'Ενα άρθρο του Μίκη Θεοδωράκη προφητικό για την Ουκρανία

 Σε ένα προφητικό άρθρο του, δημοσιευμένο στις αρχές του φλεγόμενου (για την Ελλάδα) καλοκαιριού του 2015, ο Μίκης Θεοδωράκης μιλάει, ανάμεσα στα άλλα, για όλα εκείνα που οδήγησαν σε όσα παρακολουθούμε με φρίκη να συμβαίνουν στην σημερινή Ουκρανία και στον κόσμο ολόκληρο. Αξίζει να το προσέξετε. Γράφει ο Μίκης:

«…Σήμερα ζούμε μια νέα περίοδο αντικομμουνιστικής υστερίας με επί κεφαλής το ΝΑΤΟ και τα σχέδιά του για την μεταβολή της Ουκρανίας σε μια βάση στρατηγικής σημασίας με σκοπό να την χρησιμοποιήσει σαν εφαλτήριο σε μια προσεχή επίθεση κατά της Ρωσίας του Πούτιν, δηλαδή του υπ’ αριθμόν ένα εχθρού της. Θα μου πείτε ίσως, «τι σχέση έχει η σημερινή Ρωσία με τον κομμουνισμό». Η απάντηση είναι, ότι ανεξάρτητα από το πολιτικό και το οικονομικό σύστημα της σημερινής Ρωσίας, οι Δυτικές δυνάμεις φοβούνται ότι στο βάθος ο ρωσικός λαός κρύβει μέσα του τα κυρίαρχα στοιχεία της κομμουνιστικής εποχής. Κι ανάμεσα σ’ αυτά, τον φόβο για τον επιθετικό αμερικανικό ιμπεριαλισμό, που τον υποχρεώνει να δαπανά ένα μεγάλο μέρος του κρατικού προϋπολογισμού για την άμυνά του με αιχμή το πυρηνικό οπλοστάσιο που δημιουργήθηκε στη σοβιετική περίοδο και που οι σημερινοί κυβερνήτες όχι μόνο το διατηρούν άθικτο αλλά το βελτιώνουν, ώστε να παραμένει ισάξιο εν όχι ισχυρότερο από την πυρηνική δύναμη των Αμερικανών και του ΝΑΤΟ.

Πριν λίγο καιρό ο αιώνιος Κίσινγκερ είπε σε μια ομιλία του ότι «μόνο με έναν πόλεμο στο Ιράν θα αναγκάσουμε τους Ρώσους να βγουν από το καβούκι τους για να το προστατέψουν στρατιωτικά, γεγονός που θα μας βοηθήσει να χρησιμοποιήσουμε το νέο πυρηνικό μας όπλο και να τους εξοντώσουμε».

Σ’ αυτό το επίπεδο, δηλαδή μιας μεγάλης πολεμικής σύρραξης, λειτουργούν σήμερα τα υψηλά στρατιωτικά και πολιτικά επιτελεία των δυτικών και όλα τα υπόλοιπα θέματα όπως αυτό της οικονομίας που μας ταλανίζει (και ειδικά μιας μικρής οικονομίας όπως η δική μας), είναι γι’ αυτούς δευτερευούσης σημασίας.

Άλλωστε, ο Πρόεδρος Μπους αποκάλυψε ανοιχτά τους εχθρούς των ΗΠΑ που θα πρέπει να εξοντωθούν μετά την Σερβία, το Αφγανιστάν και το Ιράκ. Στον κατάλογο αναφέρονται κατά σειρά α) η Συρία, β) η βόρειος Κορέα, γ) το Ιράν, δ) η Κίνα και τέλος ε) η Ρωσία. Σήμερα πραγματοποιείται η εξόντωση της Συρίας, άρα θα πρέπει να συμπεράνουμε ότι το πρόγραμμα εξόντωσης του Μπους δεν ήταν απλά λόγια, αφού σήμερα με την Συρία επιβεβαιώνεται ότι εξέφραζε το σχέδιο των ΗΠΑ για την κατάκτηση της διεθνούς ηγεμονίας.

Αυτή τη στιγμή που γράφω αυτές τις σειρές, σίγουρα τα ανώτατα όργανα των ΗΠΑ και του ΝΑΤΟ είναι σκυμμένα επάνω στους χάρτες προετοιμάζοντας σχολαστικά τα επόμενα βήματα. Αν η Ρωσία ήταν μια νέο-καπιταλιστική χώρα, όπως πιστεύουν μερικοί, τότε γιατί απειλούν ακόμα και με θάνατο όποιον Έλληνα Πρωθυπουργό επιδιώκει οποιουδήποτε είδους σχέση μαζί της, ακόμα και μόνο οικονομική, όπως έγινε και γίνεται με τους αγωγούς πετρελαίων;

Φυσικά τα σχέδια εξόντωσης ολόκληρων λαών, όπως έγινε με την Σερβία, το Αφγανιστάν, το Ιράκ και τώρα τη Συρία, συνδέονται άμεσα με τις πολεμικές βιομηχανίες των πλούσιων χωρών του ΝΑΤΟ και κυρίως των ΗΠΑ, συμβάλλοντας αποφασιστικά στην συσσώρευση κολοσσιαίων κερδών και στην άνοδο του επιπέδου ζωής των λαών τους.

Εκείνο όμως που με ανησυχεί περισσότερο, είναι η «εισβολή» των Αμερικανών και των Ευρωπαίων συμμάχων τους στην Ουκρανία, γιατί με αυτήν επιδιώκεται να μεταφερθεί η πολεμική σύγκρουση στα σύνορα της Ρωσίας. Τι θα γίνει άρα γε, εάν ο ουκρανικός στρατός με την εκπαίδευση και τον οπλισμό των ΗΠΑ επιτεθεί στην Κριμαία είτε ακόμα και στην ίδια τη Ρωσία με πρόσχημα την προσπάθεια των Ρωσόφιλων κατοίκων που μάχονται για την αυτονομία τους και βρίσκονται στα σύνορα με τη Ρωσία;

Μήπως η προπαγάνδα ότι στην ένοπλη άμυνα των Ρωσόφιλων κατοίκων συμμετέχουν και Ρώσοι στρατιώτες, δεν δείχνει ολοφάνερα ότι ψάχνουν να βρουν το πρόσχημα για μια ενδεχόμενη επίθεση κατά της ίδιας της Ρωσίας;

Η γνώμη μου είναι ότι οι Αμερικανοί που επιδιώκουν την πλανητική κυριαρχία, βιάζονται, ίσως γιατί βλέπουν ότι η Ρωσία και η Κίνα αναπτύσσουν με γρήγορους ρυθμούς το αμυντικό τους οπλοστάσιο, οπότε αύριο-μεθαύριο θα είναι αργά για τις ΗΠΑ και το ΝΑΤΟ να ολοκληρώσουν τα σχέδιά τους για την παγκόσμια κυριαρχία τους».

Ολόκληρο το άρθρο του Μίκη στο:

https://enallaktikos.gr/article/47543/poia-einai-i-alithini-pragmatikotita-k/?fbclid=IwAR3B96CR28iH4kzdTvpI-LXDTLno4KLfuB0q50MJHA8JJJl-367eTYU_YA8

'Ενα απόσπασμα από το "Μυστικό της ξέρας"

 (Γράφτηκε 21 Απριλίου 2022)

Σαν σήμερα, στις 21 Απριλίου 1967, ξεκίνησε μια από τις πιο μαύρες και μοιραίες περιόδους της σύγχρονης Ελληνικής ιστορίας. Κράτησε εφτά χρόνια και τελείωσε με εθνική τραγωδία. Σ’ αυτήν αναφέρονται κάποια προσωπικά μου βιώματα που περιγράφω στη νουβέλα «Το μυστικό της ξέρας» που εκδόθηκε πρόσφατα (Εκδόσεις Βασδέκη, 2021). Ένα απόσπασμα:

*****

«…Σιγή νεκροταφείου είχε απλωθεί πάνω απ’ την μικρή πόλη. Πριν το πραξικόπημα, όσο προχωρούσε το φθινόπωρο και μέχρι να έρθει η άνοιξη, όλα νέκρωναν νωρίς-νωρίς εδώ. Μόλις έπεφτε το βράδυ, ο κόσμος μαζευόταν στα σπίτια του. «Εδώ, τα βράδια, στους δρόμους βγαίνουνε αρκούδες και λύκοι». Έτσι λέγανε οι κάτοικοι, ιδίως οι νέοι. Μετά το πραξικόπημα, η κατάσταση είχε απλώς χειροτερεύσει. Τώρα, στα τυπικά γνωρίσματα μιας κωμόπολης της ελληνικής επαρχίας, προστέθηκε ο χαφιεδισμός, η ανασφάλεια κι η τρομοκρατία.

Στην μια γωνιά του κελιού, πεταμένο στο δάπεδο, διέκρινε ένα στρώμα. Βρώμαγε μούχλα και κάτουρο, όπως όλο το δωμάτιο. Η βρώμα τον είχε χτυπήσει από την στιγμή που πέρασε την πόρτα. Τίποτα άλλο, καρέκλα, σκαμνί, τραπέζι, δεν υπήρχε εκεί μέσα. Δοκίμασε να καθίσει στο πάτωμα, ακουμπώντας την πλάτη στον τοίχο. Πάγωσε και σηκώθηκε. Η ψύχρα έσφιγγε, κι αισθάνθηκε την υγρασία να τον διαπερνάει. Άρχισε να περπατάει γύρω-γύρω στο κελί μέχρι που κουράστηκε. Κάθισε τελικά στο στρώμα. Η μπόχα ήταν ανυπόφορη. Κάποια στιγμή του ήρθε να κατουρήσει. Πήγε στην γωνία του κελιού απέναντι από το στρώμα και κατούρησε. Μετά από καμιά ώρα άκουσε βήματα και κάποιος ξεκλείδωσε την πόρτα. Ένας φακός έριξε μια δέσμη φωτός καταπάνω του κι αντιλήφθηκε ένα χέρι να πετάει μέσα στο κελί μια κουβέρτα. Μετά η πόρτα κλειδαμπαρώθηκε πάλι. Στο λίγο φως που έμπαινε απέξω την αναγνώρισε. Ήταν η κουβέρτα που του είχε βάλει η μάνα του πρόσφατα στην καρέκλα, δίπλα στο κρεβάτι του, αν κρύωνε να σκεπάζεται τα βράδια.

Τυλίχτηκε με την κουβέρτα και πήγε και ξανακάθισε στο στρώμα. Έπρεπε να συγκεντρωθεί και να σκεφτεί όσο γινόταν πιο ψύχραιμα, παρόλο που εξακολουθoύσε να βρίσκεται υπό την επήρεια του σοκ. Άλλο είχε φοβηθεί κι άλλο, αναπάντεχο, του φανερώθηκε. Μπορούσε να έχει άσχημα ξεμπερδέματα και μόνο με τούτο το χαρτάκι με τα συνθήματα. Η χούντα δεν αστειευόταν. Σχεδόν όλα εξαρτιόνταν από το σε ποιανού τα νύχια θα έπεφτες. Υπήρχαν όμως κι άλλα πράγματα που παίζανε ρόλο, όπως το οικογενειακό ιστορικό, ο προσωπικός φάκελός σου, και το πόσο συνεργάσιμος θα ήσουν. Όμως η πιο μεγάλη απειλή καραδοκούσε αλλού: σ’ αυτά που δεν είχαν αποκαλυφθεί μέχρι τότε, σ’ εκείνα που δεν ήξερε ο μοίραρχος...».

Εδώ είμαι εγώ, αν δεν σας θέλουν κάποιοι άλλοι!

 (Γράφτηκε 2 Μαρτίου 2022)

Ένα σχόλιο θέλω να κάνω για την γνωστή απόφαση της Ελληνίδας υπουργού (λέμε τώρα) Σκοταδισμού να κλείσει τα σύνορα της χώρας της (!) στον ρώσικο πολιτισμό.

Ξεκινάω με τι άλλο; Καταφεύγοντας στους αρχαίους ημών προγόνους!

Αθήνα, 425 π.Χ. Ο καταστροφικός Πελοποννησιακός πόλεμος ανάμεσα σε Αθηναίους και Σπαρτιάτες μπαίνει στο έβδομο έτος του (θα κρατήσει 27 ολόκληρα χρόνια, κι αφού όλα θα έχουν γίνει ρημαδιό, οι κερδισμένοι θα είναι οι… Πέρσες).

Στα Λήναια διδάσκεται η κωμωδία του Αριστοφάνη «Αχαρνής». Ο ποιητής είναι 21 ετών και παίρνει το πρώτο βραβείο. Υπόθεση του έργου; Ο Αθηναίος αγρότης Δικαιόπολις, απηυδισμένος από τον πόλεμο που τον είχε τσακίσει, αφού έκανε ό,τι πέρναγε από το χέρι του για να πείσει τους συμπατριώτες του να συνάψουν επιτέλους ειρήνη με τους αντιπάλους τους, αποφασίζει να συνάψει ιδιωτική συνθήκη ειρήνης μόνο για τον ίδιο και την οικογένειά του.

Κλείνω την παρένθεση, πετάω εκεί που της αξίζει την απόφαση της «υπουργού» και καλώ τον κήρυκα να μεταφέρει στον ρωσικό λαό τα κάτωθι:

«Μανάρια μου (που θα έλεγε κι ο Ζαραλίκος)!

Τι μου στενοχωριέστε; Εδώ είμαι εγώ! Εσείς, αν δεν σας θέλουν οι άλλοι συμπατριώτες μου (όχι όλοι, μόνο οι γκαγκά κι οι βαμμένοι στο μαύρο) θα έρχεστε στο δικό μου φτωχικό! Και θα τρώμε και θα πίνουμε και θα συζητάμε σε βαθιά κατάνυξη τα έργα του υπέροχου, αξεπέραστου πολιτισμού σας. Τι Τολστόϊ, τι Ντοστογιέφσκι, τι Τσέχωβ, τι Ταρκόφσκυ, τι Τσαϊκόφσκι, τι …».

Μόνο δυο λέξεις ακόμα: ΚΑΤΩ Ο ΠΟΛΕΜΟΣ! ΕΙΡΗΝΗ ΤΩΡΑ! ΚΑΤΩ Ο ΙΜΠΕΡΙΑΛΙΣΜΟΣ!