Να αστυνομευτούν τα πανεπιστήμια ή η Κυβέρνηση;
Ο
συστηματικός βομβαρδισμός, εδώ και πολύ καιρό, της κοινής γνώμης από τα κανάλια
με εικόνες παρανομίας και βίας, που προέρχονται από τα πανεπιστήμια, οδήγησε
τελικά στο, από την αρχή, ζητούμενο: μετά την κατά ριπές κατασυκοφάντηση των δημόσιων
πανεπιστημίων, η κυβέρνηση αισθάνεται τώρα πια πως έχει λυμένα τα χέρια της:
Ιδρύει
την πανεπιστημιακή αστυνομία.
Πρόκειται
για το τελευταίο στάδιο στην επιχείρηση διαπόμπευσης του δημόσιου πανεπιστημίου
σαν χώρου παρανομίας που χρειάζεται όχι απλή επιτήρηση και εσωτερικό έλεγχο από
το ίδιο το πανεπιστήμιο αλλά κανονική αστυνόμευση. Κάτι που ούτε η χούντα δεν
είχε τολμήσει.
Ανακαλώ
από την μνήμη μου – υπήρξα για πολλά χρόνια πανεπιστημιακός καθηγητής.
Από τα
πανεπιστήμια, όπως ακριβώς και από όλους τους κοινωνικούς χώρους, δεν λείπουν
περιστατικά παραβατικότητας. Μιας παραβατικότητας που, ειδικά στο πανεπιστήμιο,
διαβαθμίζεται:
Από την
ρύπανση των τοίχων των πανεπιστημίων, μέχρι τις εμφύλιες συρράξεις μεταξύ
φοιτητικών παρατάξεων, παραμάγαζων και διεκπεραιωτών της πολιτικής των κομμάτων.
Κι από την χρήση του πανεπιστημίου για να πλουτίσουν κάποιοι, μέχρι την αξιοποίησή
του ως βάθρου για πολιτική ή επιχειρηματική ανέλιξη - και όχι για την μετάδοση
της γνώσης και την καλλιέργεια της επιστήμης, όπως είναι ο ρόλος του.
Είναι
γνωστές οι περιπτώσεις που πρυτάνεις και καθηγητές οδηγήθηκαν στο δικαστήριο
και τελικά στην φυλακή για βαρβάτες υπεξαιρέσεις. Οι εξυπηρετήσεις, άλλωστε,
των φίλων του κόμματος αποτελούσε και αποτελεί πάγια τακτική μέσα στα
πανεπιστήμια. Δύσκολα γινόσουν (και γίνεσαι, υποθέτω) καθηγητής πανεπιστημίου
αν δεν είχες κομματικές ή άλλες πλάτες. Ο νεποτισμός και ο φατριασμός πάνε
σύννεφο.
Αλλά όλα αυτά δείχνουν ως κύριο ένοχο ένα συγκεκριμένο
σύστημα, μια συγκεκριμένη ιδεολογία και κάποιους συγκεκριμένους εξουσιαστικούς μηχανισμούς.
Αυτά όμως δεν ελέγχονται ούτε αντιμετωπίζονται με αστυνομικά τμήματα μέσα στο
πανεπιστήμιο, που έχουν σχεδιαστεί για να στρέφονται ειδικά και αποκλειστικά
κατά φοιτητών, νέων γενικά. Αλλού είναι
το κακό, άλλη είναι η θεραπεία. Μόνο που δεν συμφέρει στους κρατούντες.
Φυσικά
συνέβαιναν και συμβαίνουν μέσα στο δημόσιο πανεπιστήμιο κι άλλα παραβατικά περιστατικά:
πλημμελής επιτήρηση και αντιγραφή στις εξετάσεις, καταλήψεις κάποτε για ψύλλου
πήδημα κλπ. Θα θυμίσει ίσως κάποιος ότι σε κανα-δυο πανεπιστήμια αναφέρθηκαν κάποτε
περιστατικά χρήσης/διακίνησης μικρών ποσοτήτων ναρκωτικών. Εγώ δεν διαπίστωσα
τέτοια περιστατικά. Αλλά, πάντως, η χρήση/διακίνηση ναρκωτικών διατρέχει
ολόκληρη την ελληνική κοινωνία, ενώ ορισμένα σαλόνια και υψηλοί κύκλοι, εκτός
πανεπιστημίων φυσικά, διαπρέπουν στο σπορ. Τα παραβατικά περιστατικά όπου εμπλέκονται
φοιτητές, όταν δεν είναι καθοδηγούμενα και δεν εξυπηρετούν άνωθεν εντολές, ωχριούν
μπροστά στο μέγεθος των άλλων μορφών παραβατικότητα, όπως (τρανταχτό παράδειγμα),
είναι η παραβίαση του συνταγματικά κατοχυρωμένου
αυτοδιοίκητου του πανεπιστημίου από τα κόμματα εξουσίας, που επεμβαίνουν
απροσχημάτιστα στις πρυτανικές εκλογές και στις εκλογές των καθηγητών.
Σήμερα,
μέσα σε συνθήκες πανδημίας, με κλειστά τα πανεπιστήμια και τους φοιτητές στα
σπίτια τους, η κυβέρνηση προχωράει με άνεση σε μία νομοθετική ρύθμιση, όπου
μέσα στα πανεπιστήμια ιδρύονται ουσιαστικά αστυνομικά τμήματα που θα έχουν ως
καθήκον την επιβολή του νόμου και της τάξης. Και φυσικά, όχι εκεί που
επειγόντως απαιτείται πράγματι επιβολή της τάξης, όπως στα μείζονα που ανέφερα,
αλλά στα ελάσσονα, σε εκείνα που
ρυθμίζονται μέσα στο πλαίσιο των νόμων και του θεσμού του αυτοδιοίκητου του
πανεπιστημίου. Πώς αλήθεια θα επιβάλλεται ο νόμος και η τάξη; Με κλομπς, όπλα,
χειροβομβίδες κρότου-λάμψης, και χημικά μέσα στις τάξεις; Προβλέπω να γινόμαστε
μάρτυρες σε ιστορίες τρόμου.
Αν
περάσει της κυβέρνησης, με εκφρασμένη την αντίθεση της πανεπιστημιακής
κοινότητας και της αντιπολίτευσης, κι αν εφαρμοστούν όσα οραματίζεται, με επιβολή
αστυνομικού τύπου βίας, με πειθαρχικά, αποβολές κλπ, θα πρόκειται πιθανότατα
για ένα χρονικό προαναγγελθέντος θανάτου του νόμου και της τάξης μέσα στο
δημόσιο πανεπιστήμιο. Όσοι έχουμε ζήσει το πανεπιστήμιο από μέσα,
καταλαβαίνουμε τι διαρκή πρόκληση θα συνιστά για τους φοιτητές, ιδιαίτερα για
τους πιο «ζωηρούς», ποιες αντιδράσεις, ίσως και τραγωδίες, θα πυροδοτήσει η
παρουσία των χιλίων αστυνομικών που εξαγγέλλει η κυβέρνηση. Άσχετο: έχει κανείς
αμφιβολία πως οι 1000 που θέλει να διορίσει η κυβέρνηση σαν αστυνομικούς των
πανεπιστημίων δεν θα είναι παιδιά του κόμματος, ορκισμένα «κουκιά» για τις
εκλογές, οψέποτε γίνουν; Που μάλιστα, και να καταργηθεί η αστυνομία του
πανεπιστημίου, δεν θα παραμείνουν σαν εσαεί παρακαταθήκη της ΝΔ μέσα στους
χώρους της ανώτατης εκπαίδευσης; Κάπου είδα πως αυτοί οι 1000 προορίζονται για
τα τέσσερα μεγάλα πανεπιστήμια. Κάντε την διαίρεση 1000 διά 4. Δηλαδή, σε
καθένα από τα πανεπιστήμια αυτά θα «σταθμεύει» κατά μέσο όρο δύναμη 250 αστυνομικών!
Όση δεν είναι η δύναμη που αστυνομεύει όλες τις πόλεις και τα χωριά ενός μεσαίου
νομού της χώρας!
Αλλά γιατί,
ποιος είναι ο κυριότερος λόγος, που επιχειρείται τώρα να περάσει ο νόμος;
Αστεία
ερώτηση, και έχει ήδη απαντηθεί! Απλούστατα, επειδή τώρα, με τις υπάρχουσες
συνθήκες, τα σχέδια της κυβέρνησης θα συναντήσουν την μικρότερη δυνατή
αντίσταση από όση θα υπήρχε σε συνθήκες κανονικότητας. Και επειδή έτσι, με ένα
μέτρο καταστολής φτιαγμένο στα μέτρα της, η κυβέρνηση ονειρεύεται πως εν όψει
των κοινωνικών κινητοποιήσεων που θα υπάρξουν μετά την πανδημία, θα μπορεί να
απαντάει «νόμιμα», με τους μηχανισμούς που έγκαιρα θα έχει δημιουργήσει, στους
αγώνες των ευαισθητοποιημένων φοιτητών και γενικά της πανεπιστημιακής
κοινότητας.
Η
χούντα, στα χρόνια της, για να ελέγξει το πανεπιστήμιο, είχε αποφύγει να ιδρύσει
επίσημα αστυνομία στο εσωτερικό του. Ίδρυσε απλώς, εκτός πανεπιστημίων, το
διαβόητο Σπουδαστικό της Ασφάλειας. Μέσω αυτού είχε επιχειρήσει να μετατρέψει
τους φοιτητές σε χαφιέδες των συναδέλφων τους. Η παραμικρή έκφραση αντίστασης,
το παραμικρό αρνητικό σχόλιο κατά της χούντας, έφτανε στ’ αυτιά του
Σπουδαστικού κι είχε σαν συνέπεια μία πρόσκληση στα γραφεία της Ασφάλειας για
τα περαιτέρω.
Τώρα τα
πράματα έχουν αγριέψει ακόμα περισσότερο. Η βαρβαρότητα και η βία των δυνάμεων ασφάλειας
των Μητσοτάκη-Χρυσοχοΐδη είναι έκδηλη στους δρόμους και στις πλατείες σε κάθε
σχεδόν λαϊκή κινητοποίηση, διδάσκοντας κατάλληλα πρότυπα. Σαν κι αυτά που
ενέπνευσαν τα δυο νεαρά αδέρφια στο μετρό, που μας έδειξαν τα κανάλια αυτές τις
μέρες. Είδατε καμιά διαφορά στο είδος και το μέγεθος της βίας που άσκησαν οι
δυο έφηβοι στον επόπτη, από τις συνηθισμένες σκηνές βίας, αυτές που ασκούν οι σιδερόφρακτες
δυνάμεις ασφαλείας των Μητσοτάκη-Χρυσοχοΐδη κατά των ανθρώπων που διαδηλώνουν στις
μαζικές κινητοποιήσεις;
Μήπως
ήρθε τώρα η ώρα να μεταφερθούν αυτές οι σκηνές μέσα στο πανεπιστήμιο;