Το Έθνος πρέπει να μάθει να θεωρεί εθνικό ό,τι είναι αληθινό

Τη χρονιά που πέρασε, ο κατάλογος των βιβλίων που διάβασα ήταν αρκετά «ελληνοκεντρικός». Ανάμεσα στα ελληνικής έμπνευσης και γραφής βιβλία ήσαν και δυο σπουδαίων λογοτεχνών μας, που η λατρεία τους για την Ελλάδα ουδέποτε αμφισβητήθηκε: του Στρατή Μυριβήλη και της Πηνελόπης Δέλτα. Θα ήταν πολλαπλά ωφέλιμο να τους διαβάσουν οι σύγχρονοι Έλληνες… 

Οι Έλληνες που, στην πλειοψηφία τους, πιστεύουν τούτο ή εκείνο, το προβάλλουν με πάθος πολλές φορές, αλλά αρνούνται το στοιχειώδες: να ψάξουν, να μελετήσουν, να γνωρίσουν, προτού αποφασίσουν τι πιστεύουν. Κι έτσι εμφανίζονται να δικαιώνονται με έναν απρόσμενο τρόπο όσοι κατηγορούν τους πολίτες αυτής της πολύπαθης χώρας ότι είναι τεμπέληδες! Μιλάμε φυσικά για διανοητική οκνηρία και όχι για σωματικό μόχθο και ωράρια εργασίας.  

Μέσα στα θολά νερά της άγνοιας, της ακρισίας, της ευπιστίας, βρίσκουν την ευκαιρία οι πονηροί, οι επιτήδειοι, οι έχοντες συμφέρον, να ψαρέψουν οπαδούς , ψήφους, επιρροή. Είναι οι πατριδοκάπηλοι, οι δειλοί, οι ψεύτες, οι ανέντιμοι, αυτοί που το προϊόν που πουλάνε το λένε «πατρίδα». Αλλά και οι άλλοι, εκείνοι που το προϊόν που πουλάνε το λένε «θεό», «πίστη», «παράδεισο». 

Ειδικά στο ζήτημα του Μακεδονικού, πολλοί από αυτούς, τους πονηρούς, τους επιτήδειους, τους έχοντες συμφέρον, φαίνεται ότι έβγαλαν καλή ψαριά, γέμισαν τα γαλανόλευκα και με πολλούς σταυρούς διακοσμημένα πανέρια τους με ευκολόπιστα, πατριδολάγνα αλλά ανελλήνιστα ψάρια. 

Όμως στο φως του μέλλοντος, του χρόνου που έχει το ελάττωμα να διαλύει τα σκοτάδια, η ψαριά θα αναλωθεί σε ελάχιστο χρόνο. Ο Καιάδας της ιστορίας θα καταπιεί όλους αυτούς που σηκώνουν σήμερα κάλπικα λάβαρα. Και θα μείνουν τελικά στη μνήμη των επιγενόμενων  μόνον αυτοί που τόλμησαν, με θάρρος, γενναιότητα, και οδηγό σκέψης και πράξης το Ελληνικό Μέτρο, να προχωρήσουν στη Συμφωνία των Πρεσπών. Αυτούς θα μνημονεύει, αποδίδοντάς τους τα εύσημα που τους αξίζουν, η ιστορία και η Ελληνική πατρίδα. Επειδή αιώνια αντηχεί και θα κατισχύει η ρήση του εθνικού μας ποιητή: «Το Έθνος πρέπει να μάθει να θεωρεί εθνικό ό,τι είναι αληθινό».  

Τι είναι αληθινό στο ζήτημα του Μακεδονικού; Ποια υπήρξε και ποια είναι η Μακεδονία, ποιοι υπήρξαν και ποιοι είναι οι Μακεδόνες, ποια είναι η Μακεδονική γλώσσα, η Μακεδονική «εθνότητα»;

Ο χώρος επιτρέπει να αναφερθούμε σε όλα αυτά μόνον ακροθιγώς. Γράφει η Πηνελόπη Δέλτα στο βιβλίο της “Στα Μυστικά του Βάλτου”, αναφερόμενη στις αρχές του 1900:

“Ήταν ένα κράμα όλων των βαλκανικών εθνικοτήτων τότε η Μακεδονία. Έλληνες, Βούλγαροι, Ρουμάνοι, Σέρβοι, Αλβανοί, Χριστιανοί και Μουσουλμάνοι, ζούσαν φύρδην-μίγδην κάτω από τον βαρύ ζυγό των Τούρκων. Η γλώσσα τους ήταν η ίδια, μακεδονίτικη, ένα κράμα και αυτή από σλαβικά και ελληνικά, ανακατωμένα με λέξεις τούρκικες.

Όπως και στα Βυζαντινά χρόνια, οι πληθυσμοί ήταν ανακατωμένοι τόσο, που δύσκολα χώριζες Έλληνα από Βούλγαρο - τις δύο φυλές που κυριαρχούσαν. Εθνική συνείδηση είχαν την μακεδονική μονάχα. Όταν όμως οι Βούλγαροι κήρυξαν την εκκλησιαστική τους ανεξαρτησία, και αναγνωρίστηκε στην Κωνσταντινούπολη αρχηγός της βουλγάρικης εκκλησίας ο Έξαρχος αντί του Πατριάρχη, και όταν η σύνοδος του 1872 κήρυξε σχισματικούς τους Βούλγαρους, χωρίστηκε η Μακεδονία σε Πατριαρχικούς Έλληνες κι Εξαρχικούς Βούλγαρους, χωρίστηκαν και οι συντοπίτες, οι συγχωρίτες - ακόμα και οι οικογένειες.”

Γράφει ο Στρατής Μυριβήλης στο βιβλίο του “Η ζωή εν τάφω”, αναφερόμενος στα χρόνια του Πρώτου Παγκόσμιου Πολέμου, όπου πήρε μέρος μαχόμενος στα χαρακώματα, στην περιοχή της Μακεδονίας:

“Είναι μία βδομάδα τώρα που η ζωή μου κυλά μέσα σε τούτο το σπίτι της ειρήνης ήμερα, σα μια κορδέλλα νερό ανάμεσα στη χλόη. Νιώθω μέρα με τη μέρα πιο δυνατή τη σώψυχη ανάγκη να συναγροικηθώ όσο είναι βολετό με την πρωτόγονη ψυχή των ανθρώπων που με φιλοξενούν. Αυτό μ’ έκανε απ’ την πρώτη κιόλας μέρα να βαλθώ πεισμωμένα να μπω μες στο νόημα του γλωσσικού των ιδιώματος. Έκανα ένα γλωσσάριο που το πλουτίζω, το συμπληρώνω και το τελειοποιώ μέρα με τη μέρα. Μιλάνε μια γλώσσα που ‘ναι παρακλάδι σλαβικό με μπόλικα τούρκικα και ρωμέικα στοιχεία. Η αντρίκια της φτογγολογία μου δίνει ένα τονωτικό συναίστημα. Τα φωνήεντά της είναι σπάνια. Η μαλακιά γλυκάδα τους πνίγεται μέσα σ’ ένα κατρακύλισμα από φωνές αδρές και σκληρές. Σα μιλάνε, ακούς να δρομίζουν τον κατήφορο βότσαλα και χαλίκια στρογγυλεμένα μες στ’ ορμητικό ρέμα του Δραγόρα. Μερικές λέξεις έχουν την παρθένα παραστατικότητα των πρωτογέννητων γλωσσών, που δεν ήταν παρά ηχητική μίμηση των κρότων και των θορύβων της ζωντανής ζωής. Για να πουν πως το πουλί “πέταξε” λένε “πρρλιτς”. Σε καμμιά γλώσσα δεν άκουσα τόσο αληθινό το πέταγμα ενός πουλιού.[...]

Τούτοι εδώ οι χωριάτες μιλάνε μια γλώσσα που την καταλαβαίνουν κι οι Σέρβοι κι οι Βουργάροι. Τους πρώτους τους μισούν γιατί τους πιλατεύουν και τους μεταχειρίζουνται για Βουργάρους. Και τους Βουργάρους τους μισούν γιατί πήραν τα παιδιά τους στον πόλεμο. Εμάς τους Ρωμιούς μας δέχουνται με κάποια συμπαθητικιά περιέργεια, μόνο και μόνο γιατί είμαστε οι γνήσιοι υποταχτικοί του Πατρίκ, δηλαδή του Οικουμενικού Πατριάρχη. Η ιδέα του Πατριαρχείου απλώνεται ακόμα, τυλιγμένη μέσα σε μια μυστικοπάθεια πολύ παράξενη, πάνου σε τούτον τον απλοϊκό χριστιανικό κόσμο. Ύστερα είναι και οι τάφοι των προεστών και των παπάδων τους που ‘ναι σκαλισμένοι με τα ιερά και μυστηριώδικα ελληνικά γράμματα. Τα ίδια γράμματα είναι γραμμένα πάνου στα παλιά σκεβρωμένα κονίσματά τους, γύρω απ’ τ’ άγρια ασκητικά κεφάλια των αγίων του Βυζαντίου και μέσα στα κιτρινισμένα Βαγγέλια. Μολαταύτα δε θέλουν να ‘ναι μήτε Μπουλγκάρ μήτε Σρρπ (= Σέρβοι) μήτε Γκρρτς (= Έλληνες). Μονάχα Μακεντών ορτοντόξ”.

Κλείνω αυτό το σημείωμα εδώ. Λίγα ακόμα καθαρά λόγια (αντιγράφω από το http://akritas-history-of-makedonia.blogspot.com/2008/09/): «Η Μακεδονία είναι σήμερα όρος καθαρά γεωγραφικός και όχι εθνολογικός. Έθνος μακεδονικό ιδιαίτερο ούτε υπήρξε ποτέ, αφότου οι αρχαίοι Μακεδόνες, μαζί με τις άλλες ελληνικές φυλές, ενσωματώθηκαν μέσα στον μεγάλο Ελληνισμό των αλεξανδρινών, ρωμαϊκών και βυζαντινών χρόνων, ούτε σήμερα είναι δυνατό να νοηθεί. Η θέληση της Ιστορίας ήταν να βρεθεί σήμερα το έδαφος της μεγάλης αρχαίας Μακεδονίας μοιρασμένο σε τρεις λαούς, τούς Έλληνες, Σλαβομακεδόνες και Βουλγάρους, και προσαρτημένο με σειρά διεθνών συνθηκών στα τρία αντίστοιχα βαλκανικά κράτη…».