Χουδέτσι

«Πάνε μέρες που τα φώτα έσβησαν, η μεγάλη γιορτή τέλειωσε, η γιορτή που χαράχτηκε ανεξίτηλα στη μνήμη και στην καρδιά μου, και δεν ξέρω ποιον να πρωτο-ευχαριστήσω: το σπουδαίο μουσικό και δημιουργό πολιτισμού Ross, τους υπέροχους Έλληνες και ξένους μουσικούς, τα παιδιά του Χουδετσιού που έκαναν εκπληκτική δουλειά, ιδιαίτερα τη Ρένα Κονταξάκη, τις γενιές των Χουδετσιανών που έκαναν το Χουδέτσι αυτό που είναι σήμερα, ένα φωτεινό μετέωρο που δίνει το παράδειγμα σε όλη την Ελλάδα… Σας ευχαριστώ από τα βάθη της καρδιάς μου για τη μοναδική εμπειρία που όλοι εσείς μου χαρίσατε!».
Αυτό ήταν το μήνυμα που ανάρτησα στις 23 του περασμένου Αυγούστου στο facebook, και συγκεκριμένα στην ομάδα Houdetsi Festival (https://www.facebook.com/groups/125873584126084/?fref=ts).
Για ποια γιορτή που τέλειωσε μιλάω, ποιο είναι το Χουδέτσι, από πού πήγαζε η ευγνωμοσύνη που εκφράζει το μήνυμά μου. Και τι ενδιαφέρον μπορεί να έχουν όλα αυτά για μας εδώ στο Δήμο των Σικυωνίων; 
Το Χουδέτσι είναι ένα όμορφο παραδοσιακό μεσογειακό χωριό στο Νομό Ηρακλείου της Κρήτης. Πληθυσμιακά δεν συγκρίνεται με το Κιάτο – ο πληθυσμός του δεν φτάνει ούτε το ένα δέκατο του Κιάτου. Κι όμως αυτό το χωριό εδώ και πέντε χρόνια επαναλαμβάνει μέσα στην καρδιά κάθε καλοκαιριού ένα θαύμα: ένα υπέροχο πολιτιστικό γεγονός με διεθνή εμβέλεια, «μια αυθεντική, ποιοτική εναλλακτική πολιτιστική πρόταση», μια εμπειρία που μοιράζονται χιλιάδες άνθρωποι, κάθε χρόνο και περισσότεροι, μια πρωτοβουλία που θα έπρεπε να γίνει πρότυπο για κάθε κοινότητα στην Ελλάδα.
Όπως διαβάζουμε στην ιστοσελίδα http://www.houdetsifestival.com/index.php/profile του Houdetsi Festival, όπως καθιερώθηκε να λέγεται, «η αρχική ιδέα ξεκίνησε ως ευκαιρία και δυνατότητα «σύμπραξης» του Μουσικού Εργαστηρίου Λαβύρινθος [που ιδρύθηκε από τον Ross Daly και που φέρνει κοντά μουσικούς παραδοσιακής μουσικής και μαθητές από τις χώρες της Μεσογείου ως τη μακρινή Ινδία, το Αζερμπαϊτζάν και το Αφγανιστάν] με την τοπική κοινωνία που το φιλοξενεί, ως ένδειξη αμοιβαίας αναγνώρισης αλλά και ως αυθόρμητη ανάγκη έκφρασης και εξωτερίκευσης μιας δράσης με παγκόσμια αναφορά. Η πολυετής, συστηματική, δυναμική δημιουργική σύνθεση στοιχείων των πιο σημαντικών μουσικών παραδόσεων έχει διαμορφώσει νέα δεδομένα στο χώρο της συγκεκριμένης μουσικής. Το Houdetsi Festival αναδεικνύει ακριβώς αυτή τη μαγεία της σύνθεσης των διαφορετικών μουσικών στοιχείων, τη συνδυάζει με τοπικά χρώματα, εικόνες, αρώματα και γεύσεις, τη συνοδεύει με την αυθόρμητη διάθεση φιλοξενίας των κατοίκων της περιοχής και την προσφέρει χωρίς όρους σε αυτούς που θέλουν να αποτελέσουν μέρος αυτής της γιορτής».
Η είσοδος των επισκεπτών στο Houdetsi Festival είναι ελεύθερη αφού δεκάδες σπουδαίοι μουσικοί από διαφορετικές χώρες συμμετέχουν αφιλοκερδώς και εκατοντάδες άνθρωποι εργάζονται εθελοντικά σε αυτή τη γιορτή του πολιτισμού, ενώ στηρίζεται οικονομικά από την Περιφέρεια Κρήτης και το Δήμο Αρχανών Αστερουσίων και είναι σε στενή συνεργασία με το Σύλλογο Φίλων του Μουσικού Εργαστηρίου Λαβύρινθος και τον Πολιτιστικό Σύλλογο Χουδετσίου. Το φεστιβάλ αναπτύσσεται σε 5 ζωντανές διαφορετικές μουσικές σκηνές σε διάφορα σημεία του χωριού για τέσσερις μέρες, με εκθέσεις οργανοποιίας, εικαστικών και τέχνης, πολυθεματικά δρώμενα και μια μεγάλη αγορά με εκατοντάδες πάγκους με κάθε λογής παραδοσιακά προϊόντα!
Θα ήθελα να κλείσω αυτή την αναφορά στο θαυμαστό Houdetsi Festival με μιαν επισήμανση που νομίζω ότι μπορεί να έχει ενδιαφέρον για το Δήμο μας. Παρατηρούμε τα τελευταία χρόνια την εμφάνιση μιας σειράς σκόρπιων πρωτοβουλιών πολιτιστικού χαρακτήρα από διάφορες ομάδες ατόμων στο Δήμο Σικυωνίων,  τη δημιουργία ποικίλων συλλόγων που φιλοδοξούν να συνεισφέρουν με δράσεις στην πολιτιστική ζωή του δήμου. Όλες αυτές οι προσπάθειες, παρά τις προθέσεις και τις όχι σπάνια πετυχημένες δράσεις, παραμένουν ασύνδετες, ασυντόνιστες, και τις περισσότερες φορές αφήνουν μιαν αίσθηση ότι η προσφορά τους παραμένει αποσπασματική και ανολοκλήρωτη. Λείπει η συνένωση των προσπαθειών, και βέβαια το μεγάλο σπουδαίο γεγονός σαν το φεστιβάλ του Χουδετσίου (που θα ήταν, για παράδειγμα, ένα πανελλήνιο φεστιβάλ αρχαίου δράματος...), που θα συσπειρώσει τις ντόπιες δυνάμεις και θα αναδείξει τα πιο σημαντικά του τόπου μας, την ίδια την ψυχή της κοινότητας – αν υποτεθεί ότι υπάρχει μια τέτοια «ψυχή»...


 

Άσχετα (;)

Κλήθηκα πρόσφατα να καταθέσω ως μάρτυρας στο Μονομελές Εφετείο Κακουργημάτων της Αθήνας σε μια δίκη όπου θα δικαζόταν μια ομάδα ατόμων («κατά τάδε κλπ»). Τον «τάδε» δεν τον γνώριζα. Οι υπόλοιποι δεν αναφέρονταν. Καμία αναφορά στην υπόθεση. Θα πήγαινα να καταθέσω σε μια σοβαρή, υποτίθεται, υπόθεση χωρίς να ξέρω περί τίνος επρόκειτο, ώστε να πάω προετοιμασμένος, έχοντας μαζί μου ενδεχομένως τεκμήρια και στοιχεία που θα διευκόλυναν την απονομή δικαιοσύνης. Έμαθα εκ των υστέρων ότι επρόκειτο για μια υπόθεση σπείρας ξένων κακοποιών, που είχε ρημάξει πριν 4 χρόνια πολλά παρκαρισμένα αυτοκίνητα, μεταξύ αυτών και το δικό μου. Η κατηγορία ήταν για «διακεκριμένες κλοπές». Τα θύματα είχαν καταγγείλει το γεγονός στο πλησιέστερο αστυνομικό τμήμα, που φαίνεται ότι, μετά από έρευνες, βρήκε την ταυτότητα της σπείρας.

Παρουσιαστήκαμε καμιά 20ριά μάρτυρες. Περιμέναμε από τις 9 το πρωί μέχρι τις 3 το μεσημέρι. Η δίκη δεν έγινε. Αναβλήθηκε γιατί ο δικαστής δεν πρόκαμε, έχοντας να δικάσει μέσα σε μια μέρα καμιά 25ριά υποθέσεις. 

Στη νέα δικάσιμη που ορίστηκε παρουσιαστήκαμε ξανά οι ίδιοι μάρτυρες, πάντα στις 9 το πρωί. Η δίκη μετά από κάποιες ώρες, αφού προηγήθηκαν άλλες, ξεκίνησε αλλά αμέσως πρόκυψε θέμα νέας αναβολής. Κάποιος από τους κατηγορημένους δεν είχε κλητευθεί νόμιμα. Τελικά αποφασίστηκε ότι θα δικαζόταν «ωσεί παρών». Καλείται ο πρώτος μάρτυρας, αστυνομικός, ο πιο ουσιαστικός, αφού ήταν ο μόνος που διέθετε, αυτός και η υπηρεσία του, τα τεκμήρια της ταυτότητας της σπείρας (οι υπόλοιποι δεν τη γνωρίζαμε φυσικά, θα καταθέταμε απλώς για το γεγονός της διάρρηξης των αυτοκινήτων μας και για τα πράγματα που κλάπηκαν). Ο μάρτυρας άφαντος. Νέα αναβολή. Θα παρουσιαστούμε κάποια μέρα του Γενάρη, για τρίτη φορά. Θα εμφανιστεί ο ουσιαστικός μάρτυρας αυτή τη φορά; Θα προκύψει κάποιο νέο εμπόδιο για να γίνει η δίκη; Θα πάμε σε νέα αναβολή; Θα ξανα-ταλαιπωρηθούμε, δηλαδή, χωρίς λόγο 20 μάρτυρες, από τους οποίους πολλοί θα αφήσουν τη δουλειά τους, άλλοι το σπίτι τους όπου φροντίζουν ενδεχομένως γέροντες και μικρά παιδιά, κάποιοι ίσως με προβλήματα υγείας – και τρέξε να εξασφαλίσεις βεβαίωση γιατρού από το λαμπρό μας σύστημα υγείας. Και έχει ο θεός, μέχρι ενδεχομένως να παραγραφεί η υπόθεση.

Αλλά το θέμα μου δεν είναι αυτό – το σύστημα απονομής δικαιοσύνης, δηλαδή, που συνεχίζει αναλλοίωτο ταλαιπωρώντας δικαστές και πολίτες.

Έξω από τις αίθουσες του δικαστηρίου (και μιλάμε για το Μέγαρο, το παλάτι της Δικαιοσύνης, όπου συστεγάζονται Άρειος Πάγος, Εφετεία κλπ.), παντού σε όλους τους διαδρόμους και τους χώρους αναμονής, πολυάριθμες πινακίδες εξέπεμπαν το ίδιο αυστηρό μήνυμα: «ΑΠΑΓΟΡΕΥΕΤΑΙ ΤΟ ΚΑΠΝΙΣΜΑ. ΟΙ ΠΑΡΑΒΑΤΕΣ ΘΑ ΠΑΡΑΠΕΜΠΟΝΤΑΙ ΣΤΟ ΑΥΤΟΦΩΡΟ». Οι πινακίδες παρέπεμπαν και στη σχετική διάταξη (Υ.Α. ΥΙ/Γ.Π./οικ. 76017/2002 περί απαγόρευσης του καπνίσματος σε δημόσιους χώρους, μεταφορικά μέσα και μονάδες παροχής Υπηρεσιών Υγείας). Δηλαδή, ο παραβάτης, έτσι και γίνει αντιληπτός, παραπέμπεται αυτομάτως για να δικαστεί – τι πιο εύκολο αφού, σε απόσταση αναπνοής, βρίσκονται όλα τα χρειαζούμενα, δικαστές, αίθουσες κλπ. 
Να σας πω τι γινόταν; Ότι όλοι οι χώροι βρωμοκοπούσαν τσιγαρίλα όπως στο χειρότερο κουτούκι, υπό το άγρυπνο βλέμμα των αστυνομικών που φρουρούσαν τους χώρους (κάποιοι από αυτούς κάπνιζαν κι οι ίδιοι) και εν γνώσει φυσικά των δικαστών που περνούν τις μέρες τους μέσα στα δικαστήρια; Ότι φυσικά κανείς δεν φαινόταν να παραπέμπεται – και βάζω στοίχημα, δεν πρόκειται να παραπεμφθεί - σε κανένα αυτόφωρο;

Αλλά το θέμα μου δεν είναι αυτό – το κάπνισμα, δηλαδή, σε δημόσιους χώρους και η τήρηση του νόμου – που δεν τηρείται. Αλλά; Ποιο είναι το θέμα μου;

Διαβάζω: «Η Ελλάδα είχε μπει σε πρόγραμμα διάσωσης (Μνημόνιο) αφού είχε δανειστεί, για τελευταία φορά, με περίπου 6%, σε μια εποχή που υπήρχε σπάνις κεφαλαίων διεθνώς, εξαιτίας της μεγάλης κρίσης. Ύστερα από 4 ½ χρόνια, σήμερα, παρότι υπάρχει αφθονία διεθνών κεφαλαίων που αναζητούν κερδοφόρες τοποθετήσεις, η χώρα μας βρίσκεται πάλι στη μαύρη λίστα των διεθνών αγορών.
Αυτό δείχνουν τα στοιχεία: προχθές, οι αποδόσεις του ελληνικού 3ετούς ομολόγου ήταν 6,85% ενώ της Πορτογαλίας ήταν 1,06%, της Ιταλίας 0,73% και της Ισπανίας 0,57%. Του ελληνικού 5ετούς ήταν 7,1%, της Ιρλανδίας 0,44%, της Πορτογαλίας 1,63%. Και οι αποδόσεις του 10ετούς ομολόγου κινούνται σταθερά στην περιοχή του 8% συν, ενώ του πορτογαλικού στην περιοχή του 3% και του ιταλικού και ισπανικού στη ζώνη του 2%.
«Με το σπαθί μας», δεν μπορούμε να δανειστούμε από τις αγορές. Θα υπογραφεί νέο Μνημόνιο. Και το ΔΝΤ θα είναι επιτηρητής, μαζί με την Ευρώπη …» (Κώστα Καλλίτση, «Πάλι στη μαύρη λίστα των αγορών», Καθημερινή, 23.11.2014).

Τίποτα δεν αλλάζει λοιπόν σε αυτή τη χώρα; Και καλά, θα μου πείτε, τι σχέση έχει αυτό το τελευταίο δημοσίευμα με όσα αναφέρω παραπάνω περί δικαστηρίων, απαγόρευσης καπνίσματος κλπ.;

Αυτό διερωτώμαι κι εγώ!