Κώστας Παππής

10/26/2006

Εμείς, πάντως, νικήσαμε

Πάει σχεδόν ένας μήνας από την τελευταία εγγραφή σε αυτό το blog, διάστημα πολύ μεγάλο σε σχέση με τις αρχικές μου προθέσεις για τακτική κατάθεση απόψεων. Η τελευταία αυτή εγγραφή είχε τίτλο «Περί πολιτισμένων λαών». Δεν «τιμήθηκε» με κανένα σχόλιο. Τι να υποθέσω; Ότι συνάντησε την καθολική αμηχανία; Αλλά γιατί αμηχανία; Για τα ερωτήματα που έβαλα σχετικά με το τι είναι τελικά πολιτισμός και ποιος θα πρέπει να θεωρείται πολιτισμένος λαός; Για το πιο ευθύ ερώτημα αν πολιτισμένος είναι ένας λαός που αγαπάει και τιμά τους ποιητές του ή ένας λαός που τους αγνοεί ενώ ασκείται καθημερινά στην κατανάλωση κάθε είδους σκουπιδιών, ιδίως των «πνευματικών» που προσφέρουν τα ΜΜΕ;

Ίσως η αμηχανία (δεν πιστεύω ότι υπάρχει αδιαφορία για τέτοιου είδους ερωτήματα) να προκλήθηκε από την πρότασή μου στους αναγνώστες/αναγνώστριες να μιμηθούμε τους Ιρανούς, να φτιάξουμε μια παρέα και να πάμε να διαβάσουμε στίχους των μεγάλων μας ποιητών στους τάφους τους. Σε κάθε περίπτωση, το εννοούσα!

Τα τρέχοντα, πάντως, με καλούν να φύγω (προσωρινά τουλάχιστον), από αυτό το θέμα. Δύο κείμενα έχουν τραβήξει ιδιαίτερα την προσοχή μου τις τελευταίες μέρες. Το πρώτο ήταν η απόφαση (ψήφισμα) της συνέλευσης φοιτητών του ΠΑΠΕΙ της περασμένης εβδομάδας (19-10-06), που δημοσιεύεται στη στήλη «Ανακοινώσεις» του Παπιού (http://www.topapi.gr/). Και το δεύτερο η επιστολή του Δημήτρη που δημοσιεύεται στη στήλη «Ελεύθερο Βήμα» με τίτλο «Η κατάληψη μετράει 6-7 μήνες».

Ο Δημήτρης, αναφερόμενος στην τελευταία κατάληψη, επιχειρεί ένα «ψυχόγραμμα» κάποιων συνδικαλιστών, οι οποίοι θα πρέπει να έχουν θυμώσει πολύ μαζί του (το υποθέτουμε, αν και δεν δημοσιεύτηκε καμιά απαντητική επιστολή στο Παπί). Αντιγράφω τμήματα της οργισμένης επιστολής του: «Ο καθένας έχει το δικαίωμα να κάνει ό,τι θέλει για να εκφράσει την αντίθεσή του. Ο μεγαλύτερος αυταρχισμός όμως είναι να καταπατάς τα δικαιώματα του άλλου για ίδιον όφελος. Κάνε αποχή, μοίρασε φυλλάδια, κάνε πορεία, κάνε ομιλίες, κάνε και απεργία πείνας αν θες, αλλά όχι να κλείνεις ένα ολόκληρο Πανεπιστήμιο με το έτσι θέλω, να επικαλείσαι δημοκρατικές μεθόδους, και να πατάς στο λαιμό τους συμφοιτητές σου υποστηρίζοντας ότι το κάνεις για το καλό της κοινωνίας και των επόμενων γενιών. Ποιος σε έχρισε αυθεντία; Ποιος σου επιτρέπει να αλλάζεις τον προγραμματισμό τόσων οικογενειών και να λες από πάνω ότι και εσύ θες να τελειώσεις τη σχολή σου; Παντού βλέπεις ΔΑΠίτες και ΠΑΣΠίτες. Τους ανένταχτους που είναι η πλειοψηφία γιατί δεν τους βλέπεις; Γιατί πολύ απλά νιώθεις ευχαρίστηση όταν εσύ ο ένας μπορείς να απαγορεύσεις κάτι σε δέκα. Αυτό σε κρατάει ζωντανό, η αίσθηση εξουσίας. Γιατί έχεις πλάσει ένα δικό σου παράλληλο σύμπαν στο οποίο εσύ εξουσιάζεις και τότε μόνον νιώθεις ότι πέτυχες κάτι, ότι έκανες την επανάστασή σου».

Και αμέσως μετά: «Γι' αυτό όμως δε μπορεί να σε κατηγορήσει κανείς. Γιατί ίσως η μεγαλύτερη επιτυχία του ίδιου συστήματος που κατηγορείς για τα πάντα είσαι εσύ. Ένα παιδί που παντού βλέπει έναν εχθρό, όχι πολλούς και διαφορετικούς - γιατί οι πολλοί δύσκολα αντιμετωπίζονται - έναν και υπέρτατο. Και έχεις βάλει σκοπό σου να αφυπνίσεις τον υπόλοιπο κόσμο. Αλλά επειδή τον κόσμο τον βλέπεις πολύ κοιμισμένο προσπαθείς να τον τρομάξεις για να ανοίξει τα μάτια του και να φύγει απ' τον Μορφέα. Όταν ανοίγει τα μάτια όμως τρομάζει περισσότερο γιατί δεν του δείχνεις μια καλύτερη ζωή, του δείχνεις ένα μέλλον ζοφερό και μίζερο και μαύρο. Ίσως για μερικούς αυτό να είναι το μέλλον τους, αλλά για όσους δεν ισχύει αυτό, το μόνο που καταφέρνεις είναι να τους κάνεις να γραπωθούν με τα νύχια απ' τον Μορφέα και να εκλιπαρήσουν για κάτι καλύτερο, κάτι πιο όμορφο. Τελικά είσαι ο μπαμπούλας».

Κατά περίεργο τρόπο, στην επιστολή του ο Δημήτρης δεν κάνει καμιά αναφορά στο ψήφισμα που αναφέρω, αν και προηγήθηκε, άρα του ήταν γνωστό. Όμως το ψήφισμα θα έλεγα ότι ενισχύει τις βασικές του θέσεις. Τι λέει το ψήφισμα; Ακριβώς ό,τι θα έλεγε η ανακοίνωση μιας κομματικής οργάνωσης του εξωκοινοβουλευτικού αριστερού χώρου (σημειώνω ότι ο όρος «αριστερός» έχει κακοποιηθεί βάναυσα στις μέρες μας). Πάντως δεν λέει ό,τι θα έλεγε (και πιστεύει) ο μέσος φοιτητής του ΠΑΠΕΙ. Tο ψήφισμα κάνει μια περιήγηση στα τρέχοντα εσωτερικά και διεθνή με αναφορές στην «πολιτική κρίση» (;) (αναφέρεται προς απόδειξη του ισχυρισμού το σκάνδαλο της Επιτροπής Ανταγωνισμού και η «ομιλία του πρωθυπουργού μετά τα αποτελέσματα των Δημοτικών-Νομαρχιακών εκλογών») και στις «επείγουσες απαιτήσεις» του ΣΕΒ, της Ευρωπαϊκής Ένωσης, του ΔΝΤ και του ΟΟΣΑ. Στη συνέχεια το ψήφισμα διακηρύσσει ότι η πάλη γίνεται για να καταργηθούν κλπ, να διαλυθούν κλπ, να αποσυρθούν κλπ, να παραιτηθούν κλπ., και φυσικά «όχι στην καταστρατήγηση του ασύλου» (αυτού που καταστρατηγείται βάναυσα όταν απαγορεύεται κατά τη διάρκεια των καταλήψεων η είσοδος στο Πανεπιστήμιο και στα γραφεία, στα εργαστήρια και στις βιβλιοθήκες κάθε άλλου μέλους της πανεπιστημιακής κοινότητας, δικαιούμενου ασύλου φυσικά, χωρίς το προαπαιτούμενο να έχει προσχωρήσει στην όποια κατάληψη!). Και καταλήγει με την απόφαση για κατάληψη του ΠΑΠΕΙ.

Πόσοι αλήθεια από το πλήθος των φοιτητών του ΠΑΠΕΙ (10.000; 15.000; έχω χάσει το λογαριασμό) θα προσυπέγραφαν αυτό το ψήφισμα;

Ανεξάρτητα από το αν συμφωνεί ή διαφωνεί κανείς με επιμέρους θέσεις του ψηφίσματος, τι επιτεύχθηκε με την ψήφισή του; Μα ο θρίαμβος της οργάνωσης που κατέβασε το ψήφισμα στη συνέλευση ή, εν πάση περιπτώσει, του συντάκτη του ψηφίσματος! Το Πανεπιστήμιο Πειραιώς και οι φοιτητές του φαίνεται προς τα έξω αλλά και προς τα μέσα, προς το ίδιο το Πανεπιστήμιο, να έχουν προσχωρήσει πλήρως στην οργάνωση του συντάκτη ή στις απόψεις του, αφού (υποτίθεται ότι) το ψήφισμα εκφράζει αυθεντικά τους φοιτητές του Πανεπιστημίου Πειραιά! Η εξουσία, που λέει ο Δημήτρης.

Όσο για τα άλλα, το αν λειτούργησε ουσιαστικά η δημοκρατία στο χώρο, το αν εκφράζεται γνήσια η βούληση των φοιτητών του ΠΑΠΕΙ, είναι ψιλά γράμματα. Εμείς, πάντως, νικήσαμε!