Στο πύργο των Βάτικων (Αγίας Παρασκευής)

Έλεγα, λοιπόν, πως η τύχη με έφερε μια μέρα, πριν ένα χρόνο περίπου, στον περίβολο μιας ερημικής εκκλησιάς, κοντά στο χωριό Κουλέντια, στο ανατολικό ποδάρι της Λακωνίας. Εκεί, στο πουθενά, σε υψόμετρο λίγο πιο πάνω από 700 μέτρα, εντόπισα ό,τι είχε απομείνει από μια λησμονημένη εδώ και κάποιους αιώνες βίγλα, μια φρυκτωρία των ενετικών χρόνων. Την βίγλα του Αγίου Κωνσταντίνου.

Το πιο σημαντικό: η βίγλα αυτή ήταν ο χαμένος κρίκος μιας αλυσίδας από βίγλες που έδινε λύση στο πρόβλημα της επικοινωνίας με πύρινα μηνύματα ανάμεσα στον κάμπο της Ελίκας, δυτικά, και στον κάμπο των Βάτικων (Νεάπολης), ανατολικά, στην Λακωνία. Το πρόβλημα το δημιουργούσε ένας ορεινός όγκος που εμποδίζει κάθε οπτική επαφή μεταξύ των δυο κάμπων και συγκεκριμένα μεταξύ των βιγλών της μιας και της άλλης πλευράς. Η βίγλα, χτισμένη σε μια κορφή του ορεινού αυτού όγκου, έλυσε το πρόβλημα.

Από τα δυτικά η βίγλα αντικρίζει την ακτή της Ελίκας (http://costaspappis.blogspot.com/2019/07/blog-post_11.html), και συγκεκριμένα τον Κουλεντιανό πύργο . 

Αυτός με την σειρά του αντικρίζει δυτικότερα τον πύργο του Φονιά (http://costaspappis.blogspot.com/2019/07/blog-post.html).

Από την άλλη μεριά, την ανατολική, η βίγλα έχει οπτική επαφή με τον πύργο της Αγίας Παρασκευής στα Βάτικα. Κάθε πληροφορία που θα έφτανε εκεί από τα μέρη του κάμπου της Ελίκας σχετικά με την εμφάνιση και τις κινήσεις πειρατών ήταν κρίσιμη για την ασφάλεια και την επιβίωση στα μέρη αυτά του Λακωνικού κόλπου.

Εκεί, στον πύργο της Αγίας Παρασκευής θα πάμε σήμερα.

Διάλειμμα! Φωτογραφίες!

 

Φτάνουμε με τον Θοδωρή και τον Θωμά στην είσοδο του κάστρου. Καθώς πλησιάζουμε, δεν αφήνουμε από τα μάτια μας, στ’ αριστερά μας, την οροσειρά που αποκλείει την οπτική επαφή του κάμπου των Βάτικων με τον κάμπο της Ελίκας. Για την ακρίβεια, τα μάτια μας είναι καρφωμένα σ’ ένα σημείο πάνω στην οροσειρά, όπου διακρίνεται το περίγραμμα του ναού του Αγίου Κωνσταντίνου, όπου η ομώνυμη λησμονημένη βίγλα.

Το κάστρο της Αγίας Παρασκευής (Βάτικων) είναι πραγματικά εντυπωσιακό. Είναι χτισμένο στην κορυφή βραχώδους υψώματος στο κάμπο Βοιών, σε απόσταση 1850 μέτρων από την Νεάπολη με το σημαντικό λιμάνι, στην γειτονιά των χωριών Μεσοχώρι και Φαρακλό. Έχει στρατηγική θέση, ελέγχοντας το ανατολικό τμήμα του Λακωνικού κόλπου, τον κάμπο και την ευρύτερη χερσαία περιοχή. 

Σύμφωνα με τον Καστρολόγο, την γνωστή πύλη για τα κάστρα της Ελλάδας (www.kastra.eu), το κάστρο, με βάση την κεραμική και τα κατασκευαστικά και μορφολογικά στοιχεία του, φαίνεται να κατασκευάστηκε μεταξύ 7^ου και 9^ου αιώνα. Τελείως διαφορετική είναι η εκτίμηση της αρμόδιας αρχαιολογικής υπηρεσίας. Σε μια κατατοπιστική πινακίδα, τοποθετημένη έξω από την είσοδο στον πύργο, διαβάζουμε πως η ίδρυση του κάστρου μπορεί να συσχετιστεί με ασφάλεια με τα οχυρωματικά έργα του Δεσποτάτου του Μορέως τον 14^ο αιώνα. Επίσης πως η σημερινή μορφή του οχυρού είναι αποτέλεσμα αλλεπάλληλων οικοδομικών φάσεων από τον 14^ο έως τον 18^ο αιώνα.

Η πινακίδα δίνει και λίγες πληροφορίες για το Δεσποτάτο. Δημιουργήθηκε στην Πελοπόννησο τον 13^ο αιώνα, στην αρχή μεγάλων πολιτικών εξελίξεων. Όλα έγιναν μετά την Δ’ Σταυροφορία και την άλωση της Κωνσταντινούπολης, οπότε αρχίζει η Φραγκική κυριαρχία (1204-1262). Την ακολουθεί η βυζαντινή ανακατάληψη της περιοχής (1262-1460). Αναφορά στα γεγονότα εκείνης της περιόδου γίνεται στο Χρονικό του Μορέως, ένα έργο ανώνυμου χρονικογράφου του 14^ου αιώνα. Στο Χρονικό γίνεται αναφορά στην κατάληψη της Μονεμβασιάς το 1248 από τον Πρίγκιπα Γουλιέλμο Β’ Βιλλεαρδουίνο, και στην παράδοση της πόλης από τους άρχοντές της Μαμμωνά, Δαιμονογιάννη και Σοφιανό. Ο Γουλιέλμος, αναγνωρίζοντας τα προνόμια των τριών, τους παραχώρησε εδάφη στα Βάτικα. 

Η ιστορία της περιοχής των Βάτικων εκτείνεται και στους επόμενους αιώνες, όταν, μετά την κατάλυση του Δεσποτάτου, τα Βάτικα καθώς κι άλλοι οικισμοί της περιοχής παραδίνονται από τον Δεσπότη Θεόδωρο Β’ Παλαιολόγο στους Τούρκους, επί ηγεμονίας Βαγιαζήτ Α’ (1437-1443). Στην συνέχεια, το 1463, η περιοχή κι ο πύργος μαζί, φυσικά, ανακαταλαμβάνονται από τους Βενετούς κατά την διάρκεια του Ενετοτουρκικού πόλεμου. Στην κατοχή των Τούρκων πέρασαν και πάλι με τον Β’ Ενετοτουρκικό πόλεμο (1499-1500).

Θέλετε κι άλλες πληροφορίες από την πινακίδα της αρχαιολογικής υπηρεσίας; Το κάστρο, που χρησιμοποιήθηκε σαν μόνιμο ενδιαίτημα, είναι τυπικό δείγμα των φεουδαρχικών κάστρων που ανοικοδομήθηκαν στην Πελοπόννησο. Είναι σε γενικές γραμμές μια απλή κατασκευή σχετικά μικρών διαστάσεων, με ακανόνιστη κάτοψη προσαρμοσμένη στην γεωμορφολογία της περιοχής. Περιλαμβάνει ένα ψηλό οχυρωματικό περίβολο που δεν διασώζει επάλξεις, ο οποίος περιλαμβάνει το κυρίως αμυντικό συγκρότημα. Αυτό αποτελείται από ένα πυργοειδές οικοδόμημα στο ψηλότερο σημείο του, στα νότια, που συνδέεται άρρηκτα με τρία κτίρια καθώς και άλλα, σχετικά μεταγενέστερα, κτίρια διατεταγμένα γύρω από μια μικρή εσωτερική αυλή. Αλλά, αρκετά. Τα υπόλοιπα επιτόπου!

Τόσο ο Θοδωρής όσο κι ο Θωμάς εκπέμπουν ισχυρά ενδυματολογικά μηνύματα που αποκαλύπτουν τον ρόλο τους ως εξερευνητών τουλάχιστον επιπέδου… Ιντιάνα Τζόουνς σε νέες περιπέτειες: φορούν βερμούδα και σαγιονάρες κι αφοπλιστικά χαμόγελα για τους περίεργους!

Φτάνοντας… φτου, ατυχία! Η ισχυρή μεταλλική είσοδος στον πύργο είναι κλειδαμπαρωμένη. Καμιά ελπίδα για φωτογράφιση από τα μέσα.

Καμιά;

Όοοοοχι! Τουλάχιστον ένας από εμάς, ο Θωμάς, μεγαλωμένος σαν κατσίκι στο χωριό του, με δυο-τρία αεροπλανικά, βρίσκεται μέσα στον χώρο του κάστρου! Πώς; Κάνοντας άλμα επί κοντώ αλλά χωρίς να χρησιμοποιήσει κοντό!

Οι άλλοι δυο θα μείνουμε εκτός.

Εκτός; Έτσι νομίζετε; Λάθος!

Το συρματόπλεγμα δίπλα στην ισχυρή μεταλλική είσοδο, με ένα… φύσημα, παίρνει μια κλίση, να, έτσι, κι ο Θοδωρής κι η αφεντιά μου βρισκόμαστε κι εμείς εντός! Φυσικά κάνουμε την αρμόζουσα πλάκα στον Θωμά που μας είχε θαμπώσει με τις… Ταρζανικές του επιδόσεις.

Στο κάστρο είναι εμφανείς οι εργασίες συντήρησης-αποκατάστασης-φωτισμού που είναι σε εξέλιξη.

Δεν μας σταματάει τίποτα. Βγάζουμε αβέρτα φωτογραφίες, Θοδωρής με την φωτογραφική, Θωμάς κι εγώ με κινητά! Τόσο με τα διαμερίσματα και τις γωνίες του κάστρου, όσο και εκτός, με δυτικό προσανατολισμό, πέρα μακριά στο βάθος του ορίζοντα, προς την βίγλα του Αγίου Κωνσταντίνου, από όπου έρχονταν κι όπου έφταναν τα πύρινα μηνύματα. Ο ήλιος γέρνει σε μια δύση δοξαστική. Σε λίγο θα νυχτώσει. Ώρα να πάρουμε τον δρόμο του γυρισμού.  

«ΑΦΡΟΔΙΤΗ ΛΙΤΗ - Αδάμαστη φύση»

Το Μουσείο Περιβάλλοντος Στυμφαλίας συμπληρώνει φέτος δέκα χρόνια λειτουργίας. Για να γιορτάσει το γεγονός, προγραμμάτισε μια σειρά από σημαντικές εκδηλώσεις. Μια από τις πιο σημαντικές, ήταν η έκθεση με τίτλο «ΑΦΡΟΔΙΤΗ ΛΙΤΗ - Αδάμαστη φύση». Ξεκίνησε στις 29 Ιουλίου και θα συνεχίζεται έως τις 30 Νοεμβρίου.

Το γεγονός αυτό είναι εξαιρετικό για την περιοχή μας. Όσοι δεν είδαν την έκθεση έχουν ευτυχώς, για λίγο καιρό ακόμα, την ευκαιρία να θαυμάσουν τα έργα των χεριών, της ευαισθησίας και του ταλέντου της, που μας παρουσιάζει μια ξεχωριστή δημιουργός: η Αφροδίτη Λίτη, γνωστή γλύπτρια και καθηγήτρια στην Ανωτάτη Σχολή Καλών Τεχνών. Εμείς τα είδαμε, τα απολαύσαμε και συνιστούμε ανεπιφύλακτα μια επίσκεψη στο υπέροχο αυτό Μουσείο που κοσμεί την περιοχή μας.

Τι το ξεχωριστό έχουν οι δημιουργίες της Αφροδίτης Λίτη;

Πρώτα- πρώτα τα θέματα των έργων, που είναι όλα εμπνευσμένα από την φύση: Ζώα, πτηνά, έντομα, φυτά, καρποί, φιγούρες. Η δημιουργός δεν αντιγράφει την φύση. Την κοιτάζει εκστατικά, την ονομάζει «αδάμαστη», και την αναπλάθει ποιητικά, φτιάχνοντας μορφές που αναδεικνύουν την μαγεία της και την δοξάζουν, αιχμαλωτίζοντας την όραση και χαρίζοντας αισθητική απόλαυση.  

Μετά, οι έξοχες φόρμες και τα υλικά: χρωματιστές ψηφίδες, καθρέφτες, μέταλλο. Με τα υλικά αυτά παίρνουν υπόσταση οι μορφές, νατουραλιστικές ή πιο αφαιρετικές, κι  αποκτούν άλλες, μαγικές διαστάσεις.   

Κι όλα αυτά επικαλυμένα με την χρυσόσκονη του μύθου, σε ονειρικούς κήπους που κατασκευάζει η φαντασία, η ευαισθησία και το ταλέντο της…

Αυτό που είναι ολοφάνερο στην έκθεση, και που αποκόμισα από μια συζήτηση που είχα μαζί της, είναι η λατρεία που τρέφει για την φύση, κι η λαχτάρα της να αναδείξει την ομορφιά της και να την προστατεύσει. Η ίδια λέει: «μεταξύ των σκιερών και των φωτεινών πλευρών αυτών των ιδιότυπων κήπων, ζώα, φυτά και άνθρωπος υπερβαίνουν την υπόστασή τους, αποκτούν μυθικές διαστάσεις, μετατρέπονται σε σύμβολα. Στο έργο μου δύο είναι τα θέματα που παίζουν κυρίαρχο ρόλο: η φύση και ο μύθος».

Ποια είναι η Αφροδίτη Λίτη;    

Γεννήθηκε στην Αθήνα. Σπούδασε γλυπτική, ψηφιδωτό, νωπογραφία και αγιογραφία στην Ανωτάτη Σχολή Καλών Τεχνών της Αθήνας (1972-78). Κατά τη διάρκεια των σπουδών της διακρίθηκε με βραβεία, επαίνους, και υποτροφίες στο εξωτερικό. Ανάμεσα στ’ άλλα, πέρασε (1983-86) ως υπότροφος του ΙΚΥ - όπως κι εγώ! - από το Πανεπιστήμιο του Λονδίνου. Ως υπότροφος της ιταλικής κυβέρνησης στο Università Degli Studi του Μιλάνου, παρακολούθησε μαθήματα ιταλικού πολιτισμού. Τo 1985 τιμήθηκε με βραβείο γλυπτικής από το Επιμελητήριο Εικαστικών Τεχνών Ελλάδος. Από το 1978 έως το 2000 εργάστηκε ως μουσειακή γλύπτρια στο Εθνικό Αρχαιολογικό Μουσείο. Από το 2000 έως και σήμερα διδάσκει στον Τομέα Γλυπτικής της ΑΣΚΤ. Με αφετηρία το 1978 έχει συμμετάσχει σε ατομικές και ομαδικές εκθέσεις, στην Ελλάδα και στο εξωτερικό. Επίσης, έργα της κοσμούν ιδιωτικές και δημόσιες συλλογές.

Συνοψίζοντας: 

Μια εξαιρετική έκθεση γλυπτικής στο Μουσείο Περιβάλλοντος Στυμφαλίας - έως τις 30 Νοεμβρίου. Δείτε την!

Η έκθεση λειτουργεί καθημερινά (εκτός Τρίτης) 10:00-18:00 (έως 15/10), και 10:00-17:00 (από 16/10).

 

Το ιστορικό της ανακάλυψης της Βίγλας στον Άγιο Κωνσταντίνο, κοντά στο χωριό Κουλέντια (Ελληνικό) Λακωνίας

Η ανακάλυψη μιας λησμονημένης φρυκτωρίας (βίγλας) δεν συμβαίνει φυσικά κάθε μέρα. Η ανακάλυψη αυτή μου έλαχε πρόσφατα από μια… καραμπόλα της τύχης (αλλού πήγαινα κι αλλού βρέθηκα, άλλο έψαχνα και άλλο βρήκα!) και μου έδωσε πολύ μεγάλη χαρά, πραγματική ευτυχία. Ανακάλυψα την βίγλα δεξιά στην είσοδο του περίβολου του ναού του Αγίου Κωνσταντίνου, στην περιοχή του χωριού Κουλέντια (Ελληνικό) της Λακωνίας.

Η συγκεκριμένη βίγλα είχε τεράστια σημασία, στρατηγική, για την ευρύτερη περιοχή. Ορθώθηκε σε ύψος τουλάχιστον 7 μέτρων, σε μιαν ακατοίκητη περιοχή, στην κορυφή του ορεινού όγκου με υψόμετρο 670 μέτρων που χωρίζει δυο διπλανούς κάμπους στην Λακωνία, της Ελίκας και των Βάτικων. Ο όγκος αυτός καθιστούσε αδύνατη την οπτική επαφή των δυο κάμπων. Η βίγλα είναι ο χαμένος κρίκος, που συμπλήρωνε την αλυσίδα βιγλών, η οποία συνέδεε επικοινωνιακά τους δυο κάμπους, αλλά και τις περιοχές πιο πέρα, ανατολικά προς Μονεμβασιά και δυτικά προς Αρχάγγελο, Πλύτρα (Ασωπό), Ελαία κλπ. Μέσω αυτής της βίγλας οι κάτοικοι των δυο κάμπων και της ευρύτερης περιοχής αντάλλασσαν κρίσιμες πληροφορίες τα ταραγμένα χρόνια που αλώνιζαν στις νότιες ακτές της οι κουρσάροι και κυριαρχούσαν οι Ενετοί στην Πελοπόννησο.

Για όποιον θα ήθελε να ενημερωθεί σχετικά με το ιστορικό της περιπέτειας που οδήγησε στην ανακάλυψη της Βίγλας (φρυκτωρίας) του Αγίου Κωνσταντίνου, χρήσιμα είναι τα παρακάτω που αναφέρουν χρονολογικά τα βασικά δημοσιεύματα στο blog μου costaspappis.blogspot.com.

Tην πρώτη… σπόντα για την ύπαρξη ερειπίων Βίγλας στον Άγιο Κωνσταντίνοτην έριξα στις 5-12-2019. στην ανάρτησή μου https://costaspappis.blogspot.com/2019/12/v.html. Έγραφα συγκεκριμένα πως, με την συντροφιά του Θοδωρή, προσπαθώντας να βρούμε τον Πύργο της Βασιλοπούλας (Παντάνασσας) στην περιοχή της Ελίκας, στην Λακωνία, «ψάξαμε στην κορυφογραμμή [του Ελικόβουνου], τίποτα, μόνο ανεμογεννήτριες. Κοιτάξαμε στην πλαγιά, τίποτα. Πύργο δεν βρήκαμε. Αλλά η περιπλάνησή  μας μάς επιφύλασσε μια σπουδαία έκπληξη (μπορεί να είναι το απρόσμενο εύρημα, η καταξίωση των κόπων, που φαντασιώνεται κάθε οδοιπόρος με τα δικά μας μυαλά!) που σας την φυλάω για επόμενη ανάρτηση».

Εννοείται πως μόλις αντίκρισα το ερειπωμένο (αλλά, για μένα, πρόδηλης ταυτότητας) κτίσμα, δεν είχα καμία αμφιβολία πως βρισκόμουν μπροστά σε παλιά, κάποιων αιώνων, λησμονημένη Βίγλα. Η έκπληξή μου δεν ήταν αυτή. Ήταν που τόσοι άνθρωποι που πέρασαν από κει, τόσα χρόνια, τόσους αιώνες πριν, μεταξύ αυτών και αρχαιολόγοι, δεν είχαν καν υποψιαστεί περί τίνος επρόκειτο!

Επανήλθα στην επόμενη ανάρτηση στις 17-12-2019, όπου άρχισα να καταθέτω  τα… προκαταρκτικά της ανακάλυψης, αλλά για την ταυτότητα της ανακάλυψης πάλι τσιμουδιά (https://costaspappis.blogspot.com/2019/12/viii.html)! Εννοείται πως από την πρώτη κιόλας τυχαία επίσκεψη στον Άγιο Κωνσταντίνο, η ανακάλυψη ήταν γεγονός.

Mε την ανάρτηση https://costaspappis.blogspot.com/2020/01/i.html, ήρθε στις 6-1-2020 η… ομολογία, η πλήρης ανακοίνωση για την ταυτότητα του κτίσματος: Επρόκειτο για την ξεχασμένη από όλους βίγλα (φρυκτωρία), για τον χαμένο κρίκο, που συμπλήρωνε την αλυσίδα των βιγλών, η οποία συνέδεε τον κάμπο της Ελίκας με τον κάμπο των Βάτικων (Νεάπολης) της Λακωνίας! 

Ακολούθησαν, μετά την πάροδο κάποιων μηνών, νεότερες σχετικές αναρτήσεις που συνοψίζουν όλες τις πληροφορίες για την Βίγλα:

Στις 9-8-2020:

https://costaspappis.blogspot.com/2020/08/blog-post.html

στις 20-8-2020: 

https://costaspappis.blogspot.com/2020/08/blog-post_20.html

και στις 23-8-2020: 

https://costaspappis.blogspot.com/2020/08/blog-post_23.html

Άλλο ήθελα να πω

Στην Μαρίνα του Κιάτου, λίγα μέτρα από το Λιμενικό, σάπιζε μέχρι χτες ένα καΐκι μισοβουλιαγμένο μέσα στην θάλασσα. 

Κάτι μου θύμιζε.

Μια πόλη; 

Μια χώρα;

Είδα προχτές έναν γερανό δίπλα στο καΐκι και μετά είδα πως το είχε τραβήξει στην επιφάνεια και τώρα πια δεν είναι μισοβουλιαγμένο. Απλώς θα συνεχίζει να σαπίζει μέχρι να ξαναβουλιάξει. Κι όλο πάλι απ’ την αρχή, μέχρι να διαλυθεί εντελώς. 

Σαν την πόλη, σαν την χώρα.

Όμως άλλο ήθελα να πω.

*****

Είδα τις προάλλες στο facebook ένα ανθρωπάκι χαμογελαστό ανάμεσα σε δυο γίγαντες, παιχταράδες του μπάσκετ. Μέτραγε μάλλον το μπόι του και φαινόταν κατά-ευχαριστημένο το ανθρωπάκι.  Μάλλον δήμαρχος θα ήτανε.

Να δούμε πότε θα το δούμε το ανθρωπάκι να μετράει το μπόι του δίπλα στα καθήκοντά του σαν δήμαρχος. Μάλλον όταν κι οι δημότες αποφασίσουν να μετρήσουν κι αυτοί το μπόι τους σε σχέση με την ιδιότητα του ΠΟΛΙΤΗ. Πάντως αν το αποφασίσουν, ανθρωπάκι και δημότες, να μετρήσουν το μπόι τους, τους συνιστώ να μην επιχειρήσουν ν’ ανεβάσουν  στο facebook φωτογραφίες. Μπορεί οι εν λόγω, ανθρωπάκι και δημότες, να μην φαίνονται. Μπορεί να έχουν εξαφανιστεί δίπλα στα μεγέθη των δημαρχιακών καθηκόντων και της ιδιότητας του πολίτη, αντίστοιχα.

Όμως άλλο ήθελα να πω.

*****

Σ’ αυτό τον δήμο, σ’ αυτή την πόλη, όλοι μιλάνε με αγανάκτηση για ένα πρόβλημα που αποδεικνύεται άλυτο, αν δεν επιδεινώνεται τα τελευταία χρόνια: την αναγκαστική συγκατοίκηση με κάποιους (όχι όλους, βέβαια) Ρομά, γύφτους ή όπως αλλιώς τους αποκαλεί ο καθένας. Κραυγάζουν, καταριώνται, είναι έτοιμοι να τραβήξουν πιστόλια. Δεν πάει άλλο. 

Αλλά πάει. Ώσπου τι; 

Η αιτία; Έχουν γίνει οι άνθρωποι αυτοί το σήμα κατατεθέν της πόλης. Σκορπισμένοι παντού, κατά προτίμηση στα πιο κεντρικά σημεία, όπου καθίσουν αφήνουν πίσω τους βρωμιά, σκουπίδια, δυσωδία. Ζουν από την  επαιτεία, από τις κλοπές, από τα κρατικά επιδόματα, από την πορνεία. 

Είναι αυτοί οι κάποιοι οι φτωχοί της πόλης; Μα φτωχοί υπήρχαν πάντα εδώ. Αλλά δεν ζούσαν από την  επαιτεία, από τις κλοπές, από τα κρατικά επιδόματα, από την πορνεία. Αναζητούσαν το μεροκάματο, όσο σκληρό, κι αν δεν έβρισκαν εδώ, το αναζητούσαν αλλού, όπου γης. Και πρόκοβαν κι έπαυαν κάποτε να είναι στον πάτο της κοινωνίας.

Κάποιος μου είπε: 

- Φτωχοί; Χα! Αυτοί δεν είναι φτωχοί. Είναι οι τεμπέληδες της εύφορης κοιλάδας. Δες πώς βγάζουν τα προς το ζην.

Κάποιος άλλος μου σφύριξε, όταν με άκουσε να προβληματίζομαι με τα λόγια και τις κατηγόριες του κόσμου, πως να προσέχω τι λέω γιατί υπάρχουν και οι πολιτικά ορθοί που θα μου κακιώσουν. Γιατί οι πολιτικά ορθοί αντιτείνουν πως  το πρόβλημα δεν το δημιουργούν οι συγκεκριμένοι άνθρωποι, αλλά η πολιτεία, που δεν ασκεί τις κατάλληλες πολιτικές για να τους ενσωματώσει στην κοινωνία, ν’ ανεβάσει το επίπεδό τους, να τους διαπαιδαγωγήσει, να τους μορφώσει. 

Αυτό ακούγεται σωστό, αλλά σηκώνει μεγάλη συζήτηση. Γιατί το πρόβλημα είναι καυτό, γιατί θέλει άμεση λύση, εδώ και τώρα. Να πάψουν τα λεμόνια να σηκώνονται ως δια μαγείας από τα χτήματα και να μεταφέρονται στις λαϊκές όχι από εκείνους που μόχθησαν για να τα καλλιεργήσουν. Να πάψουν τα κινητά να εξαφανίζονται από κει που πίνεις ανύποπτος τον καφέ σου. Να πάψει να ξηλώνεται κάθε τι μεταλλικό και εμπορεύσιμο από τις υποδομές του δήμου κι από τα σπίτια και τα χτήματα των αγροτών. Να πάψουν να όζουν οι δημόσιοι χώροι, στο λιμάνι, στις πλατείες, έξω από, και λοιπά. 

Και εν τω μεταξύ, μέχρι τότε, μέχρι να λυθεί το πρόβλημα κάποτε (αν ποτέ λυθεί), να λειτουργούν σωστά οι υπεύθυνες αρχές, αστυνομικές, αυτοδιοικητικές, κρατικές, δικαστικές. 

Πιάσε το αβγό και κούρευτο.

Όμως άλλο ήθελα να πω.

*****

«ΚΤΕΛ. Καταργείται η μεταφορά χωρίς εισιτήριο των παιδιών έως 6 χρονών».

Επιτέλους! Η λύση! Ζήτω!

Αυτό ήθελα να πω.

Νιθ31θ5-]κβδ΄λωμ ‘ΑΣςΔΙςς 

Η ΠΑΡΑΠΑΝΩ ΠΡΟΤΑΣΗ ΛΟΓΟΚΡΙΝΕΤΑΙ ΓΙΑ ΕΥΝΟΗΤΟΥΣ ΛΟΓΟΥΣ.