Ο Άργος, στην Ιθάκη

19 Ιουνίου 2021

Βρέθηκα για λίγες μέρες φιλοξενούμενος στην Ιθάκη των ελιών, των αμπελιών, των κυπαρισσιών, των πεύκων, των ήρεμων κόλπων, των ανέμων και των βουνών. Ήρθα και στις Αλαλκομενές, ιδρυμένες στα 800 π.Χ.. 

Στο διάσελο και τον λόφο του Αετού, πάνω από το νέο λιμάνι του νησιού, βρίσκονται αρχιτεκτονικά λείψανα της αρχαίας πόλης. Με  βάση τα ευρήματα,  ο χώρος κατοικείται από την μυκηναϊκή μέχρι την ρωμαϊκή εποχή. Τα νομίσματα και οι επιγραφές που έχουν βρεθεί λένε ότι η πόλη ονομαζόταν Ιθάκη και ο Οδυσσέας λατρευόταν σαν τοπικός ήρωας.

Καθώς φωτογραφίζω τις αρχαίες πέτρες, στο διάσελο του Αετού, έρχεται πίσω μου δίχως να τον μυριστώ κι αρχίζει να με γαυγίζει.

- Τι θέλεις ρε; Του λέω χαμηλόφωνα, μ’ εμπιστοσύνη. Μήπως θέλεις να γίνουμε φίλοι;

Συνεχίζει να με γαυγίζει, αλλά σε λίγο σταματάει. Με ακολουθεί στην φωτογράφιση. Κάποια στιγμή έρχεται και με μυρίζει. Μετά βαριέται να έρχεται πίσω μου και πάει να μυρίσει τα λάστιχα του αυτοκινήτου μου. Στο τέλος τα κατουράει κι εξαφανίζεται.

Θυμήθηκα τον Άργο. Αυτός εδώ μπορεί και να ήταν τρισέγγονος κάποιου τρισέγγονου εκείνου, του πιστού σκυλιού του Οδυσσέα. Ο βασιλιάς της Ιθάκης μόλις τον αντίκρισε, μετά από είκοσι χρόνια ξενιτιάς, ανήμπορο πάνω στην κοπριά, γεμάτο τσιμπούρια, δάκρυσε. 

«…αναγνωρίζοντας τον Oδυσσέα στο πλάι του

σάλεψε την ουρά του και κατέβασε πάλι τ’ αυτιά του

όμως τη δύναμη δεν βρήκε 

να φτάσει πιο κοντά στον κύρη του.

Τον είδε εκείνος και γυρίζοντας αλλού το βλέμμα του

σκούπισε ένα δάκρι- από τον Εύμαιο κρυφά,

για να τον ξεγελάσει…»

Ύστερα, λέει ο Όμηρος, ο Οδυσσέας

«προχώρησε στα ωραία δώματα 

και πέρασε στην αίθουσα με τους περήφανους μνηστήρες. 

Kι αυτοστιγμεί τον Άργο σκέπασε η μαύρη μοίρα του θανάτου…».

Φωτογραφίες από την Ιθάκη, το Βαθύ και τα πέριξ. Θα ακολουθήσουν κι άλλες.