όμως ο «ιερέας» που κατακρεούργησε το σφάγιο το έβαλε στα πόδια, την κοπάνισε, κρύφτηκε, έγινε άφαντος, τίποτα δεν είδε, τίποτα  δεν ξέρει. Δείχνει τους μιαρούς. «Φταίει το τσεκούρι», λέει. «Εγώ ήμουν αλλού».

Στο φευγιό του απάνω τού έπεσε η ταυτότητα. Ο καθένας που θέλει να δει βλέπει. Και διαβάζει το όνομα του κατόχου: «σεξισμός», «ρατσισμός», «μαγκιά», «φαλλοκρατία», «μισογυνισμός».

Κάποιοι πιο πονηρεμένοι διαβάζουν «μέσα ηλεκτρονικής δικτύωσης».

Κάποιοι άλλοι «μέσα μαζικής αποβλάκωσης».

Και κάποιοι άλλοι «ιστότοποι με άκρως βίαιο και αισχρό περιεχόμενο, διαθέσιμο στους πάντες, ακόμα και σε παιδιά».