ΟΜΑΝ XVII Βόλτα στις λαϊκές αγορές της Μεσκάτ με παρέα το Διονύση και τη … CIA!

Σήμερα το συνεργείο μας θα σας ταξιδέψει στις λαϊκές αγορές της πρωτεύουσας Μεσκάτ. 

Ποιο είναι το συνεργείο μας; Κρατείστε την αναπνοή σας:

1. Ο υποφαινόμενος, 

2. Ο παλιός φίλος του - από τα χρόνια του Λονδίνου - Διονύσης Ασημακόπουλος, μέχρι τις προάλλες Καθηγητής στο Ε.Μ.Πολυτεχνείο,

3. Και … η CIA! Ναι, η γνωστή σας Central Intelligence Service των ΗΠΑ! 

Σας έπιασε σύγκρυο; Ηρεμήστε! Κάνει καλή παρέα! 

Πώς προέκυψε το συνεργείο; 

Εγώ σας προέκυψα με τον τρόπο που ξέρετε – ας προσέχατε, που θέλατε φιλίες μαζί μου στο Facebook!

Ο Διονύσης πρόσφερε τις φωτογραφίες του από ένα παλιότερο ταξίδι του στο Ομάν.

Το τρίτο μέλος του συνεργείου μας προέκυψε από το διαδίκτυο! Διότι η CIA, πέρα από τις γνωστές συνήθειές της, εκτελεί και … αγαθοεργίες: διατηρεί μια ιστοσελίδα που είναι όλα τα λεφτά, γιατί δίνει πολλές και ακριβείς πληροφορίες για όλες τις χώρες του κόσμου, πολύ χρήσιμες για ένα ταξιδιώτη: http://www.ciaworldfactbook.us

Τι κάνουμε τώρα;

Όσο εσείς θα απολαμβάνετε τις ωραίες φωτογραφίες του Διονύση, εγώ θα μεταφράζω (σχολιάζοντας εδώ κι εκεί) κομμάτια από την έκθεση της CIA για το Ομάν. Θα πάμε μαζί όσο πάμε κι όταν κουραστούμε σταματάμε και συνεχίζουμε στο επόμενο.

Έτοιμοι; Ξεκινάμε από την Εισαγωγή. 

Οι κάτοικοι της περιοχής του Ομάν έχουν από καιρό ευημερήσει από το εμπόριο του Ινδικού Ωκεανού. Στα τέλη του 18ου αιώνα, ένα νεοσύστατο σουλτανάτο στη Μεσκάτ υπέγραψε με τη Βρετανία την πρώτη από μια σειρά φιλικών συνθηκών [φιλικών, έτσι λέει, τι να κάνω εγώ; Τώρα πόσο … φιλικές μπορεί να ήσαν συμφωνίες ανάμεσα σε ένα γίγαντα, τη Μεγάλη Βρετανία στα τέλη του 18ου αιώνα, και σ’ ένα νάνο, το τότε Ομάν, κρίνετέ το εσείς]. 

Με την πάροδο του χρόνου, η εξάρτηση του Ομάν από Βρετανούς πολιτικούς και στρατιωτικούς συμβούλους αυξήθηκε [αυτά τα λέει η CIA, όχι εγώ, λέτε να είναι καρφί για τους συμμάχους Εγγλέζους;] αλλά ποτέ δεν έγινε βρετανική αποικία [ησυχάσατε τώρα, έτσι δεν είναι;]. 

Το 1970 ο Qaboos bin Said al-Said ανέτρεψε το περιοριστικό καθεστώς του πατέρα του [περιοριστικό το λέει γιατί, όλα κι όλα, έχει τρόπους η CIA, τι να πει, τυραννικό, που τέτοιο ήταν;] και κυβερνάει από τότε ως σουλτάνος. Το εκτεταμένο πρόγραμμα εκσυγχρονισμού του Qaboos [στο εσωτερικό της χώρας το είδα με τα μάτια μου και του έβγαλα το καπέλο] άνοιξε τη χώρα προς τον έξω κόσμο διατηρώντας παράλληλα τους μακροχρόνιους στενούς δεσμούς με το Ηνωμένο Βασίλειο. Η μετριοπαθής, ανεξάρτητη εξωτερική πολιτική του Ομάν προσπάθησε να διατηρήσει καλές σχέσεις με όλες τις χώρες της Μέσης Ανατολής.

Πάμε τώρα στην Ιστορία.

Από τον 6ο αιώνα π.Χ. μέχρι την άφιξη του Ισλάμ τον 7ο αι. μ.Χ., το Ομάν ελέγχθηκε ή/και επηρεάστηκε από τρεις ιρανικές δυναστείες: των Αχαιμενιδών, των Πάρθων και των Σασσανιδών. Οι Αχαιμενίδες (6ος-4ος αι. π.Χ.) έλεγχαν και/ή επηρέαζαν τη χερσόνησο του Ομάν. Αυτός ο έλεγχος πιθανότατα ασκήθηκε από ένα παράκτιο κέντρο, όπως ήταν το Sohar. Περίπου στα 250 π.Χ., η δυναστεία των Πάρθων έφερε τον Περσικό Κόλπο υπό τον έλεγχό της και επέκτεινε την επιρροή της μέχρι το Ομάν. Επειδή έπρεπε να ελέγξουν τις εμπορικές διαδρομές του Περσικού Κόλπου, οι Πάρθοι εγκατέστησαν φρουρές στο Ομάν. Τον 3ο αιώνα π.Χ., οι Σασσανίδες αντικατέστησαν τους Πάρθους και κράτησαν την περιοχή μέχρι την άνοδο του Ισλάμ, τέσσερις αιώνες αργότερα.

Με την άνοδο του Ισλάμ, η πίστη έφθασε στο Ομάν ενώ ζούσε ο Προφήτης Μωάμεθ. Ο προσηλυτισμός των κατοίκων αποδίδεται συνήθως στον Amr ibn al-As, ο οποίος επισκέφθηκε την περιοχή μεταξύ 627-632. Στα μέσα του 8ου αιώνα μ.Χ., οι κάτοικοι του Ομάν ήσαν μέλη μιας ξεχωριστής αίρεσης της πίστης, τον Ιμπαντισμό (Ibadhism), ο οποίος παραμένει πλειοψηφική αίρεση μόνο στο Ομάν. Ο Ιμπαντισμός χαρακτηρίστηκε ως «μετριοπαθής συντηρητισμός», με «πιστεύω» που αποτελούν μίγμα λιτότητας και ειρήνης.

Κουραστήκατε, γι αυτό σταματάμε εδώ.

Η συνέχεια στο επόμενο.

OMAN XVI Στα Φιόρδ της Αραβίας

- Γύρισες; Πότε γύρισες; Με ρωτάει έκπληκτος προχτές ο Κ.Δ. εννοώντας την επιστροφή μου από το Ομάν.

- Μα, εδώ είμαι, δεν έχω λείψει τους τελευταίους … τρεις μήνες, του απαντάω!

Δεν ήταν η πρώτη φορά που έπρεπε να εξηγήσω ότι δεν έχω … μόνιμη εγκατάσταση στο Ομάν! Ότι βρέθηκα εκεί για λίγες μόνο μέρες, και οι αναρτήσεις μου σχετικά με αυτή την εντυπωσιακή χώρα ξεκίνησαν στην αρχή σαν ανταποκρίσεις από εκεί και συνεχίστηκαν με βάση την Ελλάδα! Και ότι το υλικό τους βασίζεται κυρίως στα φωτογραφικά μου αρχεία (με τη συμβολή και της Μαρίνας), τις πληροφορίες που μάζεψα επιτόπου και σε μια περιδιάβαση σε κάποιες πηγές στο διαδίκτυο.

Όπως και νάναι, το ταξίδι μας στο Ομάν πλησιάζει στο τέλος του. 

Θα ταξιδέψουμε σήμερα, και μάλιστα αεροπορικώς, σε ένα τμήμα της επικράτειας του Ομάν που, ενώ βρίσκεται έξω από τα σύνορα που το οριοθετούν, ανήκει στο Ομάν. Θα πάμε στα «Φιόρδ της Αραβίας».  Έτσι λέγεται, λόγω του ανάγλυφου της ακτογραμμής της, η χερσονήσος Μουσαντάμ (Musandam), ένας θύλακας του Ομάν μέσα στο έδαφος των Ηνωμένων Αραβικών Εμιράτων. Θα επισκεφθούμε την πρωτεύουσα Κασάμπ.

Η Κασάμπ (Khasab) είναι μια μικρή πόλη που βρίσκεται στο άκρο της χερσονήσου, κοντά στα Στενά του Ορμούζ, δηλαδή στον πορθμό πλάτους 39 χιλιομέτρων ανάμεσα στον κόλπο του Ομάν και τον Περσικό κόλπο. Τα Στενά είναι το μόνο θαλάσσιο πέρασμα για τον Περσικό κόλπο και γι' αυτό έχουν μεγάλη στρατηγική σημασία.

Η Κασάμπ  ιδρύθηκε στις αρχές του 17ου αιώνα από Πορτογάλους. Υπήρξε ένα φυσικό λιμάνι, καταφύγιο και στάση ανεφοδιασμού για τα εμπορικά πλοία που ταξίδευαν στην περιοχή. Η πόλη έχει μια εξαιρετική τοποθεσία μεταξύ κάθετων απόκρημνων βράχων και θάλασσας. Ανάμεσά τους ήρεμα γαλαζοπράσινα νερά, έρημοι μικροί κόλποι (παράδεισος για τους δύτες), δελφίνια που χαίρονται την παρέα με τα πλοιάρια που βγαίνουν σεργιάνι στους κόλπους της Κασάμπ, μικροσκοπικά ψαροχώρια με μόνο δυο-τρία σπίτια απομονωμένα, αποκλεισμένα από κάθε χερσαία συγκοινωνία, τοπία απαράμιλλου κάλλους.

Από τα σημαντικότερα αξιοθέατα της πόλης, το κάστρο. Αρχικά κατασκευάστηκε από τους Πορτογάλους το 17ο αιώνα αλλά στη συνέχεια έγιναν τροποποιήσεις. Ο κυκλικός πύργος και τα οχυρά του αξίζουν μια επίσκεψη. 

Άλλο αξιοθέατο είναι το νησί του Τηλέγραφου (Telegraph Island). Το νησί χρησιμοποιήθηκε στο παρελθόν από τους Βρετανούς ως σταθμός του δικτύου τηλεγραφικών καλωδίων που έφταναν ως την πλούσια αποικία τους, την Ινδία.

Δεν είναι λίγες οι γλώσσες που μιλιούνται εδώ, συμπεριλαμβανομένης της  Kumzari, που είναι ένα χαρμάνι από αραβικά, φαρσί (την αρχαία αλλά και σύγχρονη Περσική γλώσσα), αγγλικά, χίντι (η γλώσσα που μιλιέται από μισό δισεκατομμύρια Ινδούς) και πορτογαλικά. Ινδοί, Πακιστανοί και Μπαγκλαντεσιανοί εργάζονται, όπως και στο υπόλοιπο Ομάν, σε εστιατόρια, παντοπωλεία, σούπερ μάρκετ, ταξιδιωτικά πρακτορεία, ξενοδοχεία.

Μου είπαν πως, μακριά από το φώς της μέρας, η θάλασσα παίρνει … φωτιά από το ημιπαράνομο εμπόριο ανάμεσα στο Ιράν και στη Μουσαντάμ: αιγοειδή και τσιγάρα από μια ακτή, ηλεκτρονικά προϊόντα από την άλλη. Ψαροκάικα και παραδοσιακά πλοιάρια, τα γνωστά ντάους (dhows), μπαινοβγαίνουν στους κολπίσκους σηκώνοντας αστακούς με δίχτυα και σταμνιά που φουντάρουν  στη θάλασσα. 

Ξοδέψαμε μια μέρα στην Κασάμπ, κυρίως βολτάροντας στη θάλασσά της, φτάνοντας ως το Νησί του Τηλέγραφου, μέσα σ’ ένα φιλόξενο ντάου, όπου απολαύσαμε το γεύμα που μας πρόσφερε στην κουβέρτα του πλοιάριου το (ξένης εθνικότητας, κυρίως Ινδοί) προσωπικό. 

Για την περιποίηση, και πάλι σας ευχαριστούμε, παιδιά!

Πίσω τώρα στη Μεσκάτ.

Υπάρχει στάση “Μάρκος Μπότσαρης” στο μετρό;

Υπάρχει στάση “Μάρκος Μπότσαρης” στο μετρό;

Θέτω το ερώτημα με την ευκαιρία ενός κειμένου που μου προώθησε ένας φίλος, αλλά και της Επετείου της 25^ης Μαρτίου σε λίγες μέρες.

Θεόφιλος: Μάρκος Μπότσαρης

Μη βιαστείτε ν’ απαντήσετε, ιδίως αν η απάντησή σας είναι «Όχι».

Διότι, και βέβαια υπάρχει στάση του μετρό στο όνομα του Μάρκου Μπότσαρη, του Σουλιώτη αγωνιστή του 21!

Μόνο μην την ψάξετε στο μετρό της Αθήνας. Σ’ αυτό το μετρό θα βρείτε στάσεις στο όνομα διαφόρων αγίων της χριστιανικής θρησκείας (Άγιος Δημήτριος, Άγιος Αντώνιος, Άγιος Ελευθέριος, Άγιος Ιωάννης, Αγία Μαρίνα, Αγία Παρασκευή). Μέχρι και ονόματα ζώων θα βρείτε (Ταύρος), αλλά και δένδρων (Πευκάκια, Δάφνη, Ελαιώνας, Αμπελόκηποι) μα και πουλιών (Περιστέρι), ακόμα και Βασιλισσών της Αγγλίας (Βικτώρια)!

Αλλά πουθενά, καμία στάση αφιερωμένη στο όνομα ενός από τους Αγίους της Ελλάδας, τους Ελευθερωτές της! Ένας τέτοιος Άγιος υπήρξε ο  Μάρκος Μπότσαρης.

Για να βρείτε μια τέτοια στάση θα πρέπει να κάνετε τον κόπο να πεταχτείτε μέχρι το … Παρίσι! Εκεί θα βρείτε όχι μόνο στάση του μετρό αλλά και οδό Μάρκου Μπότσαρη (δείτε τη στάση του μετρό στο κέντρο του χάρτη, εκεί που είναι ο κόκκινος μύλος, και την πινακίδα της οδόυ Μπότσαρη στη φωτογραφία)! 

Κι αν προσέξετε στο χάρτη, αριστερά, παραδίπλα στη στάση που φέρει το όνομα του δικού μας ήρωα, θα βρείτε μιαν άλλη στάση, που φέρει το όνομα ενός άλλου ήρωα, του Μπολιβάρ, ελευθερωτή της Λατινικής Αμερικής.

Από το χάρτη του παρισινού μετρό: Στάση Μπότσαρης στο κέντρο

Και η οδός Μπότσαρη!

Ποιους και τι τιμούν οι λαοί με κάθε ευκαιρία; Κάποιος είπε πως τους πρέπουν αυτοί κι αυτά που τιμούν…

Θα μου πείτε, δεν πειράζει, τους δικούς μας ήρωες τους τιμούν οι ξένοι! Επίσης θα μου πείτε «μα οι στάσεις του μετρό ή του τραμ στην Αθήνα επιλέχθηκαν με βάση το όνομα της αντίστοιχης περιοχής όπου βρίσκεται η στάση, και αυτή η επιλογή διευκολύνει τους επιβάτες για να ξέρουν πού θα κατέβουν». Είναι ένα επιχείρημα κι αυτό…

Αλλά μήπως, λέω μήπως, με την ευκαιρία της Εθνικής μας γιορτής, που τιμούμε το μέγιστο γεγονός της ανάστασης του γένους, που οδήγησε στη συγκρότηση του εθνικού κράτους που λέγεται «Ελλάδα», θα πρέπει να ξαναδούμε μερικά πράγματα;

Ένα ελάχιστο είναι κι αυτό που προτείνω εδώ, παίρνοντας υπόψη και το ότι τα ονόματα των στάσεων μετρό και τραμ είναι στο καθημερινό λεξιλόγιο των περισσότερων κατοίκων του λεκανοπεδίου.: να αναθεωρηθούν  τα ονόματα που έχουν χρησιμοποιηθεί για τις στάσεις του μετρό και του τραμ της Αθήνας. Να δοθούν ονόματα που να θυμίζουν τους ήρωες της ελευθερίας και της προκοπής της πατρίδας. Να τιμήσουμε δηλαδή, έστω και μ’ αυτό τον τρόπο, όσους και όσα πρέπει να τιμούνται σε αυτό τον τόπο. Η μετονομασία να συνοδευτεί με πινακίδες στην ελληνική και στην αγγλική γλώσσα που να μιλούν εκτενώς για την προσωπικότητα και την προσφορά του τιμώμενου προσώπου, για να θυμούνται και να μαθαίνουν οι νεοέλληνες αλλά και οι ξένοι επισκέπτες μας.

      

Όσο για τους επιβάτες, θα συνηθίσουν πολύ γρήγορα τα καινούργια ονόματα και δεν θα έχουν πρόβλημα για το πού θα κατέβουν!

Σχετικά:

homouniversalisgr.blogspot.gr

https://www.kirkinews.gr/en/kirkinews/articles/7026/

OMAN XV Κάστρο Jabreen: το κορυφαίο του Ομάν

To καλύτερο κάστρο το φύλαξα για το τέλος!

Είναι το Κάστρο Jabreen! Ένα πραγματικό έργο τέχνης! Το πιο όμορφο ιστορικό κάστρο σε ολόκληρο το Ομάν.

Κατασκευάστηκε στα τέλη του 17ου αιώνα, σε απόσταση περίπου 175 χιλιόμετρα από τη σύγχρονη πρωτεύουσα Μουσκάτ, σε μια εποχή που το λιβάνι και το εμπόριο έφεραν ειρήνη και ευημερία στο Ομάν. Ο πλούτος εκείνης της εποχής χρησιμοποιήθηκε για να χτιστούν εκπληκτικά μνημεία, όπως το Κάστρο Jabreen, ή να επεκταθούν τα υπάρχοντα. Από την άποψη αυτή, ο Σουλτάνος του Ομάν Imam Bel'arab bin Sultan Al Yarubi, που επέβλεψε το σχεδιασμό και την κατασκευή του, και που στη διάρκεια της βασιλείας του χτίστηκε το κάστρο, φαίνεται πως υπήρξε το πρότυπο για τον σημερινό  Σουλτάνο Qaboos, τον Σουλτάνο-δημιουργό!

Ο Yarubi ήταν ο Σουλτάνος που απέλασε τους Πορτογάλους από το Ομάν το 1650. Έχτισε το κάστρο έτσι που να μοιάζει με τα πιο όμορφα ανάκτορα εκείνης της περιόδου. Το κάστρο ήταν το παλάτι του, όπου έμενε με την οικογένειά του. Ταυτόχρονα ήταν ένας προμαχώνας σε καιρό πολέμου και ένα σπουδαίο κέντρο εκπαίδευσης.

 

Το κάστρο είναι ένα μεγάλο ορθογώνιο κτίριο που αποτελείται από πέντε ορόφους και περιέχει 55 δωμάτια, που τα κοσμούν επιγραφές και τοιχογραφίες. Το πιο ενδιαφέρον χαρακτηριστικό του κάστρου είναι οι περίτεχνα ζωγραφισμένες οροφές και οι επιγραφές ισλαμικής καλλιγραφίας. Οι όμορφα σκαλισμένες πόρτες και οι αρχιτεκτονικές λεπτομέρειες καθιστούν το κάστρο Jabreen αυθεντική έκφραση της χειροτεχνίας του Ομάν.

Ανάμεσα στους χώρους που ξεχωρίζουν είναι οι αποθήκες χουρμάδων που στοιβάζονταν εκεί και λόγω βάρους συνθλίβονταν, έτσι που ο χυμός τους να τρέχει μέσα από αυλάκια σε δεξαμενές αποθήκευσης. Από κει τον έπαιρναν για το μαγείρεμα ή, αφού τον έβραζαν μέσα σε καζάνια, για μια … καυτή υποδοχή τυχόν εισβολέων, χύνοντάς τον μέσα από ανοίγματα ακριβώς πάνω από κάθε είσοδο (οι «δολοφονικές τρύπες» που είπαμε μιλώντας για το κάστρο της Nizwa).

 Το πιο όμορφο από όλα τα δωμάτια του κάστρου είναι η αίθουσα του Ήλιου και της Σελήνης. Αυτό το μοναδικό δωμάτιο, όπου ο Σουλτάνος συναντιόταν με σημαντικούς επισκέπτες, έχει 14 παράθυρα, επτά από τα οποία βρίσκονται στην κορυφή κοντά στην οροφή και επτά βρίσκονται στο κάτω μέρος. Αυτό είναι το μυστικό της δροσερής ατμόσφαιρας του δωματίου σ' όλη τη διάρκεια του έτους, όπου επικρατούν κυρίως εξαιρετικά ψηλές θερμοκρασίες: ο ψυχρός αέρας από τα κάτω παράθυρα αποβάλλει τον ζεστό αέρα από τα επάνω. 

Υπάρχουν και άλλα δωμάτια και αίθουσες ξεχωριστού ενδιαφέροντος μέσα στο κάστρο, μυστικά δωμάτια, χώροι υγιεινής, λαβύρινθοι κλπ. Ίσως το πιο ενδιαφέρον είναι η αίθουσα προστασίας του Σουλτάνου, που χτίστηκε με τρόπο που να επιτρέπει στους στρατιώτες του να κρυφτούν κάτω από αυτό για την προστασία του, όταν επρόκειτο να συναντηθεί με πρόσωπα που δεν τους είχε εμπιστοσύνη.

Πριν ολοκληρώσουμε την περιήγηση στα τρία κάστρα που επισκεφθήκαμε, ας κάνουμε μια μικρή αναφορά και στα περίφημα αραβικά άλογα. Μεγάλη σημασία είχαν τα άλογα γι αυτή τη χώρα, επειδή ήταν το βασικό μέσο μεταφοράς, ενώ έπαιρναν μέρος σε κάθε γιορτή. Ο Σουλτάνος είχε, καθώς λένε, 90.000 άλογα στο στρατό του και ήταν γνωστός για την αναπαραγωγή των αλόγων. Ακόμη και ο Μάρκο Πόλο αναφέρθηκε στο εμπόριο υπέροχων αλόγων από το Ομάν.

Κλείνοντας, θα μπορούσαμε να συμπεράνουμε πως τα κάστρα που αναφέραμε αποτελούν όλα εξαιρετικά δείγματα υψηλής αρχιτεκτονικής και ταυτόχρονα μνημεία της τέχνης και του πολιτισμού του Ομάν. Μαρτυρούν πως το έθνος αυτό πέτυχε εξαιρετικά επιτεύγματα στο διάβα της ιστορίας του.