'Ενα απόσπασμα από το "Μυστικό της ξέρας"

 (Γράφτηκε 21 Απριλίου 2022)

Σαν σήμερα, στις 21 Απριλίου 1967, ξεκίνησε μια από τις πιο μαύρες και μοιραίες περιόδους της σύγχρονης Ελληνικής ιστορίας. Κράτησε εφτά χρόνια και τελείωσε με εθνική τραγωδία. Σ’ αυτήν αναφέρονται κάποια προσωπικά μου βιώματα που περιγράφω στη νουβέλα «Το μυστικό της ξέρας» που εκδόθηκε πρόσφατα (Εκδόσεις Βασδέκη, 2021). Ένα απόσπασμα:

*****

«…Σιγή νεκροταφείου είχε απλωθεί πάνω απ’ την μικρή πόλη. Πριν το πραξικόπημα, όσο προχωρούσε το φθινόπωρο και μέχρι να έρθει η άνοιξη, όλα νέκρωναν νωρίς-νωρίς εδώ. Μόλις έπεφτε το βράδυ, ο κόσμος μαζευόταν στα σπίτια του. «Εδώ, τα βράδια, στους δρόμους βγαίνουνε αρκούδες και λύκοι». Έτσι λέγανε οι κάτοικοι, ιδίως οι νέοι. Μετά το πραξικόπημα, η κατάσταση είχε απλώς χειροτερεύσει. Τώρα, στα τυπικά γνωρίσματα μιας κωμόπολης της ελληνικής επαρχίας, προστέθηκε ο χαφιεδισμός, η ανασφάλεια κι η τρομοκρατία.

Στην μια γωνιά του κελιού, πεταμένο στο δάπεδο, διέκρινε ένα στρώμα. Βρώμαγε μούχλα και κάτουρο, όπως όλο το δωμάτιο. Η βρώμα τον είχε χτυπήσει από την στιγμή που πέρασε την πόρτα. Τίποτα άλλο, καρέκλα, σκαμνί, τραπέζι, δεν υπήρχε εκεί μέσα. Δοκίμασε να καθίσει στο πάτωμα, ακουμπώντας την πλάτη στον τοίχο. Πάγωσε και σηκώθηκε. Η ψύχρα έσφιγγε, κι αισθάνθηκε την υγρασία να τον διαπερνάει. Άρχισε να περπατάει γύρω-γύρω στο κελί μέχρι που κουράστηκε. Κάθισε τελικά στο στρώμα. Η μπόχα ήταν ανυπόφορη. Κάποια στιγμή του ήρθε να κατουρήσει. Πήγε στην γωνία του κελιού απέναντι από το στρώμα και κατούρησε. Μετά από καμιά ώρα άκουσε βήματα και κάποιος ξεκλείδωσε την πόρτα. Ένας φακός έριξε μια δέσμη φωτός καταπάνω του κι αντιλήφθηκε ένα χέρι να πετάει μέσα στο κελί μια κουβέρτα. Μετά η πόρτα κλειδαμπαρώθηκε πάλι. Στο λίγο φως που έμπαινε απέξω την αναγνώρισε. Ήταν η κουβέρτα που του είχε βάλει η μάνα του πρόσφατα στην καρέκλα, δίπλα στο κρεβάτι του, αν κρύωνε να σκεπάζεται τα βράδια.

Τυλίχτηκε με την κουβέρτα και πήγε και ξανακάθισε στο στρώμα. Έπρεπε να συγκεντρωθεί και να σκεφτεί όσο γινόταν πιο ψύχραιμα, παρόλο που εξακολουθoύσε να βρίσκεται υπό την επήρεια του σοκ. Άλλο είχε φοβηθεί κι άλλο, αναπάντεχο, του φανερώθηκε. Μπορούσε να έχει άσχημα ξεμπερδέματα και μόνο με τούτο το χαρτάκι με τα συνθήματα. Η χούντα δεν αστειευόταν. Σχεδόν όλα εξαρτιόνταν από το σε ποιανού τα νύχια θα έπεφτες. Υπήρχαν όμως κι άλλα πράγματα που παίζανε ρόλο, όπως το οικογενειακό ιστορικό, ο προσωπικός φάκελός σου, και το πόσο συνεργάσιμος θα ήσουν. Όμως η πιο μεγάλη απειλή καραδοκούσε αλλού: σ’ αυτά που δεν είχαν αποκαλυφθεί μέχρι τότε, σ’ εκείνα που δεν ήξερε ο μοίραρχος...».