Για τσάι στην Ζήρια

12 Ιουλίου 2021

Η μέρα είναι του μαζέματος. Μια το ένα, μια το άλλο, κλείσαμε τρία χρόνια χωρίς ν’ ανέβουμε στην Ζήρια για τσάι. Εξοπλισμένοι μ’ αισιοδοξία και καλές προσδοκίες παίρνουμε τον δρόμο για το Κεφαλάρι, την παλιά μας Ντούσια. Περνάμε μέσα από το χωριό κι ανηφορίζουμε προς τα Ισώματα.

 

Στο οροπέδιο, πρόποδες της ανατολικής Ζήριας, παίρνουμε τον γνωστό μας δασικό δρόμο της συμφοράς. Παλιά εξυπηρετούσε υλοτόμους, σήμερα εμπόρους και συνεργεία για κατεστραμμένα λάστιχα. Ο εγκαταλειμμένος δρόμος πάει προς τα Καμένα, από κείνη την φοβερή πυρκαγιά που παραλίγο να κάψει όλο το δάσος της Ζήριας. Μετά ντουγρού προς το Πηγάδι του Καλόγερου. Θαύμα-θαύμα, φτάνουμε στον μυστικό μας τόπο! 

Ανώμαλη προσγείωση, χαμένα όνειρα. Νάναι μαζεμένα από άλλους που μας προλάβανε; Νάναι βοσκημένα από κοπάδια; Ούτε τόνα ούτε τ’ άλλο. Κάτι λίγα, κάτι τσουρούτικα, δεν φτάνουν ούτε για παρηγοριά. Οι καιροί άλλαξαν, ο  τόπος κλαίει για νερό, πώς να μας ευχαριστήσει; 

Τα ίδια πάθαμε τα περασμένα Χριστούγεννα με τα horns of plenty, τις τρομπέτες του θανάτου, τα μανιτάρια που μαζεύαμε για το κριθαρώτο μας. Τσάι δεν βρήκαμε εκτός από ελάχιστο, ας χορτάσουμε με τοπίο και τίποτα φωτογραφίες. 

Επιστροφή με αυτιά κατεβασμένα και ταλαιπωρημένη μέση. Του χρόνου;